Dhading 14

Om 7.30 kwam ik uit bed. Best laat, voor hier althans. Ik kreeg thee van Sita en las lekker verder. Om 8.30 was het Dal Bhat tijd. Te vroeg om al te gaan en kon nog even plat. Op weg naar het ziekenhuis werd ik vergezeld door een jongen die getrouwd is met een Japanse. Hij ging 8 mei voor een half jaar naar haar toe. Hij heeft een eigen bedrijf en kan gewoon weg. Leuk zulke gesprekjes onderweg. Weer veel Hi en hello! Ik hoorde op de afdeling dat, dat een teken van respect is. Bij aankomst in het ziekenhuis eerst buiten op de gang mijn mail checken. Ik had nog een kwartier. Er kwam altijd wel iemand bij mij zitten kijken of kletsen. Om 10.00 moest ik op de afdeling zijn. Er was weer niets te doen. 3 Patiënten. Nu heb ik ook niets meer te doen. Ik hoorde dat er al 11 dagen gestaakt werd in de gezondheidszorg omdat er te weinig kwaliteit is. Ze willen niet meer personeel maar gekwalificeerd personeel. Een arts die ook in Dhading gewerkt heeft is in Kathmandu de staking begonnen. Het kan nog even duren. Alle ziekenhuizen in Nepal steunen hem. Ik was benieuwd waar het op uit ging draaien. (Ik zal het helaas niet weten).
We hebben maar wat zitten kletsen, facebook vrienden gemaakt en wat foto's gemaakt. Daarna werd ik mee genomen door Rita. Er werd een vloer gesloopt naast de ok. Die ruimte werd gerenoveerd en is voor patiënten na een sectio geloof ik, maar dat kan ook zo weer veranderen. Ik heb Dr. Rasila het resultaat van mijn activiteiten op de ok laten zien. Ze was tevreden. Ik heb haar wel op het hart gedrukt dat de apparatuur nog gecheckt en gerepareerd moeten worden, de medicijnen gecheckt en aangevuld moeten worden en dan kan er pas weer gewerkt worden. We liepen naar beneden en ze keek nog even in de doos van verlopen spullen en nam wat mee voor de "emergency room". Mijn taak zat er op en we gingen verder met niets doen. Tijd om een kopje thee te gaan drinken! Buiten stonden allemaal patiënten die hun röntgenfoto moesten laten drogen. In de kantine zaten al meer collega's en Rita en ik namen ook plaats. Ik bestelde gelijk Roti. Het duurde altijd even voor je het kreeg. Maar ja ik had tijd zat. De baas, Gookul en Razesh, kwamen er even bij zitten en even later kreeg ik mijn roti met curry, de eerste hap brande in mij mond. Whow. Piro!!! Ze moesten lachen, Gookul kwam met suiker aan. Ik krijg wat op mijn hand en moest het op eten. Zo... dat werkte super. De rest viel mee. Ik had gewoon een pepertje te pakken. Na het eten liepen we rustig terug.
Ik werd meegenomen naar een deel van het ziekenhuis waar ik nog niet geweest was. Een mooie kamer met tapijt en 3 bureau's. Aneeta zat daar. Zij doet hier onderzoek naar Aids en HIV. Ze had een computer, printer en een nieuwe telefoon die ze nog in de halve doos had zitten maar zo wel gebruikte. De bureaustoelen hadden hun plastic ook nog. Die blijft er tijdens gebruik gewoon om zitten. Op een gegeven moment ziet dat er zeer armoedig uit had ik al eerder gezien. Ik vroeg aan Aneeta of zij mij kon helpen met een lijst typen waar ik suggesties in zou zetten voor de afdeling. "Dat kan ik niet": zei ze. Ik keek haar vragend aan. Bleek de computer het helemaal niet te doen. Er kwamen veel vragen in mij hoofd op. Hoe kon dit? Het zag er prima uit voor Nepalese begrippen maar het werkte niet. Uiterlijk vertoon of zo? Ik snapte er geen biet van. Ze ging mij wel helpen met die lijst maar dan op een andere manier waarschijnlijk. We kletsten nog wat en lieten haar toen weer verder werken.
Een arts assistent wilde iets weten over een prostaat. Er lag een patiënt met een retentie blaas. Ik zocht wat plaatjes op, op mijn tablet en vertelde hem over een TURP. Hij snapte het pas toen ik ook daar plaatjes van laat zien. Hij werd weggeroepen door zijn collega's om te eten en zei dat hij het later verder wilde bekijken.
Toen ze terug kwamen hadden wij het inmiddels over de liefde. Een collega ging binnenkort trouwen. Ik stelde een open vraag over gearrangeerde huwelijken. Dat kwam nog steeds voor. Bij haar dus ook. Het was haar buurjongen.
Een arts assistent vroeg mij hoe het bij mij gegaan was en ik zei:"liefde op het eerste gezicht". Dat vond hij mooi. Hij was ook verliefd op een meisje. Ze wilden mijn "love story" horen. Ik begon te vertellen en ze riepen er nog andere collega's bij. Toen was de volgende aan de beurt. Hij vertelde helaas in het Nepalees. Het zou achteraf vertaald worden beloofden ze. Helaas was het zo'n enorm lang verhaal dat niemand dat deed. Het meisje in kwestie was naar India geëmigreerd. Het contact werd verbroken. Niemand wilde daarna een verhaal vertellen en dus vertelde hij er nog een. Met dit meisje is hij nog samen. Hij liet een foto zien. Het was een speciale middag!
Ik vroeg aan Rita of ze mij de ziekenhuis keuken wilde laten zien. We liepen er naar toe maar de boel is gesloten. Het was een donker gang. Niet heel erg aantrekkelijk. Ik had deze gang gezien toen ik terug liep van Aneeta en was nieuwsgierig geworden.
Op een gegeven ogenblik zaten we rustig in het kantoor met een stel te praten. Ik zat onbewust met mijn getrouwde vrouw ketting te spelen tot hij opeens brak. Kraaltjes zaten overal en rolden overal heen. Grote hilariteit natuurlijk. Ik ging een kamertje in om mijn

kleding te inspecteren op de rest van de kralen en dook op de grond om die spring dingen te pakken. Ik kwam terug in het kantoortje en daar zaten ze de ketting al weer te rijgen. Even later kreeg ik hem weer om. Hij was wel wat korter geworden maar hij paste nog. Tijd om naar huis te gaan.
Onderweg zag ik een heel mooi tafereeltje. Ik vroeg op afstand in gebarentaal of ik een foto mocht maken. Ze wenkten mij en ik ging ze de foto laten zien. Ik kreeg haar telefoonnummer en probeerde de foto later een keer te sturen.
Thuis was het weer rustig. Beno was ook weer terug. Gezellig! We aten samen wat koekjes en kletsten wat. Even later kwam de rest ook thuis. We hielpen met de voorbereidingen voor het eten. Dit keer kool. Die moest geslacht worden. Dit doen ze met behulp van een metalen beker. Je goed uitleven zodat het allemaal kleine stukjes worden. Beno deed dat dit keer. Goeie "work out".