Vannacht zijn we een paar keer wakker geschrokken van de bevingen. We pakten elkaars hand vast voor steun. Dan vielen we weer in slaap. Uiteindelijk hebben we tot 5.00 geslapen in onze kleren en liggen lezen. Wij hadden zoiets van laat ons hier maar liggen. Om half acht wilde Rajesh gaan wandelen en ik dacht nog ik heb honger. Hij wilde naar de plek van het resort volgens mij voor de wifi. We zijn eerst bij de tempel gaan kijken hoe het er bij staat. De dochter, Sajana liep ook mee. Zij is 21 jaar en spreekt engels. (Haar zusje is 13 jaar, Sajina. Ze hebben nog twee zussen van 23 en 25 die al getrouwd zijn).
Bij de tempel hebben de schade nog een keer bekeken en elk een klein brokstukje mee genomen. (Sorry!!!) Er liepen nog wat monniken mee. De rest zat of lag onder een groot zeil op het grasveld. Die hadden daar de nacht doorgebracht. Dit hoorden we van 3 Amerikanen die we na de aardbeving ook hebben gesproken. Zij hadden toen de ernst van de situatie nog niet in de gaten. Zij geven onafhankelijk van elkaar Engelse les. 2 geven 2 weken Engelse les en 1 gaat 3 maanden les geven, en blijft dus nog even. Vergeleken bij Kathmandu is het hier veilig. We lopen verder naar boven opzoek naar wifi. Bij Wilrie werkte het als een tierelier. Bij Rajesh werkte het niet. Ik begin hem steeds meer te wantrouwen. Hij houdt informatie achter of doet of hij alles weet, zegt dan weer dat hij niets weet. Ik word er gek van. Opeens zegt hij we moeten naar beneden er is een "emergency". Oké?
Wat dan? "Dat kan ik niet zeggen" krijg je dan als antwoord. Bullshit natuurlijk. We gaan ontbijten en hij moet naar Kathmandu. Hij komt vanavond terug. Wij mogen nergens heen. Er wordt tussen de middag voor ons noedelsoep gemaakt. Hij gaat met de vader, Goma op de bromfiets naar beneden. Wij gaan lezen op bed. Om 10.00 uur is er weer een hele heftige naschok. We schoten naar het voeteneinde en trokken het matras over ons heen. We hoorden buiten gillen. Wij zijn met zijn tweetjes in huis. Iedereen ligt buiten onder zeil, net als vannacht.Volgens ons is het huis heel stevig en als we in de hoek gaan zitten, als het nodig is, voelen wij ons veilig.
Ik ga maar eens naar buiten, ze kijken mij lachend aan. De zonneceloplader heb ik door Rajesh op het balkon laten leggen, maar hij laad niet op. Ik neem hem mee naar buiten om hem voor het huis in de zon te leggen. Sajana vindt het niet goed dat we daar zitten naast het instabiele huis. Zij neemt onze stoelen mee naar achteren bij de rest van de mensen. Daar mogen we zitten. Veilig!
Dan is er noedelsoep en evenlater komt Rajesh binnen met Goma. Hij gaat zitten soep eten en verteld niets. Wij beginnen vragen te stellen. Hij zegt dat Kathmandu plat ligt en er geen auto's rijden. Shiva kan hij niet bereiken. De familie is er niet, alleen opa en Pabitra. Ook die heeft hij niet gesproken. De huizen staan nog! Hoe is het met de "emergency" afgelopen? "Oh dat viel mee".
Hoe is het op het vliegveld? Niet veilig. Gewoon hier blijven tot maandag zo laat mogelijk.
Ik kan er niet meer tegen en daag hem uit. Ik wil weten waar wij aan toe zijn. Ik wil morgen weg! Ik wil een vlucht en een auto vroeg in de morgen. Het kost enige overredingskracht en dan is er opeens een auto voor €30,00. Goed! Rijden die nu opeens wel? Kan je opeens wel bellen en mensen bereiken?
Wij snappen best dat hij in shock is. Wij hebben hem aangeboden alles zelf te regelen zodat hij naar zijn familie kan. Breng ons naar het vliegveld dan ben je van ons af. Hij kan niet naar Dhading, zegt hij. De wegen zijn weg. Hij blijft dus. Ik wil dat hij eerlijk is en met ons praat!
Moeilijk hoor. Na de lunch gaan we weer naar het resort voor thee en wifi. Bij het theehuisje zitten 2 Amerikanen. Een stelletje. Zij hebben elkaar hier ontmoet in Kathmandu. Zij geeft nu 3 maanden Yoga les en hij studeert al 2 jaar Tibetaans en gebruiken van het boeddhisme. Over een week gaan ze weer naar Amerika. Zij waren een dagje uit en kunnen gelijk blijven en slapen in een provisorische tent bij het theehuisje. De moeder die opgehaald is, heeft 7 zoons. Matras en dekens hebben ze daar geleend.
Wij gaan na de thee weer verder naar het resort. Het is er helemaal uitgestorven. Wij proberen nog een stopcontact te vinden in een van de tenthuisjes. Helaas. die werken natuurlijk ook niet. Wilrie kan wel Appen en ik probeer Facebook. Ik dacht dat ik iets verstuurd had, later blijkt dat het niet het geval is. We lopen langzaam terug en komen allemaal monniken tegen met matrassen en dekens. Zij gaan ook het veld in. Bij het onderste klooster zitten wel 100 monniken op het plein. Ze hebben les. Het ziet er geweldig uit en ik krijg er tranen van in mijn ogen. Gelukkig had ik gelijk dat ze niet binnen zitten. Rajesh zei dat het niet doorging omdat het binnen is. Die zijn toch ook niet levensmoe. Om 18.00 gaan we terug voor de ceremonie. Het plein zit weer vol. Er worden allemaal attributen en instrumenten tevoorschijn gehaald. We hebben onze ogen uitgekeken. Er werd met rijst gegooid, allemaal tekens met de handen gemaakt en muziek gemaakt. Ze prevelen en chanten. Het duurt een uur.
Ik zit er met een verhoogde hartslag. Bang dat er weer een schok komt met alle gevolgen van dien. Ik ben vast niet de enige.
Om 19.00 uur is het Dal Bath tijd en wordt het donker. Er komt weer een flinke bui aan. Dat kan nog leuk worden in die tenten. Wij besluiten om weer binnen te blijven.
Na het eten heb ik het helemaal gehad met Rajesh en ga naar bed. Morgen om 8.00 is de auto er. Ik kan niet wachten. Wilrie kan beter omgaan met Rajesh. Dat is mooi. Ik ben er klaar mee. Wij zijn "The good and the bad cop" zeggen we later.