Dhading 5

Tegen Santa heb ik gezegd dat ik niet op het land werk op mijn werkdagen. Genoeg is genoeg. Dat doe ik wel op mijn vrije dagen. Om 8.00 ben ik opgestaan nadat ik mijn dagboek had bijgewerkt. Na de thee ben ik met mijn wasje en onderrok naar de rivier gegaan. Lekker moeilijk doen met zo'n rok. Eerst om mijn middel, dan omhoog en dan het water in. Met de stroom mee liggen weet ik uit ervaring anders lig je daar als nog in je blote kont in het water met de rok over je hoofd. Heerlijk lang uit en mijn haren wassen. Eindelijk. Toen kwam deel twee. Hoe kleed ik mij weer aan zonder alles kletsnat te maken. Nou gewoon...
Als iemand iets had willen zien dan was dit zijn/haar kans. Nu mijn kleren nog even wassen en in de zon te drogen leggen op het gras. Om 8.50 was ik klaar. Tijd voor de Dal Bath. Na het eten ben ik rustig aan naar het ziekenhuis gelopen. Nog wat foto's gemaakt van de ingang enzovoort en naar de afdeling. Ik werd hartelijk ontvangen. Ik probeerde de deur te forceren om mijn tas daar te zetten toen bleek dat hij op slot zat. Twee collega's waren zich aan het omkleden. Stafzusters zal ik maar zeggen. Een zuster van de verloskamer en de andere van de reguliere afdeling. Een stafzuster heeft een erg mooi wit uniform aan, lange rok met plooien. De ander hielp mee om de plooien goed te hangen. (Wel besmettelijk. Gisteren kreeg de stafzuster een plens vruchtwater over haar rok heen). Ik mocht van haar een foto maken.
Er was niet veel te doen dus ik ben met een assistente de patiënten nog maar eens langs gegaan om te zien wat ze allemaal hebben. De status lag al bij iedere patiënt voor de visite. Dus dat was makkelijk. Een kindje met brandwonden, 3 x tonsillitis, COPD, benauwde kindjes. Nog steeds van alles. Met een paar collega's zitten kletsen en gekeken naar foto's en weer een "Facebook vriend" erbij gemaakt.
Ze doen hier weinig tot niets. Dan is opeens een dokter met al het personeel visite aan het lopen. Na de 10e patiënt zegt hij opeens:" wij hebben nog geen kennis gemaakt". Ik heb mij voorgesteld en hij vraagt een paar dingen. Ik vertel waarom ik hier ben en zeg dat als er vragen zijn, ik die graag wil beantwoorden of als ik ze iets kan bijbrengen of zij mij ik het graag hoor. Hij vroeg zich af hoe dan? Gelukkig zijn er een paar collega's die Engels spreken, die vertel ik het en zij vertellen het weer door. Hij gaat er over nadenken, over wat ik zou kunnen doen. (Hij is bijna klaar als basis arts en gaat ook over een paar maanden naar Kathmandu).
Bij een patiënt met broncho atelectase vroeg de assistente aan mij wat dat is. Ik heb haar dat kunnen vertellen en heb op mijn tablet röntgenfoto`s laten zien. Er kwamen nog een paar assistenten mee kijken in een ruimte waar wifi is.
Toen ik naar buiten kwam stond daar mijn directe collega van de operatiekamer. Een jong meisje net klaar van school. Wij zijn samen op mijn verzoek het ziekenhuis gaan bekijken en natuurlijk de ok. Er is ook naast het ziekenhuis een vrouwen centrum, een soort groene kruis. Vandaag werden er baby's gevaccineerd. Daar tegen over is een verblijf voor personeel. Maar geen verpleegkundigen en dokters. Die gaan naar de overkant van de straat. We zijn ook naar de EHBO gegaan. Daar werkt een anesthesiemedewerker. Ik heb mij alleen voorgesteld.
In het laboratorium worden alleen: bloed, urine, faeces en sputum onderzocht. Hier werken ze met zijn drieën. Een neemt bloed af en de ander onderzoekt het. Op een gegeven moment stond er een man voor een raampje buiten. De assistent nam door het open raam met een pipetje een sample uit een potje. Dit was sputum. Nu kon die man gelijk het potje in een container daar buiten gooien. Die container wordt elke dag geleegd. Op mijn weg naar huis zag ik dezelfde man zitten bij een winkeltje. Hij viel op omdat hij een traditioneel wit pak aan had. Hij groette mij vriendelijk en ik hem.
Op het lab heb ik gevraagd of Beno langs mag komen om over zijn onderzoek te vertellen, kan hij gelijk het ziekenhuis zien. Morgen mag het al.
Op naar de operatie kamer. Het ziet er uit zoals ik verwacht had. Niet al te best. Er staat wel een valleylab apparaat net als in Nederland maar dan een ander type. Alles is gedateerd. Het afdek materiaal is van groen katoen. De instrumenten voor een sectio, spinaal anesthesie en cathetersetje zitten ook in een groen doekje. De sets worden dagelijks vernieuwd ook al is er 3 maanden geen sectio meer gedaan. Als de set aan het eind van de middag gesteriliseerd is mogen wij de oude set openmaken om de instrumenten te bekijken.
Sundari en ik gaan maar eens lunchen. Thee en een noedelsoep. Het is haar vrije dag en is speciaal voor mij hierheen gekomen. Ik vroeg mij af wat zij de hele dag doet als ze vrij is. Nou niets dus. Filmpjes kijken en facebook. Als ze werkt verdient zij €160.00 per maand. Wat in onze ogen natuurlijk niets is. Er komen wat studenten bij ons zitten ze kletsen Nepalees. Af en toe gooi ik er maar eens wat Engels tussen door.
We lopen rustig terug naar de afdeling. Ik maak nog foto's van het

winkeltje en de moeder en kind pakketten. Op de afdeling loop ik nog een rondje toen hoorde Sundari dat de instrumenten er zijn. Wij er op af maar het bleek loos alarm. Dus hebben we met zijn drietjes gaasjes zitten vouwen voor in een ketel. Toen de instrumenten er wel waren hebben we ze bekeken. Erg veel verschil in instrumenten is er niet. Het enige is dat er roest in zit. We hebben verder nog even in de medicijn kast gekeken. Alles ligt door elkaar. Ik zie geen systeem. Dit lijkt mij wel een leuke missie. Om 16.00 zijn Sundari en ik achter een simkaart aangegaan zodat ze mij ook kunnen bellen als oproep kracht. s'Nachts lijkt mij geen optie. Levensgevaarlijk om de berg op te lopen in het donker. Voor een simkaart heb ik een paspoort nodig??? Ik kreeg er geen mee. Morgen nog maar eens proberen. Op de terugweg ben ik thee gaan drinken in het internetcafé om Tijs een oproep te doen om te skypen, helaas was 10 minuten later de internet verbinding weer verbroken. Gemiste kans. Door naar de homestay daar kreeg ik gelijk wat lekkers in handen. Iets met ei, ui en en rijstknoopjes. Ik ben even gaan zitten typen en heb aardappels geschild. Ik wilde water uit de rivier gaan halen maar werd terug geroepen om apen te zien op het veld. Soms komen ze met honderd tegelijk uit het bos gerend om de groente en bessen op te eten. Ze worden dan met man en macht terug het bos in gejaagd.
Beno heeft gisteren een succesvolle dag gehad met het water testen

in doorzichtige flessen. De flessen moeten 6 uur in de zon liggen. Elk uur waren er minder bacteriën en na 2 uur weg toen weer even terug en na vier uur helemaal weg. Hij loopt de hele dag (24 uur) met samples op zijn buik. Eerst in zijn onderbroek maar die verliest hij inmiddels, toen met een riem en nu met het elastiek van zijn hoofdlamp. Zo mager is hij inmiddels. Maar de temperatuur van 37 graden blijft het zelfde. Het resultaat is verbluffend. Het water in de fles loopt op tot bijna 50 graden. Dit kan je dus heel goed hier promoten. Dat gaat hij ook doen door flyers en plasticflessen bij de bronnen te leggen.
Helaas was dit effect al bekend dus een Nobel prijs zit er voor hem niet in.
Het eten is bijna klaar voor ons en voor de beesten (op het houtvuurtje buiten). Mooie tafereeltjes en rust. Ik geniet er van. Kopje thee, kletsen en naar bed.