Dhading 4

Om 6.15 werd ik wakker. Ik heb gelijk oefeningen voor mijn rug gedaan. Om 7.00 kreeg ik een lekker kopje thee van Sita daarna ben ik naar het land gegaan. Manisha zag ik met de flessen water op haar rug terug komen. Sita is de laatste dagen ongesteld geweest begreep ik. Daarom mocht zij de keuken niet in. Nu is dat voorbij blijkbaar.
Op het land hebben wij het goed gedaan. Er stonden op een gegeven moment wel 10 mannen te kijken en te lachen. Toen we weg gingen om 9.00 zeiden de omstanders "Dal Bath" (= Linzen met rijst). We hebben het weer verdiend. Na het eten ben ik mij klaar gaan maken voor mijn eerste werkdag. Eerst maar even wassen bij de rivier. Op weg terug naar het huisje ging ik fris gewassen op een helling van water en klei onderuit. Mijn eerste valpartij op slippers natuurlijk. In het rijstveld zag een man mij gaan. Heel fijn (die toeristen ook, zal hij wel gedacht hebben). Ik heb nog flink aan mijn nagels gewerkt om ze weer schoon te krijgen na al dat werken op het land. Ik denk dat ik hier vanaf nu maar met mijn handjes in de lucht ga zitten om ze schoon te houden. Ondertussen had ik zicht op de buffels. Die lieten een flinke vlaai vallen. Vervolgens ging Santa die vlaai met stro en zijn blote handen naar buiten werken. Even zijn handen wassen en het was weer goed.
Het wachten is begonnen. Om 10 uur zou Shiva in Dhading zijn om mij voor te stellen in het ziekenhuis. Santa wacht op een telefoontje van Shiva. Als hij in aantocht is lopen Santa en ik naar de stad. Santa was nog met de geiten op stap.
Om 11.00 is het zover. Schoenen aan en de heuvel op. Ik kom buitenadem op de weg boven bij het dorp aan. Over 3 weken huppel ik waarschijnlijk naar boven. Het is in totaal 20 minuten lopen naar het ziekenhuis. Daar werd ik opgewacht door Shiva en nog iemand. Santa moest buiten blijven staan. Ik werd naar de administratie gebracht. Hij vroeg om mijn paspoort die ik expres niet had meegenomen. Met behulp van wifi kon ik na een half uur (traag internet) op mijn tablet het paspoort laten zien. Het kamertje ligt vol met stapels papieren. Hij zit op een kapotte stoel met een handdoek. Ik wacht op een dokter die ook Engels spreekt. Net als bij de administratie leest zij mijn cv door. Daarna word ik meegenomen naar de afdeling. Ik wordt voorgesteld aan de jonge verpleegkundigen. Een spreekt er gelukkig Engels . Zij is de "staffnurse" van vandaag. Er lopen veel leerlingen. In totaal zijn we met 8 a 10 man. Ik krijg een rondleiding over de afdeling. Ik schrik hoe het er uit ziet. 15 bedden met een diversiteit aan patiënten van jong tot oud met Longproblemen, tonsillitis of tyfus. Er is ook een aparte kamer waar nog 4 patiënten liggen die bevallen zijn of nog moeten bevallen. Er mag op de hele afdeling bij elke patiënt één familielid zitten. Het zijn meestal vrouwen die er bij zitten.
We kletsen na de rondleiding wat en ik stel vragen over de afdeling en loop vervolgens met Laxmi naar de verloskamer. Het ziet er vreselijk oud uit. Potten met een korentang. Een kast met een allegaartje aan spullen. De tafels zien er in mijn ogen vies uit. Laxmi vraagt of ik Facebook heb. Hier is internet en op een andere kamer. We worden "vrienden" en maken selfies. Dan komt er opeens een vrouw binnen lopen die op het punt staat te bevallen. Hup op tafel en even toucheren. Nou dat duurt nog wel even. Ze kan terug lopen naar haar eigen bed. Niet veel later komt de volgende binnen. Op dezelfde tafel waar slijm en bloed op ligt. Er wordt niet schoongemaakt. Even toucheren en dan blijkt dat zij er wel klaar voor is. Er zit een of andere cyste vooraan in haar vagina. Met een kochertje worden de vliezen gebroken. Binnen 5 minuten is het ieniemienie kindje geboren met een gewicht van 2kg. Een meisje. Ze wordt gelijk schoongemaakt en aangekleed in een super schattig pakje. Ze wordt flink stevig ingepakt in doeken en blijft op de commode lekker liggen bij een kacheltje. Iedereen loopt weg en de baby blijft alleen achter. De moeder mag nadat de placenta er uit is 5 minuten later van de bevallingtafel naar haar bed op de andere kamer lopen. Ze kleed zich om en gaat op bed liggen. De baby wordt gebracht en aan de borst gelegd.
Deze vrouw had de vorige dag 4 uur naar dit ziekenhuis gelopen. Ze had geen bewijs van betaling en moest naar familie. Nu werd ze wel opgenomen. Inmiddels is de gynaecologe voor deze mevrouw gekomen i.v.m. haar cyste. (Ze gaat er nu niets aan doen). Ze loopt nog een rondje langs haar patiënten en dan raken wij in gesprek. Zij neemt mij de rest van de dag op sleeptouw en vraagt of ik honger heb. Ja inmiddels wel! Het is 15.30. We gaan naar de kantine maar eerst nog even "outside" (polikliniek). Ze spreekt een paar patiënten die s'morgens al door haar onderzocht zijn en nu met het resultaat van de onderzoeken voor haar bureau staan.
Daarna gaan we naar de kantine op het terrein. Daar werkt een familie. 2 Broers werken in de kantine, anderen kopen kleertjes voor de baby's en aanstaande moeders en verkopen die daar als een pakketje.
Ik drink water met mijn "lifestraw" en krijg lekkere noedelsoep met ei van haar aangeboden. We praten over mijn eerste indruk en haar familie die in Kathmandu woont. Ze heeft een

zoontje van 7 en een man die ook dokter is. Zij werkt hier nu anderhalf jaar en blijft nog anderhalf jaar. Ze vindt het moeilijk net als ik nu. Ze woont tegenover de kliniek in een kamertje. Het is 17.00 en ik kan weg. Ik heb mijn uniformjas net uit als er iemand komt zeggen dat ze bezig zijn met de vacuümpomp. Ik weet nog niet wat de rol is van deze vrouw. Ik moet meekomen. Er staat weer veel personeel. Ik ga naast de vrouw staan die staat te gymnastiek op het bed. Op de hurken en zich vasthoudend aan twee paaltjes. Ik ben bang dat ze er afglijdt. Het duurt lang en ze is echt in baringsnood. Om 17.45 zeg ik dat ik echt moet gaan. Ik kan daar toch niets extra`s doen. (Om 18.30 is het donker en dan wordt de familie ongerust). Ik loop stevig door en vlak voor ik thuis ben glij ik weer uit in een klein stom beekje. Mijn middelvinger knakt achterover. Chips!!! Ik ben bek af en kan wel janken. Al die indrukken van vandaag. Het is genoeg voor nu. Gelukkig krijg ik gelijk eten en een kopje thee. Santa ziet het aan mij. Gelukkig zeggen ze niet zo veel en kan ik wat bijkomen. Nog een

kopje thee en gauw naar bed. Midden in de nacht ben ik klaar wakker en alles zit weer in mijn hoofd. Met een boek en muziekje ben ik gelukkig weer snel in slaap gevallen tot 7.00 uur.