Deze morgen was ik om 6.00 uur wakker. Nog even naar een muziekje op mijn i pod geuisterd. Om 7.00 kreeg ik een kopje thee en heb de aardappels geschild. Daarna ben ik mijn kleren gaan wassen in de rivier. Na het eten ben ik op mijn gemak naar mijn werk gelopen. In het dorp kocht ik een plastic emmertje voor bij de WC op de afdeling. Afval werd op de grond gegooid en in de wasbak. Het is een smeerboel. Er hingen ook nog kwasten uit vervlogen tijden en er lag nog cement op de vloer. Ik heb op de afdeling het emmertje gelijk in gebruik genomen en een hulpzuster die mij vragend aankeek laten zien waar die emmer voor diende. Met twee studenten ben ik wat Engels en Nepalees gaan oefenen totdat wij werden geroepen door een familielid van een patiënt die al aan het bevallen was. De vliezen hingen al buiten. Een van de studentes ging snel een staflid zoeken. Ik dacht dat zij op de kamer zou bevallen. Wat een oerkracht. Ik wilde spullen halen op de verloskamer maar de patiënt kwam gewoon aangelopen!! Snel op tafel dan maar. Ondertussen hadden ze God zij dank iemand gevonden die de bevalling kon doen. Stel je voor. Dat zou mijn eerste zijn. Die vrouw, Rita, kwam binnen. Ik heb haar gelijk een rubberen schort voor gedaan. Ik hoorde haar vragen:"wie is dat". Maar ze ging snel verder. Spullen erbij en met een kocher brak zij de vliezen. 2 Minuten later was de baby boy geboren. Met de helm op zoals dat heet. Even hoorden wij niks van het kind. Ik gaf hem een paar tikjes op de rug en toen begon hij te huilen. Gelukkig!!! Het kindje werd aangekleed bij een warme lamp. Ik vond hem blauwig maar niemand zei er iets over. Even later kwam Sundari hem gelukkig uitzuigen. Het hechten duurde iets langer. Ik ben er maar even bij gaan zitten terwijl ik het been vast had. Ik had het bloedheet. Toen alles klaar was bleef ze nog even liggen. Na een half uur mocht ze naar de kamer ernaast. Dit ging niet helemaal goed. Ze stond op, ging zitten en viel flauw. Het leek wel een insult. We hebben haar in de rolstoel gezet zo goed en kwaad als het ging en hebben haar snel op haar kamer in bed gelegd. Baby er bij en een familielid. Verder werd er geen aandacht meer aan haar besteed. Alles werd weer opgeruimd en de rust keerde terug.
Sundari had een bijeenkomst met Dr Rasila en iemand van de CSA over de ok. Ik was benieuwd wat er na het bezoek van de artsen uit Kathmandu werd besproken. Als ik het goed begreep moest de recovery schoon gemaakt worden, de ok ook maar niet meer met formaldehyde, en er was een lijst gemaakt met bestellingen. Ik zou op de ok wel graag een overzichtelijke kast neer willen laten zetten en ik wilde graag iemand die mij kon helpen schoonmaken en opruimen omdat Sundari niet altijd tijd had. De tijd vloog voorbij zonder dat er iets gebeurde. Sundari en ik gingen eten en we besloten s`middags met de anesthesie assistent te praten en met Dr. Rasila om toestemming te vragen om de ok te gaan reorganiseren. Helaas hadden zij geen tijd. Sundari had eigenlijk een vrije middag, dus weer een dag zonder resultaat. Ik heb zitten denken wat ik vast zou kunnen gaan doen en ben langzaam maar zeker begonnen met het schoonmaken en ordenen van de medicijnkast op de afdeling. Ik controleerde op verval datum. Er kwam een flinke hoeveelheid uit. Ze keken mij allemaal gek aan. Sommigen hielpen mij spontaan mee. Ik kreeg uiteindelijk wel positieve reacties. Rita vroeg een paar keer :"heb je gegeten, heb je thee op? Zeer lief. Om 16.00 was ik ook klaar met het uitmesten van de acute kar en vond ik het mooi geweest. Dit kwam goed uit omdat het in de verte begon te onweren zoals het de laatste paar dagen al vaker het geval was. Ik had geen zin om in de regen naar het huis te lopen met het risico van weer een valpartij. Met een groene meloen onder mijn arm kwam ik daar nog net op tijd droog aan. Sita was blij met de meloen. Tijdens de thee had ik weer aardappels geschild. In de aanwezigheid van Manisha, Santa en Beno had Denish de meloen geslacht. Over slachten gesproken gisteren was er aan de overkant van de rivier een geit geslacht voor deze avond. Er stond een groot bord op het 'aanrecht' met stukjes geiten vlees. Laat ik het zo zeggen. Het zag er niet zo uit zoals thuis. Ik liet mij verrassen. Knoflook, uien, van alles ging er door en het rook heerlijk. Heel fijn een keer iets anders. Santa kwam met een bakje buiten met vlees. Eerlijk is eerlijk. Het was heerlijk. De rest van de maaltijd kwam ook. Ik heb zitten smullen. Thee toe en Santa zei dat hij kapot was, hij wilde naar bed. Hij had de rijst velden geprepareerd voor de volgende dag.
Ik zei tegen Beno dat ik mijn foto's nog wel even op zijn computer en mijn stick wilde zetten voor hij naar Kathmandu zou vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. Zaten wij opeens met zijn allen naar 860 foto's te kijken. Het werd dus iets later.
Shiva belde nog om te vragen hoe het ging in het ziekenhuis. Ik vertelde hem hoe het er voor stond en ik kon altijd zijn hulp inroepen. Het visite kaartje van de Senior Health Administrator heb ik aan Beno meegegeven voor Shiva. Ik moest nog even in mijn dagboek schrijven en dan slapen. Helaas was het weer niet gelukt om te skypen met de familie.