Vandaag weer een werkdag. Na een katte wasje ben ik een kopje thee gaan drinken, heb ik aan mijn dagboek gewerkt en aardappels geschild. Nog wat foto's gemaakt van de inmiddels ontstane rijstvelden. Het ploegen is mannen werk en de stekjes in de grond steken doen de vrouwen met zijn allen. Het ziet er mooi uit al die vrouwen op een rijtje. Dit is een prachtige plek om te zitten. Mooi uitzicht over het dal. Er is veel te zien. Ik werd geroepen door Manisha voor de Dal Bath. Na het eten ben ik samen met Beno naar het ziekenhuis gelopen. Ik heb hem voorgesteld op de afdeling. Hij heeft een beetje vertelt wat hij in Dhading doet en heb hem de rest van het ziekenhuis laten zien. Helaas was de man van het lab er nog niet. Dan maar terug naar de afdeling. Daar heeft hij een paar testen gedaan van het drinkwater. Ik riep een collega er bij om dit te zien. Opeens kwam iedereen aan gelopen. Mooi moment voor een foto. Beno gaf les! Iedereen pakte toen een telefoon om met mij op de foto te kunnen. pffff. Maar ja, ik wil hier ook van alles en iedereen foto's maken. Ik laat het maar gebeuren. Niks voor mij!! Ook met mijn tablet maakten ze foto's. Die foto`s hebben ze even later via bluetooth overgezet op hun eigen telefoons. Inmiddels was die man op het lab. en heb Beno daar achtergelaten.
Op de afdeling werd visite gelopen door weer een andere dokter. Daarna was het een gekkenhuis voor de balie. Allemaal vrouwen met papieren en medicijnen. Ik snapte er natuurlijk geen klap van en voelde mij zeer nutteloos. Als de rust is terug gekeerd wilde ik vragen wat dit allemaal betekende, maar dan liep het weer vol. Om 12.30 dacht ik oké, pauze. Ik ben noedelsoep gaan eten. Nu merk ik echt hoe ik het mis de taal niet te spreken. Dus vanaf nu pak ik mijn woordenboek erbij. Ik word opeens meegenomen naar de eerst hulp. Het is mij niet helemaal duidelijk waarvoor. Blijkt daar een man te liggen die is overleden. Ik denk wat doe ik hier?
Terug op de afdeling was het spits uur voorbij. De zusters waren nu de visite aan het uitwerken en infuusnaalden aan het verwijderen. Er is één zuster die op gezette tijden de medicijnen uitdeelt. (Zij volgt een opleiding van 15 maanden). De medicijnen liggen bij de patiënten zelf op het nachtkastje. Dit ziekenhuis is een gouvernement / staatsziekenhuis. Veel medicijnen zijn gratis te verkrijgen.
Een collega vraagt hoe ik het hier vind. Ik vertel haar dat het lastig is i.v.m. de taal. Ze neemt mij even mee naar het vrouwen voorlichtingscentrum waar het rustig is. Daar tref ik een student geneeskunde. Die spreekt gelukkig Engels Hij vraagt mij het hemd van mijn lijf. Ik kreeg daar thee aangeboden met melk en suiker en heb wat foto's laten zien. De rest van de middag zitten kletsen en "outside" gewacht op de dokter voor het spreekuur die niet kwam. Op de straat voor het ziekenhuis zag ik opeens mannen met trommels langskomen en wierook. Ik dacht dat er een festival was omdat dat hier regelmatig is. Blijkt het een begrafenis stoet te zijn van de man die op de EHBO lag. Een brancard volgde met het stoffelijk overschot, bedekt met oranje bloemen. Daarachter liepen mannen met palen en brandhout. Deze man is even later gecremeerd bij de rivier. Bijzonder!
Om 16.00 uur probeerde ik om te skypen met het thuisfront. Helaas kreeg ik met niemand contact en om 16.30 was de stroom er weer af en was er ook geen internet meer. Balen! Ik ben rustig naar huis gelopen met onderweg veel: "hello's" en "Namaste 's". Ik kreeg lekkere thee en ben aardappels gaan schillen. Elke avond is zo'n beetje hetzelfde ritueel. Om 20.00 uur na de thee naar bed. Gek genoeg slaap ik direct.