Weer geregeld schokken vannacht. De laatste uren lag ik met grote ogen te wachten. Ik ga maar lezen voor wat afleiding. Om 6.30 hou ik het voor gezien en ga mijn haren wassen boven de wc met de kontensproeier. Douchen durven we niet. Stel je staat in je blote kont en je moet rennen. Dat doen we thuis wel weer. We krijgen noedelsoep als de tassen gepakt zijn en we beschrijven nog een ansichtkaart uit Nederland. Om 7.40 ben ik klaar en wil naar de weg bij het klooster. Daar komt de auto om 8.00. Ik wil in het winkeltje nog iets te eten halen en volgens Rajesh zijn de winkels leeg. Dat is gelukkig niet het geval en hij vindt het te vroeg maar oké. Ik maak nog een foto van de familie en we nemen afscheid. Boven staat de auto wel klaar met draaiende motor. We stappen in en zijn gespannen wat we aantreffen in Kathmandu. Gelukkig op deze route valt het reuze mee. Een paar huizen, een standbeeld zijn ingestort en een weg met een enorme scheur. Er lopen veel mannen de bergen in met koffers en tassen, veel mensen op straat en veel verkeer. We krijgen telefoon van Shiva. Hij is op het vliegveld. Zij hebben een emergency/militaire vlucht. We zijn op weg. Laat onze tas in het hotel maar zitten dat moet Rajesh maar regelen. Ik geef hem de labels zodat hij de tassen mee krijgt. Wij willen ook met dit vliegtuig mee. Even later gaat de telefoon weer. Het is te druk. Wij kunnen niet mee. Ik wil de gok wagen en toch zien mee te gaan. Bij het vliegveld treffen we Ilse bij een busje. De vlucht is alleen voor mensen die naar Nepal geëmigreerd zijn en voor vrouwen en kinderen? Lekker dan. Laat de kapitein het schip met bemanning achter?
Wij zijn niet benaderd de afgelopen dagen of opgehaald. Wij zoeken het zelf wel uit. We krijgen een nummer van Shiva wat we kunnen bellen. Er wordt niet opgenomen. Ik wil ons ticket confirmeren bij Turkish Airlines. Het is even zoeken maar ik heb het gevonden. Rajesh is in de war volgens mij. Daar hebben we niets meer aan. Wilrie wacht buiten bij de bagage. Ik kom terug en vertel haar dat we morgen gewoon kunnen inchecken om 5.00 uur. Internet ligt er uit. Waar is Rajesh? Die is er vandoor. Moest met spoed ergens anders heen. Fraai! Hij heeft onze bonnetjes!!!! Wij gaan zelf de bagage wel halen. Opeens is hij er weer en we kunnen de bagage halen met de taxi als we willen. Die staat er nog steeds. Duhhhh...kost wel 40 euro meer. Idioot! Dacht het niet. Uiteindelijk is Wilrie met Rajesh toch naar het hotel gegaan. Toen maakte ik mij daar weer zorgen over. Ik heb geen telefoon, Wilrie is weg en ik dacht Rajesh te zien lopen na een half uur met iemand anders. Waar is ze???? Gelukkig was ze binnen no time terug met de tassen. Rajesh zei gedag en spurtte weg. Nou doeiiii!
Wij waren opgelucht. Van niemand meer afhankelijk. Buiten en binnen stikt het van de mensen die weg willen. We gaan hier nog 24 uur doorbrengen en gaan dit zo aangenaam en veilig mogelijk doen. Als er naschokken zijn blijven we binnen! Wij willen geen verkeerstoren op ons hoofd of iets anders. We zijn een nestje binnen tegen de muur gaan maken. Tassen als muur, matjes op de grond en alles afbakenen en het stuk land niet meer prijs geven. (Net als vroeger!) Hier hebben we ook de nacht door gebracht. Wilrie slapende en ik wakende.
Overdag hebben we geregeld thee gehaald en een keer koffie. Lekker zitten snoepen (er was niets anders op het vliegveld) en we kregen een keer rijst van Chinezen die dit 10 minuten lopen van het vliegveld zijn gaan halen in een restaurant. Heerlijk. "Leftover". Niks mis mee. We zitten naast een man die naar China wil. Uiteindelijk is zijn vlucht niet door gegaan en moet hij ook de nacht hier doorbrengen. Een meisje wil naar Singapore met een militair vliegtuig en weet niet wanneer die gaat. Dus die is ook de hele nacht hier met ons en vele anderen. Verschillende landen zijn vertegenwoordigd door de ambassade. Nood plan! Nederland hebben wij nog niet gezien.
We laden regelmatig de telefoon op en mijn tablet. Er gaan heel veel stekkers naar 1 stopcontact. Zeer populair.
Ik heb een keer bij een bank, waar ik mijn geld in euro's wilde wisselen, mijn tablet opgeladen. In ben er even gaan zitten. Een paar tellen later zei hij dat het dicht ging. Ik mocht omlopen en aan een bureau plaatsnemen. Mooi. Ik ben even gaan zitten lezen en heb na een half uur bedankt voor de gast vrijheid. Een beetje ongemakkelijk was het wel maar zeer effectief. Kon ik weer even typen.
Ik ben een paar keer al met toestemming natuurlijk langs de bagage gegaan om te proberen geld te wisselen. Het controle systeem is zo lek als een mandje. Volgens mij zijn ze blij als iedereen weg is. Het wordt een lange nacht met nog geregeld naschokken