Cat Ba Island

Om 10:00 vertrek ik vanuit het hostel om naar het busstation te lopen. M’n backpack op de rug, daypack op de buik, regen, vier kilometer. Ik voel me echt een bikkel. Ik kan een taxi pakken, of ik had het allemaal via het hostel kunnen regelen, maar dan betaal je ook een stuk meer. Mijn bus vertrekt om 11:30, dus ik heb ruim de tijd. Muziekje op, en gaan!

De eerste bus brengt me naar Haiphong, een kustplaats waar ik vervolgens een veerboot moet pakken naar Cat Ba Island, waar ik weer een bus moet pakken die me naar Cat Ba Town brengt. Alles gaat gelukkig heel voorspoedig. Als ik er om 16:30 aankom, moet ik nog op zoek naar een slaapplaats. Van horen zeggen moet ik op zoek naar ‘bungalow hostel’, sinds een paar weken geopend, dus erg schoon, en met een prachtig uitzicht. Echter heeft niemand er ooit van gehoord als ik ernaar vraag. Toch ben ik vastbesloten het te vinden.
Al zoekende kom ik Orna tegen, een Israëlische vrouw van 52, die ook bij mij in de boot en bus zat. Ze begint tegen me te praten en loopt met mee. Zij heeft vooraf een hotel geboekt, dus ze volgt me voor de

gezelligheid. Wanneer ik eindelijk het hostel vind, staat ze met verbazing te kijken. Het uitzicht is inderdaad prachtig, het hostel is schoon en ook nog goedkoop. Ze denkt eraan hier morgen ook te komen.

We eten samen een hapje en al snel kom ik erachter dat Orna bijzonder vervelend is. Ze gaat in op privézaken die ik écht niet hoef te weten, ze praat aan één stuk door en laat me niet reageren of inspringen en elke keer als ik iets wil zeggen denkt ze, als een soort van helderziende, al te kunnen weten wat ik ga zeggen (en dat is tdus niet zo). Ze zit duidelijk in haar midlifecrisis en heeft geen idee wat ze met haar leven aan moet en ze is zo bang als een haas. Ze eet geen vlees, vis of zuivel. Ook geen fruit, want “ze wassen de messen waarschijnlijk af met kraanwater”. Ze maakt het zichzelf wel makkelijk zo! Alles is vies en stinkt en ze loopt alleen maar te klagen. Als je wilt backpacken en leuke mensen wilt ontmoeten, is dit niet de manier. En het lijkt wel alsof ze mij gebruikt als een lopende backpack-encyclopedie, waar ik nogal moe van word. Pak je Lonely Planet erbij en zoek het lekker zelf uit. Het is geen slecht mens, maar je snapt het wel...

Zeggen dat je moe bent werkt gelukkig altijd als goede smoes om naar het hostel te gaan en van diegene af te zijn. Jammer genoeg heeft ze nu wel besloten om morgen naar mijn hostel te komen. Heb ik weer.