Ik heb de hele nacht lopen spoken. Kon de slaap niet vatten ook al hadden we nog zo'n mooie veilige hoekplaats op de grond van vertrekhal B. Grote tassen om ons heen ter afscherming. Wilrie gaf zich over en heeft wel geslapen. Ook al was er een beving. En sliep daarna gewoon door. Ik ben nog 2 keer opzoek gegaan naar een stopcontact die beschikbaar was. Die had ik gevonden in de aankomsthal. Iemand zag mij zoeken en hielp mij daarbij. Die Nepalezen zijn zo in dienst van ons en zo vriendelijk. Ik blijf het herhalen omdat het zo is!
Er stond een Nepalese jongen naast mij. Hij wachtte tot er vervoer is vroeg in de ochtend om naar zijn huis te gaan. Hij komt uit Saoedi Arabië. Hij heeft daar 5 maanden gewerkt als een soort van "wedding planner". Nu komt hij 3 maanden hierheen om te helpen. Zo klets je wat raak met de mensen hier. Je hebt toch niet veel anders te doen. Na een half uur ga ik weer naar mijn nestje en probeer te slapen, wat niet lukt. Dan maar weer wat typen en naar de wc achter de bewaking met geweer. Hij begint mij al te herkennen. Ik kom nog wel een paar keer. Die wc's zijn tenminste nog te doen. Wilrie lukt dat trouwens niet. Zal wel aan mijn lieve gezicht liggen. Haha.
Er zitten nog een man en vrouw, van een jaar of dertig, rechtop en wakker te zijn. Ik vraag of ze ook niet kunnen slapen. "Nee" zeggen ze. "Wij zijn geen mensen". Oké "ik wel, dus ik ga maar weer eens opzoek naar een wc". Ze moeten lachen. Zij komen uit Litouwen. Verder geen conversatie meer. Alles om ons heen slaapt namelijk op de grond. Het ligt helemaal vol. Verder staan er minimaal 5 man bij het stopcontact waar ik niet bij kom.
Af en toe maak ik wat foto's en hoorde dat er om 4.00 weer een beving komt. Ja! Nu kan ik dus echt niet meer slapen en inderdaad om 4.00 als ik weer bij de oplader zit is er een beving die Wilrie niet gemerkt heeft. Lijkt mij heerlijk. Ons vliegtuig is een uur verlaat. Shit nog langer wachten. Ik wil weg. Inmiddels begint er al een rij te ontstaan voor onze vertrekhal. Wilrie wil nog niet maar even later gaan we toch onze spullen opruimen en met een karretje achteraan sluiten. Er komt ook een Nederlands echtpaar achter ons staan. Zij zijn met pensioen en gaan geregeld 3 maanden naar een ontwikkelingsland om ergens een maand vrijwilligers werk te doen. Zij klussen wat af, of geven les. Met kletsen gaat de tijd wat sneller. Ik kam ondertussen mijn haar even door. Hangen er echt hele vellen aan. Onsmakelijk gewoon. Maar even ergens anders, op het parkeerterrein verder kammen. Om 5.30 gaat eindelijk het inchecken beginnen. Ik kan niet meer wachten, het gaat tergend langzaam. We gaan door de douane en hebben even nog even tijd voor koffie. Er is weer maar 1 stopcontact. Die, hoe kan het anders natuurlijk bezet is met een combi stekker, dus 2 apparaten. Ik hou na een poosje de telefoon in de lucht. De eigenaar komt aangelopen en zegt dat hij er pas 20 minuten in zit en pas op 30% zit. Dat is meer dan wij de afgelopen dagen bij elkaar hebben gehad zeggen wij bijna in koor. Hij trekt zich er niets van aan en zegt nog 20 minuten. Ik denk en zeg volgens mij "lul".
Wij moeten om 7.45 boarden dus ik wil nog Heeeel even stroom. Wilrie gaat nog winkelen. Ik ga naar de wc en heb een paar minuten stroom en zie allemaal lieve berichtjes op facebook. Allemaal bezorgd en opgelucht.Ik word er emotioneel van. Wilrie moet ook nog naar de wc maar dan moeten we echt gaan. Mijn oog valt op een stewardess die nog mensen zoeken en roepen. Blijkt dat om ons te gaan. "What's going on in your mind" zegt ze roepend. "Run!!!" moeten we weer rennen voor ons leven. Dit keer om ons vliegtuig niet te missen. Lekker bezig. Dat krijg je na 3 dagen niet slapen. Het blijkt dat we vanaf 7.00 uur konden boarden. Iedereen zit al. Om je dood te schamen.
Stel je voor!!!! Iemand zit op mijn stoel bij het raam en ik laat mij ergens anders zetten. Stewardess helemaal van de tel. Moet ze overnieuw beginnen en is "not amused".
Jammer van dat raam. Ik wilde nog foto's maken van Kathmandu en de bergen. Kom ik gezellig naast die lui uit Litouwen te zitten. Ze moeten lachen om de situatie. Zij zeggen dit is Nepal. Eerst alles op zijn dooie akker en dan opeens stressen. Een half uur later vertrekken we gelukkig. Ik vraag zijn jullie getrouwd, kinderen? Allemaal niet. Zij zijn hier als groep (van twee) geweest. Leuk.
In de lucht hebben we in het begin flinke turbulentie. Het zal toch niet dat..... We komen veilig aan na twee films, dutten en lezen in Istanboel. Na een uur zijn we weer in het volgende vliegtuig op weg naar Amsterdam. Ik ben te opgewonden om te slapen en kan nu echt niet meer wachten. Om 17.15 zijn we geland en ik loop in de bagage ruimte gelijk naar het raam en komen Tijs en Wouter daar ook net naar toe. Wat een heerlijk weerzien. Nog even op de tassen wachten en dan naar de familie. Onze gezinnen staan te wachten met bloemen en een spandoek. Er vloeien tranen en bij de koffie komen de eerste verhalen los. Daarna op weg naar huis. Eindelijk!!!!! Veilig thuis!!

IK LEEF!!!!! maar.... hoe zit het met die mensen in Nepal?????