s`Nachts slecht geslapen. Veel te hard bed. Om 8.30 werd Wilrie wakker door de wekker. Ik zat toen al weer te typen. Eerst een koude douche en ontbijt. Ik was benieuwd of ik naar het ziekenhuis mocht. Het was rustig bij het ontbijt. Nu waren we maar met zijn zessen. Shiva belde bijna direct het meisje van het ziekenhuis. Ze liet weten dat ze zo terug zou bellen. En inderdaad maar helaas, ik mocht niet gaan kijken. Waar waren ze bang voor? Ik wilde alleen zien hoe zij het georganiseerd hebben zodat ik het vanuit hun levens standaard kon aanpassen in Dhading. De werkwijze tussen Nederland en Nepal is veel te groot en niet haalbaar om te kopiëren. Ze lieten niemand in het ziekenhuis kijken. Volgens Shiva zijn ze het grootste en beste en dat willen ze zo houden denk ik. Een beetje hypocriet is het wel. Ze zijn wel in Dhading geweest. Ik snapte het niet. Het is toch in ieders belang dat de ziekenhuizen goed georganiseerd zijn.
(Terwijl ik dit zit te schrijven in Dhading zit er een geitje mijn tenen schoon te likken en er op te kauwen. Lekker hoor!)
We bespraken nog even het programma van deze dag. Als ik het het ziekenhuis in zou mogen zou ik nog een dag blijven en als ik het ziekenhuis niet in mag zou ik terug naar Dhading terug gaan. Ik pakte dus na 12.00 de bus terug. Wilrie ging met Rajesh, Kathmandu in. Rajesh, de gids, is ook een zoon van Santa.
Wilrie en ik gingen nog even in Thamel koffie drinken en shoppen. We liepen er in één keer naar toe. Ik begon mij hier al thuis te voelen maar wat een drukte, lawaai en luchtvervuiling in vergelijking tot Dhading. Wel leuk om dit samen gedaan te hebben. We dronken in het Pelgrim Hotel, een mooie veilige/schone plek, koffie. Het smaakte goed met een bananenshake toe. Naast het restaurantje was een winkeltje waar ze gerecyclede spullen verkopen. Tassen, riemen hoedjes noem maar op voor een goed doel. Ik zei dat ik niets ging kopen. Helaas was dat weer niet gelukt. Onderweg nog meer souvenirs aangeschaft. Je kon ze maar vast hebben. Wilrie was er ook al lang ingetrapt. Lastig hoor! We waren precies om 12.00 terug zoals afgesproken. Wilrie regelde dat we de souvenirtje niet mee hoefden te sjouwen. We lieten ze bij Ilse achter. Kon er ook niets mee gebeuren. Wilrie maakte zich klaar voor de middag en we namen afscheid. Ik schreef nog wat in mijn dagboek en ging zelf naar de bus. Om 13.30 zou die vertrekken. Het was warm en een lange rit. Hij reed ook nog een stuk terug. Daar was ik niet blij mee. Knalde er ook nog een taxi tegen de bus. Bumper van de taxi er af en een flinke kras op de bus. De bus werd aan de kant gezet. Er liepen mensen uit. Maar even afwachten wat ik zal gaan doen. Voor als nog bleef ik zitten. Na een half uur vervolgden wij gelukkig onze weg. De bus stroomde goed vol. Op een gegeven moment kwam er allemaal rook onder de bus vandaan. Er werd geroepen. Brand! Of zo? Ik pakte in een reflex mijn tas. Maar werd gerustgesteld. Het was voor mij een raadsel. Ik verstond er natuurlijk niets van. Onderweg zat ik te lezen, te dutten en te snoepen als ik mijn armen tenminste kon gebruiken. Er zat een stevige dame naast mij. Lekker warm! Opeens stopte de bus bij een garage. Ik vroeg mij af, wat er nu weer was. De rechter achterband moest opgepompt worden. Als dat maar goed gaat allemaal. Een nichtje van Shiva mocht niet mee naar Dhading omdat haar vader een slecht voorspellende droom had gehad. Dat schoot wel even door mijn hoofd. Op een gegeven ogenblik verloor een kindje zijn pet nog door het open raam en stopten wij nog een keer. Hier bleef het gelukkig bij. Ik was gelukkig voor het donker in Dhading en op tijd voor het eten. Missie geslaagd. Ik had wat kleine dingen voor de familie mee genomen: Snikker voor Denish, een oranje haar klem voor Manisha, een getrouwde vrouw ketting voor Sita en bananencake voor Santa. Ik kreeg meloen en cake. We kletsten nog wat en de kinderen deden een computer spelletje.