Kathmandu 4

Vanmorgen weer om 6.30 wakker. Lekker lezen. Wat oefeningen gedaan en om 7.00 zijn we naar beneden gegaan om te gaan ontbijten. Voor ons hotel staat een "holy tree" die trouw bezocht wordt. Mensen gieten water, leggen bloemetjes, lopen rondjes rechtsom, branden wierook en nemen tika's. De mensen lopen af en aan.
Ik maak wat foto's en loop een stukje naar links waar ik een paar poten zie liggen. Er wordt weer een geit geslacht. De ingewanden worden er net uit gehaald en dat allemaal voor het onbijt.
Ik had een pannenkoek met gebakken ei, kaas en een "lassie". Na het ontbijt zijn we nog even Thamel in gegaan voor een kop koffie. Bij het "Pelgrims hotel" was het mooi zitten.
Erg maar waar, we hadden het over een nieuwe uitdaging. Waar zijn nog meer pelgrims paden? Turkije, Nepal?
We gingen terug omdat we om 9.00 uur afgesproken hebben met Rajesh in het hotel. Nog even tanden poetsen en foto's op facebook zetten met een berichtje er bij.
We zouden 20 minuten moeten lopen naar het busstation met volle bepakking. Nou ik dacht het niet. Er stond net een lokale bus voor de deur. Dus waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. "Hop on". Wij naar het busstation waar de bus naar Dollu klaarstond. Heerlijk! Weer op vakantie! Foto's maken onderweg en genieten van de tafereeltjes. De bus was stampvol maar wij zaten goed. De bus rit duurde 1 uur. Het was wel moeilijk om uit de bus te komen met mijn rugzak.
We zitten in een rustig dorp. "Een dorp als een sprookje" toen wisten we nog niet dat het een nachtmerrie zou worden.
We liepen eerst naar onze homestay. Een mooi huis waar we hartelijk ontvangen werden door de man en vrouw van het huis. We kregen de kamer te zien en kregen een kop thee. Tijd voor de rest van de gesmolten stroopwafels. Heerlijk. Wat is het plan voor de komende dagen. Wij willen lekker genieten van de rust hier en meer energie op doen voor de terugreis, maar 2 uur wandelen per dag is prima. Er staan mooie kloosters in de directe omgeving. Direct na de thee zijn we naar het 1e klooster gelopen. De binnenplaats was open en daar heb ik wat mooie plaatjes geschoten. Een stukje naar boven lopen was er nog één. Prachtig! Ik heb foto's gemaakt van de voorkant en details.
Opeens begon de grond als een idioot te schudden. Het klooster begon te schudden en te breken en er sprongen stukken af!!!! Ik heb nog nooit zoiets angstaanjagend mee gemaakt. Van uit het dorp klonk gegil en er zijn rookwolken. Een berg aan de overkant vertoont ook verschijnselen van verschuivingen. Wij stonden op het plein voor het klooster en werden omringd door heel veel monniken. Ik dacht dat ze ons kwamen beschermen blijkt dat het allemaal kinderen zijn die zelf ook bescherming zoeken. We zochten elkaar op om te schuilen. Iedereen was doodsbang. Ik kon wel janken. Ik wilde weg naar mijn gezin. Dat kan dus niet. Hier zijn we "veilig" zegt Rajesh. Rajesh zorgde voor ons allemaal en zei wat we moesten doen. Niet in de buurt van gebouwen. Open veld. We wachten op de volgende schokken en ondertussen kwam er bericht bij Rajesh binnen dat Kathmandu plat ligt. Wat een drama!!!!
Niet lang daarna is hij in tranen en weet hij dat zijn huis in Dhading ook plat ligt. God zij dank zijn familie is in leven. Het epicentrum is in Dhading. Kathmandu had een registratie van 7.9 op de schaal van Rigter. De schade loopt door Dollu, Kathmandu, Pokhara, Dhading en wie weet waar nog meer. "Chitwan national park" is ook geraakt en alles er tussen in natuurlijk. Wilrie heeft Daf en Tijs gelijk laten weten dat wij veilig zijn. Die zijn geschrokken en blij met dit bericht. Wij zijn weer helemaal emotioneel. Wat een vakantie en wat een goed karma. Eerst van twee lawines ontsnapt en nu nog geen 2 uur weg uit Kathmandu. We weten nog steeds niet hoe Dollu er beneden uit ziet. We durven er nog niet naar toe. Er zijn nog te veel naschokken. Wilrie's telefoon is leeg maar heeft gelukkig wel de informatie vast kunnen doorgeven. Er is geen wifi en geen elektriciteit. We zitten buiten te koukleumen. Er zijn veel mensen die nog niet terug gaan. Er staat een resort waar we wifi proberen te krijgen. Helaas. Niet gelukt. We wachten af en Rajesh is de hele tijd de radio aan het luisteren. Af en toe krijgen we informatie. Bij het stadion is een toren omgevallen. 17 doden. Er stonden ook mensen op voor het uitzicht. Net zei hij dat er al dat er 71 doden zijn. Dit gaat nog oplopen natuurlijk. Gelukkig weten we ook dat Shiva en zijn familie veilig zijn. Het komt allemaal zo dicht bij. Er zijn 5 collega's van mij in Pokhara. Hoe is het met hen??? Hoe is het verder in Dhading bij het ziekenhuis, staat het nog? en hoe is het daar met de mensen die ik ken?? Allemaal onzekerheden. We moeten afwachten en hoop antwoorden te krijgen als ik weer internet heb en op facebook kan.
Het is nu vier uur na de eerste schok en er komen nog af en toe naschokken. Er gaan nu mensen van hier naar Kathmandu terug. Wat treffen zij daar aan???
We gaan naar een café in het veld achter het klooster voor een kopje thee en noedelsoep. Daar treffen we een man met zijn moeder. Zij komen net uit Kathmandu terug en hebben de ravage gezien. Zijn moeder was net buiten om de was te pakken. Het huisje waar zij woont is meer dan 100 jaar. Dus ze hebben haar meteen meegenomen naar Dollu, omdat er nog nooit zo'n erge aardbeving is geweest en er nog naschokken komen.
De monniken kwamen hier ook op het veld.
Wilrie zegt net: "nou die ceremonie in het klooster kunnen we ook wel schudden". Ik zei:" schudden hebben we al genoeg gedaan, ik kan

het woord niet meer horen". We krijgen bijna de slappe lach. Moet er toch even uit. Intensief samen zijn!!! We houden elkaar vast, warm en troosten elkaar. Zeer intens allemaal.
Ik vraag aan Rajesh of ze geen mensen nodig hebben in het ziekenhuis. Ik wil helpen en Wilrie ook. Van mijn part met een woordenboek in haar hand of andere klusjes. Hij gaat het als het goed is aan Shiva vragen. (niet dus)
We zijn ongeveer om 17.30 terug gelopen naar het huis. Onderweg zagen we kleine huisjes die zijn ingestort. Ik vraag of ik kan helpen. Ze zijn met een zeil het huisje aan het afdekken. Dank je wel maar jullie weten toch niet wat je moet doen. Dat is dan wel weer zo.
We lopen door en gaan de schade opnemen van het huis waar wij verblijven. Die staat als huis. (Die uitdrukking slaat nu ook nergens meer op) Gelukkig!!! Geen breukje te zien.
Als er barsten zijn, niet binnen blijven wordt er gezegd op de radio.
We gaan gelijk onze tassen herpakken. Ik had mijn geld en paspoort in het huis laten liggen. Dat gaat niet meer gebeuren. Warme kleding aan en alles in één vlucht rugzak.
We krijgen thee! Er zit een meisje met een zere schouder. Of ik even wil kijken. Ze heeft er een steen op gekregen. Hij is niet gebroken en er zit een klein wondje. Een beetje ijs er op en blijven bewegen binnen de pijn grens zegt Wilrie de fysiotherapeut. Ik bied nog paracetamol aan maar die hoeft ze niet. Een ander meisje had een steen op haar hoofd gehad en is naar het ziekenhuis gegaan om te laten hechten. s'Avonds was ze al weer terug. Toch snel gegaan!
Het schokt nog steeds na en we gaan voor het huis in het veld staan met zijn allen. Ik maak een groep foto. Het huis naast dit huis heeft een opbouw die niet stabiel is en waar die stenen vanaf gevallen zijn. Daar durven wij niet langs als het weer gaat schudden. De afscheidingsmuur is ook omgevallen daar hebben met zijn drietjes (Rajesh, Wilrie en ik) een trapje van gemaakt als alternatieve vluchtroute. Vannacht dachten we dat dat trapje na een beving het eerst om ligt waarschijnlijk. Geinig, maar we zijn toch zinloos bezig. Of niet dan. (Let op de klemtoon).
Het werd donker en het eten is klaar. Knap! Onder deze omstandigheden. Dal Bath bij het licht van een zaklamp.
Na het eten gaan Wilrie en ik ons opfrissen en extra warme kleren aantrekken voor de nacht. In de vlucht modus. Wij hebben ons voorgenomen om gewoon in bed te gaan liggen. In geval van een grotere beving in de hoek van de kamer te gaan zitten met de matrassen op ons hoofd. De rest van de mensen brengt de nacht door onder zeilen, tenten die ze snel gefabriceerd hebben met een hoge bamboe stok en zeil. Een kamp vuurtje erbij en klaar. Bij elke schok wordt er vreselijk gegild. Dat gaat van af het begin al door merg en been. Wilrie en ik reageren anders in deze situatie. Mijn ogen zien alles, mijn oren horen alles en ben klaar om te vluchten. Wilrie krijgt een koker visie en hoort alleen datgene dat van belang is om te overleven. Staat op scherp voor de beste vlucht weg.