Om 5.00 ging de wekker om, om 6.00 in Dhading Besi, bij het loket een kaartje te kopen. Voor ik vertrok kreeg ik 2 pannenkoeken met honing en thee. Ik had er zin in. Ik belde Rita halverwege het dorp dat ik er aan kwam. Zij stond al klaar. Zij kocht ook een kaartje voor de bus van 6.30. Het duurde lang voor we echt op weg waren. We deden er weer 4 uur over. Een beetje kletsen, snoepen en dutten. Ik liep zowaar recht op het huis af. De kinderen van Ilse speelden buiten en ze herkenden mij gelijk. Ik kreeg een sleutel en kon naar het appartement. Wilrie had 5 uur vertraging in Istanboel en werd door Rajesh opgehaald van het vliegveld. Ik heb hem op het hart gedrukt niet te zeggen dat ik er ben.
Ik had tijd om mijn dagboek bij te werken. Knippen en plakken van uit mijn notebook. Ik moest eerst uitvogelen hoe ik het moest doen. Na een uur was Wilrie er eindelijk. Er werd op de deur geklopt. Ik zei met een trui voor mijn mond: "Just a moment ". Ze kwam binnen en keek dwars door mij heen. Na een paar seconden viel het kwartje. Een emotioneel weerzien. Missie geslaagd!
We kletsten wat en gingen Kathmandu in. Gelukkig wilde ze niet eerst slapen.
We liepen via een omweg naar Thamel. Wilrie kon zo de sfeer opsnuiven. Winkelstraatjes in en uit. Het is een kleurrijke bedoening en nu was ik een keer de gids. Ik wist niet altijd waar we waren maar dat mocht de pret niet drukken.
We hebben lekkere koffie gedronken in een hotel en thee met melk in een restaurant en cadeautjes gekocht voor thuis. Lekker zussen onder elkaar. Het regende pijpenstelen toen we bijna terug moesten voor het avond eten. Gelukkig stopte het op tijd. Het was er een gezellige drukke boel. Wilrie werd ingeburgerd in het gezin. Er was ook een Nederlander van 72 jaar. Hij gaf EHBO en tennis lessen en nog zo'n paar dingen. We kletsten over mijn ervaringen in het ziekenhuis en probeerden nog of ik in het ziekenhuis van Kathmandu op de operatiekamer kon gaan kijken om ideeën op te doen voor Dhading. Ik zou het nog horen. Het was om 19.00 uur bed tijd voor Wilrie. Ik werkte nog aan mijn dagboek en ging skypen met Tijs en de kinderen. Ze hadden het goed in de sneeuw in Ischgl. We konden eindelijk eens rustig skypen. Daarna probeerde ik op deze plank van een bed te slapen.