De laatste dag in Dhading. Ik sliep naast Wilrie. Was toch anders en sliep niet zo goed. Om 5.00 werden Wilrie en Imke gewekt om de buffel te gaan melken. Ik kon nog even lekker blijven liggen. Na mijn rug oefeningen gedaan te hebben ben ik om 7.00 opgestaan. Na een rustig ontbijt met meer onrust om mij heen. Een ruwe verstoring uit mijn routine. Ik zal er aan moeten geloven. Ik ging samen met Wilrie voor de laatste keer nog een wasje doen bij de rivier. Mijn lakenzak en mijn nachtkleding waren aan de beurt. Ik wilde schoon naar het volgende avontuur. Ik genoot van de rust daar en liet het nog even allemaal tot mij doordringen. Santa zat verderop met de geiten in de wei. Ik zal het gaan het missen!
Na het eten liepen we met zijn vieren naar het ziekenhuis. Het was 10.00. Ik wilde Rajesh, Imke en Wilrie het ziekenhuis laten zien en zij waren natuurlijk ook nieuwsgierig. Op de afdeling werden we lief begroet. Ik liet de traktatie op de desk liggen en werd door Rita het kantoor in getrokken. Ik wilde eigenlijk eerst even een rondje door het ziekenhuis lopen om wat andere mensen gedag te zeggen maar liet het maar gebeuren.
Zo lief allemaal hoe iedereen reageerde bij het gedag zeggen. Ik "hug" wat af. Ondertussen vertelde ik de anderen waar we langsliepen en wie het zijn. Ik kreeg te horen dat ik nog langs de administratie moest om een "review" te schrijven en ik wilde nog even langs Dr. Rashila die "outdoor" druk was.
We liepen terug naar de afdeling en ik zei tegen mijn groepje dat als ze door wilden lopen en hun eigen plan wilden trekken ik nog even verder ging met afscheid nemen van deze periode. Ze wilden toch wachten bij de hoofd ingang. Rita vroeg: "waar is je zus!" Wij kregen alle twee een Tikha (stip op het voorhoofd van rijst, water en rode kleurstoffen uit India). Het was een flinke klodder. Dit is voor het afscheid en een veilige reis. We kregen ook nog 2 bananen. Heel erg mooi en lief.
Zij had mijn traktatie gevonden en op haar bureau gelegd. Iedereen kon bij haar dan een koekje komen halen. Dit is haar werk. Zij heeft alles in handen en sluit alles achter slot en grendel. Ik zag op een gegeven ogenblik nog via een bovenraam allemaal schone kussens met slopen liggen waar ik al meerdere keren iemand om gevraagd had. Het was er dus wel! Zouden er in die kast ook poetsdoeken liggen (die heb ik deze 3 weken niet kunnen vinden, alleen vieze doekjes) of lakens???? Ik zal het nooit meer weten. Wat houdt zij nog meer achter???
We namen afscheid van haar en ik bedankte haar nogmaals voor de ketting. Ik had nog een kaart geschreven met afbeeldingen van Nederland als afscheid. Zij zullen mij als die Nederlander blijven onthouden mede door de water dispenser met de woorden: "gift from Holland" en met mijn naam.
Ik werd weer emotioneel toen ik de kaart voorlas. Toen was het tijd om ook in de kantine afscheid te gaan nemen. We dronken daar inmiddels ook met Denish een lassie (bananen, yoghurt,wortel shake). Er zaten ook nog een paar collega's waar ik al afscheid van had genomen. Opeens zag ik een kakkerlak. Ik kriebelde in Wilrie's nek ze schrok zich dood. En vlak er na kon ik het grapje nog een keer bij een collega doen. Hilarisch.
Ik ging nog even alleen naar de administratie. Bij de administratie was dr. Rashila ook. Zij bedankte mij hartelijk en ik ging nog even mijn review schrijven. Daarna liep ik naar buiten en liet het ziekenhuis achter mij. Om de hoek stond een kraampje met van alles en nog wat. Die vrouw had mij al eerder gevraagd of ik bij haar kwam zitten. Ik deed het nu wel. We kletsten wat en toen kwam er een man uit het grote huis aan de over kant. "The Health Organisation". Ik had al vaker met hem, dan wel zijn dochter gesproken. Hij spreekt geen Engels maar kwam wel bij mij zitten. Hij belde iemand. Ik dacht zijn dochter maar het bleek zijn zoon te zijn. Hij werkt in de apotheek van het ziekenhuis. Hij werkt ook voor de "Health Organisation". Er is een kamp vlakbij waar heel veel buitenlanders werken. Helaas ga ik weg anders had ik daar graag een kijkje willen nemen. Leuke knul trouwens. Zijn naam is Shrestha. We hebben e mail en facebook uitgewisseld en wie weet. Hij wil eerst studeren in Canada en daarna misschien in Nederland. Ik liep door naar huis en werd onderweg gebeld door Rajesh. Ik was er al bijna en liep door. Ze wilden wachten met het eten van Samosa's maar in plaats daarvan hadden ze er 1 voor mij overgelaten. Driehoekjes van deeg gevuld met groente. Lekker! Het was prachtig weer en tijd voor een zwempartij. Wilrie en Imke wisten nog niet wat ze wilden gaan doen en ik besloot alleen naar de brug te gaan voor een afsluitende duik. Niet veel later arriveerde Imke. Na een half uur was iedereen er. Ik stapte uit het water en probeer mij weer fatsoenlijk aan te kleden. De jongens, Beno, Denish en Rajesh met buurjongetjes speelden in het water en Wilrie lag er lekker bij. Ik maakte foto's. Wat een heerlijke middag. Ik was blij dat ik besloten had de laatste dag alleen afscheid te nemen.
De jongens gingen nog een wandelingetje maken met Imke. Wilrie en ik bleven nog nagenieten van de omgeving. Om 16.00 liepen ook wij terug om te gaan helpen met de voorbereidingen van het eten en om onze tassen vast in te pakken. Beno was verbannen naar de buren en ging daar spaghetti maken. Ik zette de foto's van die middag nog op mijn sticky en op de laptop van Beno. Lekker veilig en zo was er weer plek genoeg voor nog meer foto's.
Als afsluiting aten wij Dal Bath en we gingen op tijd naar bed.