Om 4.30 uur werden we opgehaald door onze gids voor de zonsopgang op "Poon hill". 3210 m. Een flinke klim van ongeveer 400 meter zonder ontbijt. We begonnen iets te snel. Binnen no time waren we buiten adem mijn hart ging flink te keer. Langzaam aan dus. De weg naar boven is druk bezocht. Dit was te zien aan alle hoofdlampjes. Een prachtig gezicht. Het werd langzaam licht en de lampjes konden weg. Halverwege was het Wilrie teveel. Ze trok wit weg en was erg duizelig. Ik was bang dat ze flauw zou vallen of een epileptische aanval zou krijgen. Ik bood haar water aan wat ze niet wilde. Ze moest eerst even bijkomen. Gelukkig ging het 10 minuten later na een slok water weer beter. Wel schrikken. Een flinke waarschuwing. Ik zei dat we hier ook naar de zonsopgang konden kijken. Dat was geen optie voor haar. We vervolgden even later onze weg via de traptreden verder naar boven. Ik liep in mijn eigen tempo en Wilrie liep rustig met de gids in haar tempo. Precies op tijd kwam ik boven. De zon scheen net op een klein stukje berg. Op de plek waar hij echt opkomt waren dikke wolken. Ik leg het vast en toen kwam Wilrie ook aangelopen met een "big smile". Ze heeft het ook gehaald. Inmiddels was de Australische jongen ook gearriveerd. Het Duitse meisje Ramona zagen we ook voorbij komen. We maakten nog meer foto's en Wilrie en de gids gingen thee halen. Dit was het wel. Een echte zonsopgang moesten we maar een andere keer zien. Er hing meer regen in de lucht. We daalden af naar Ghorepani en om 7.30 zaten we aan het ontbijt nadat we onze tassen weer gepakt hadden. Nepalees brood met Nepalese pindakaas en een gekookt ei. Mijn batterij van de camera was leeg en ik kon mijn snoer nergens vinden. Alles leeggehaald. Zonder resultaat. Ik had nog een alternatief gelukkig. Maar het zat mij niet lekker. Wilrie had hem niet zei ze en hij was ook niet gevonden in het restaurant. Ik snapte er niets van.
Na het eten werden we gelijk weer aangespoord om te gaan wandelen. Er stond ons weer het een en ander aan klimmetjes te wachten. Het was een mooie route tussen rododendronbossen door en over 3 toppen. Ik kocht een "Yak" muts van 400 rupees op de plek waar onze theepauze was. Ik ben er erg blij mee! We vervolgden onze route langs Yaks met Nepalezen er om heen. Zij hadden een bloedfestival. Er werd van één Yak 3 liter bloed af getapt. Het bloed werd gedronken. Dit leverde een jaar goede gezondheid op. De Yak werd door een man of 8 vast gehouden. Het schouwspel was prachtig en bijzonder tegelijk. We daalden af langs een waterval met gelukkig ook af en toe vlakkere stukken. Heerlijk rustig en ik genoot met volle teugen. Soms had ik het idee dat ik er alleen liep. En dan kwamen er weer groepen dragers langs of toeristen. Tegenliggers die het zwaar hebben met de klim. Er liepen ook 13 dragers van de Australische band met alle muziek apparatuur . Zij zouden tot 6200 meter gaan. Gekkenwerk! 1 box droegen ze al met zijn vieren. Die is 200 kilo. We aten Dal Bath en zaten naast een echtpaar uit Praag die deze trekking doen omdat ze 25 jaar getrouwd zijn. Na het eten regende het af en toe. Dus cape aan en cape uit. Op een gegeven ogenblik dacht ik laat maar zitten en toen begon het me toch te plenzen en te onweren! Volgens een Nepalese grapjas omdat er teveel vrouwen op de berg zijn. Ha ha. Het was een grapje. (Dat dacht ik al). Ik heb toen toch maar snel mijn regenkleding aan getrokken. Er vormde zich een rivier om mijn voeten en op het pad. Niet normaal! We waren gelukkig niet ver meer van ons guesthouse "the grand vieuw lodge" in Tadapani. Wat water op afstand betekent. Klopte op dat moment dus niet. We hadden 8 uur gelopen. Best een prestatie. Binod, de drager was er al 3 uur eerder. We konden onze kleding weer te drogen hangen bij de kachel. Ramona was hier ook met haar gids. Super leuke vrolijke knul. Hij zong en spoorden hem aan om door te gaan. Hij gaf o.a. mij een bloem voor een gelukkig nieuwjaar. Een schatje dus. Ramona moest nog 45 minuten verder lopen als het buiten weer droog zou zijn. Het was gezellig met zijn allen. Het werd drukker en drukker in de herberg. Op een gegeven moment ben ik naar een paar mensen toe gegaan om te vragen of iemand heel misschien een passend snoer voor mij had om mijn batterij van de camera op te laden. Het wonder geschiede. Een man stond op en haalde het gewoon. Er moest wel een wereldstekker van hem aan te pas komen. Ik was heeeeelemaal blij. We haalden onze kleren weg bij de kachel toen ze droog waren om plaats te maken voor de kleren van anderen. Wilrie zag opeens dat de batterij van haar camera ook bijna leeg was. Ik zeg:"dan moet je even wachten want het geleende snoer heb ik in gebruik". Zegt Wilrie opeens :"Oh bedoelde je dat snoer. Dat heb ik w.s.". Toen brak mijn klomp. En inderdaad kwam zij even later met mijn snoer aan zetten. Onvoorstelbaar wat een dromer! Er kwam een Amerikaanse bij ons zitten die 5 dagen wandelde. Ze woont nu in Singapore en geeft les aan groep 7 op een grote school. Even later kwam die man van het snoer langs en ik riep hem. Ik vertelde van Wilrie en het snoer. Hij zegt:" wat een geluksdag. Doordat jij het snoer kwijt was heb je ons leren kennen. Ik had een snoer voor je en nu is jou snoer terug". Idee voor een volgende keer! Zo kan je het ook zeggen. Hij kwam bij ons zitten eten met zijn groepje. Hij is een Canadees die in de Caribbean woont met zijn vrouw. Ze hebben een nichtje mee die in Canada woont. Het echtpaar heeft zelf geen kinderen. De vrouw en het nichtje waren flink verkouden geweest en konden niet verder. De vrouw heeft geen stem meer. We raakten uiteindelijk in gesprek over onze trip. Het weer was heel slecht. Hier regent het en boven sneeuwt het, werd gezegd. Er kwam een discussie op gang o.a. met onze gids. Wilrie wilde alternatieven horen. We moesten serieus gaan nadenken hoe we het zouden gaan aanpakken na Chomrong. Voor Wilrie is de tocht belangrijker dan het doel. Er zijn wat alternatieven over tafel gegaan met de kaart erbij. Ik zou het nog moeilijk krijgen. Wat is wijsheid? Er maar even een nachtje over slapen. Ik zei tijdens de wandeling tegen Wilrie dat het leven net als deze tocht bestaat uit het zorgvuldig uitzoeken van de plek waar je je volgende stap zet. Net als in het leven. Ik had niet verwacht dat ik met deze wijsheid direct om mijn oren zou worden geslagen. Wilrie kreeg van de Canadezen een kruik voor de nacht. Zij gingen de volgende morgen naar huis. Lief van ze. Op de kamer stonk het naar zweet. Ik gaf Wilrie de schuld en zij mij. Alles rook eigenlijk bloemetjes fris ondanks dat we alles al 4 dagen aan hadden. Hoe kon dat. Waar kwam die stank dan vandaan?
Liedjes die in ons hoofd opkwamen tijdens het lopen.
Hermineke: Cry me a river, It 's raining man (guides en porters)
Wilrie: Always look at the bright side of live. Ik ben vandaag zo vrolijk.