We hadden de wekker om 5.30 gezet. Vlak er voor waren we wakker. Het zou een pittige dag worden. Als alles maar mee zit. Het weer, en onze toestand. Best spannend. We hadden de vorige dag nog een discussies over hoe we het aan gaan pakken. Het is toch 1000 meter stijgen. Angst voor hoogteziekte bleef. We kwamen buiten en was het gewoon strak blauw. Ik was vannacht al 3 keer naar de wc geweest omdat ik een liter water op had ter voorkoming van hoogteziekte, en zag een heldere sterren hemel. Ik had er al vertrouwen in. Maar dat het zo zou zijn dat verwachtte je bijna niet meer na al die regen. We vertrokken met zijn vieren om 6.45 omdat het minimaal 4 uur heen is en dan nog 3 uur terug. Ratna nam de rugzak van Wilrie en ik gaf Binod op een gegeven ogenblik ook mijn rugzak. Zo dat scheelde wel! De grote rugzakken bleven achter in het guesthouse omdat we hier toch terug zouden komen. We liepen heel rustig en ik heb ontspannen gewandeld. Mijn conditie was super kon ik wel zeggen. We hebben ons enorm verbaasd over de super mooie omgeving met een snel stromende rivier en de eeuwige sneeuw. Adembenemend. Om 9.00 waren we in MBC. Het ging eigenlijk best vlot. Geen trappen dit keer maar meer klauteren over rotsen. Dit is veel afwisselender. Op het terras hebben we gemberthee (ook goed tegen hoogte ziekte) met citroen gedronken en ik heb een powerreep gegeten. Die kon ik wel gebruiken. Na een kwartier moesten wij weer verder. De tijd ging snel. Vanaf MBC liepen we door de sneeuw. Stapje voor stapje in een soort trance. Af en toe zakte ik flink weg. Ik kreeg geen genoeg van het foto's maken. We zagen 2 x een helikopter naar MBC gaan. Dat is altijd voor een zieke of trauma. 2700 dollar Kost dat vluchtje. Moesten we maar niet doen dus. Om 12.00 uur waren we in ABC. Annapurna Base camp. Ik was heel blij dat we het samen gehaald hadden!!! Dat bleef tot nu een vraagteken. Wilrie was helemaal emotioneel toen ze aan kwam lopen. Het laatste stuk was pittig. Je zag het camp maar het duurde lang voor je er was. De Australische mensen waren er ook. Die blijven overnachten in ABC. Ze hadden het zwaar en koud gehad toen ze naar MBC liepen. Wij pakten het goed aan door in Deurali te blijven. Er waren wel wat alternatieven over tafel gegaan voor deze dag. Ik vroeg mij af of 1000 meter stijgen niet teveel is en wilde eigenlijk in MBC overnachten. Stel dat het weer slecht werd dan zouden we in ieder geval nog een herkansing hebben de dag er na. Als je zover gekomen bent is het zonde als je dan de bergen niet ziet. We hadden wel voor de zekerheid onze rugzakken ingepakt vanmorgen. Eventueel kon Binod ze nog halen. Voor hem is deze trekking een wandeling in het park. Gelukkig waren de goden gunstig gestemd.
Leuk hoe iedereen met elkaar mee leefde. Ik liep nog een stukje door in het base camp naar een soort altaartje. Een paar Australiërs waren daar ook. Ze hebben nog foto's van mij gemaakt, op mijn verzoek, met mijn camera. Hele aardige lui. Wilrie lag lekker op de picknick tafel in de zon. Ik moest weer terug om dat mijn noedelsoep klaar stond en ik wist dat Ratna al weer op de schopstoel zat. Ik wilde eerst alles goed in mij opnemen. "Once in a lifetime" dat je zo iets imposants ziet. Overweldigend. Om nooit te vergeten!!
De Ier kwam net aanlopen toen wij weg wilden. Hij hugte ons (zijn twee moeders) en maakte nog een foto van ons voor zijn moeder.
Helaas moesten we weer terug. Het ging zeer voorspoedig. Binnen "no time" waren we weer in MBC. Onderweg kwamen we de dragers weer tegen van de band. De laatste drager die ik al meer gesproken had vroeg hoe ik de trekking ervaarde. In 1 woord. "Super!"
Wat een krachtpatsers zijn die dragers toch! Respect!!
Iemand uit Taiwan maakte nog een actie foto van mij. Ze was helemaal blij. "Thank you, Thank you".
Ik moest enorm nodig naar het toilet en ben bij MBC gelijk ook 4 snickers gaan halen om te vieren dat we ons doel bereikt hadden. Helaas geen pauze. We moesten verder omdat er wolken aan kwamen. Wat een verschil, wat inspanning betreft, met de heen weg. Wat een gemak opeens. Wel even een foto maken van de wolken, bergen met de zon er doorheen. Opeens zegt Ratna. Geen foto's doorlopen een lawine!!!! Binod sprint terug van de gletsjer. Ik dacht dat er een beest was doordat ik stenen hoorde vallen. Ik schrok mij dood. "Na de brug mag je foto's maken": zei Ratna. Ik: "Oké!" en liep snel door. Even later zitten we water te drinken en leek het net of er een vliegtuig over kwam. Vogels vliegen weg en Ratna riep weer. Rennen!!! lawine!!! Dit was geen kleintje. Ik zag Wilrie in paniek rennen en ik zelf ook met mijn tas, fototoestel en stokken. We sprintte weg. Nonderknetters wat was dat schrikken. Ik had geen hoofdpijn maar daarna wel. Ik maakte toch nog foto's tussen door. Wat ben ik toch gestoord. Ik moest er eigenlijk wel om lachen, ook van de schrik natuurlijk. Je besefte later pas dat wij heel veel geluk hebben gehad. We leven nog. De weg was nu versperd. Ik hoop dat er niemand achter ons liep. Een stuk verder wilde we wat drinken. Toen zag ik dat mijn tas openstond en mijn bidon weg was. Jammer de pammer. De gids zei dat Wilrie haar pindareep door de lucht smeet en het op een rennen zette. Wat adrenaline met je kan doen! Terwijl ze bijna de ene voet niet meer voor de andere kon zetten.We liepen blij en lachend door naar ons guesthouse waar we om 15.30 even bij moesten komen met een kopje melk thee en een douche. Het werd weer koud en we kropen in bed. Moe, gelukkig en voldaan. Om 18.00 hadden we onze Dal Bath besteld zodat we vroeg naar bed konden. De curry was super scherp. De druppels liepen weer van mijn kop. Ratna zag dit en regelde gelijk suiker en meer rijst met andere curry. Niet te doen voor mij die scherpe zooi. Nog even geskyped met Tieske en getypt.