Annapurna 9

Onverwachte laatste dag van de trail. Om 6.30 gaat de wekker. Ik was al wakker. Wilrie heeft slecht geslapen en is ziek. Voedselvergiftiging. Het is geen optie voor haar om te gaan wandelen. Ik regel een emmer voor haar en pak mijn tas gewoon in en laat haar even met rust. De cola zet ik wel voor haar neer en de antibiotica en ga overleggen wat de opties zijn.
- Ik kan gewoon gaan wandelen naar de volgende stop.
- Ik kan 6 uur naar beneden lopen en daar samen met Wilrie de taxi naar Pokhara nemen.
- We kunnen na de lunch twee en een half uur naar de rivier lopen en vandaar een taxi nemen tenminste als Wilrie zich beter gaat voelen.
- We nemen een rustdag en gaan dan morgen twee en een half uur naar beneden lopen en van daar naar Pokhara met de taxi.
- Wilrie gaat vanaf hier met een jeep. Die doet er 4 uur over naar Pokhara.
Uiteindelijk kies ik er voor om hier te blijven. Ik moet er niet aan denken om 4 uur ziek in een jeep te zitten in mijn eentje. (trouwens ook niet als je niet ziek bent. Die jeep rammelt je helemaal door elkaar) en wens dat Wilrie ook niet toe. Ik zie wel of we vandaag of morgen naar beneden gaan. Ik loop hier een beetje het dorp te verkennen en foto's te maken en hoop dat Wilrie zich snel beter voelt.
Ik ga mijn dagboek maar eens herlezen, corrigeren en aanpassen. Ik heb tijd zat vandaag. Op een gegeven ogenblik komen de Australiërs aangelopen. Een van de zussen spreekt mij aan en vraagt waar Wilrie is. Ziek helaas. Och wat vervelend. Ja dat is het. Zij gaan boven op het dakterras zitten en ik ga even bij ze zitten. Ratna komt even later zeggen dat, dat niet de bedoeling is. Ik weet niet waarom. Wilrie komt er ook bij en ik zeg tegen haar dat we beneden in de schaduw gaan zitten. Even later komt ook de groep Amerikanen aan gelopen. Dit is teveel voor Wilrie en zij kruipt weer in bed.
Zij nemen een drankje en lopen dan weer verder. Het begint te spetteren. De hele tijd horen we al onweer in de verte. De Australiërs komen beneden lunchen. Iemand pakt oranje ballonnen voor de kindjes die zijn aan komen lopen. Het is een mooi gezicht zoveel plezier ze er mee hebben. Leuke foto momentjes ook. Ik neem een noedelsoep en als het echt begint te plenzen ga ik ook naar boven en drink wat cola voor het eerst. om te voorkomen dat ik ook ziek word. Het is weer koud en ik kruip in mijn slaapzak. Ik krijg het niet meer warm. Tijd om dekens, thee en kruiken te bestellen. Inmiddels waren er naast ons guesthouse allemaal tenten op gezet in de stortregen. Jemig wat een feest. Dat is pas afzien. De Amerikanen en Australiërs moesten ook nog 2 uur lopen naar het volgende dorp.
Ratna komt kijken hoe het gaat en brengt de thee, gekookt water voor onze kruiken en dekens. Zo dat is beter. Ik raak op een gegeven moment helemaal oververhit. We liggen lekker te lezen en Ratna vraagt wat wij willen eten. Doe maar Dal Bath en witte rijst. Het gaat beter met Wilrie. Ze drinkt ORS (al een hele liter). Heel goed.
De rijst werd gebracht op onze kamer. Wilrie neemt een hap en zegt:"

dit gaat niet goed"! De emmer wordt weer gevuld. Mijn eetlust is ook verdwenen. Ik ben bang dat ik het ook krijg. Ik probeer het eten weg te werken maar Ratna had mij al in de gaten. Ik vind het sneu voor hem. Hij nam alles mee. Hij had vanmorgen 1 pakje cream crackers gehaald. Die gaan er makkelijk in. Vooral bij mij terwijl ze voor Wilrie waren. Hij heeft later op de dag nog 4 pakjes gehaald. Dan eet ik die ook maar als ik toch nog trek krijg. Ik maak mij zorgen. Morgen moeten wij op sjouw. Ik besluit Daf te bellen. Hij vraagt gelijk:"waarom bel je mij???" Wilrie is ziek. Wat moet ze doen? Nou, gewoon niet eten en alleen ORS. 24 uur volhouden. Ik hoop dat het werkt. Nu maar slapen. Tot een uur of negen bleef het enorm onweren.