Galapagos Island Life

Het voordeel van een baantje en wonen in een gastgezin is dat je heel veel meekrijgt van de lokale cultuur en gebruiken. Johana, mijn manager en gastmoeder vertelde me bijvoorbeeld dat je je niet zomaar kan vestigen op Galapagos als buitenlander of zelfs als Ecuadoriaan. Alleen als je er geboren bent of trouwt met iemand die er geboren is, mag je op de eilanden wonen. Dit om het bevolkingsaantal zo laag mogelijk te houden en voldoende ruimte op het eiland te laten voor de oorspronkelijke natuur.

Nu is deze natuur helaas al veranderd door de bewoners en de dieren en planten die ze, met de beste bedoelingen, ooit geintroduceerd hebben. Zo hebben ratten, honden en geiten een hoop schade aangericht en ook planten als de braamstruik zijn gaan woekeren over het eiland waardoor oorspronkelijke soorten zijn verdwenen. Gelukkig is er nu meer aandacht voor behoud van de natuur en zijn

er strenge regels voor goederen die van het vasteland komen – er is maar weinig landbouwgrond dus het merendeel van het voedsel komt van het vasteland 1000 kilometer verderop, de belangrijkste reden waarom alles op de Galapagos zo duur is.

De bijzondere flora en fauna heeft zich in het dagelijks leven van de bewoners verweven: toen ik op zondagochtend met het gastgezin meeging naar de katholieke kerk, zag ik dat het hele interieur van de kerk was beschilderd met een zee- en landtafereel waarin alle bijzonder dieren van Galapagos voorkwamen. De kinderen in mijn gastgezin gaan in hun vrije tijd naar de Eco-club, waar ze leren over de natuur van de eilanden.
Zondagmiddag gingen we naar de Casa de Ceiba in het dorpje El Progreso, een enorme boom waar bovenin een huisje was gebouwd dat je kon huren om in te slapen.

Maandag was officieel mijn eerste werkdag, en dat werd direct een hele vreemde dag. ’s Morgens kreeg ik een berichtje van vrienden die ik in het berggebied van Cotopaxi had ontmoet. Ik had destijds met Lukas zitten praten, een Zwitser die van plan

was om de Chimborazo, met 6310 meter de hoogste berg van Ecuador, te beklimmen. Als Zwitser had hij voldoende klimervaring, maar toch bespraken we de risico’s van hoogteziekte en hoe dat het beste te voorkomen. Hij zou me later nog een berichtje sturen hoe het gegaan was en foto’s van hem op de top, maar dat berichtje had ik nog niet ontvangen. Ik begreep waarom toen ik het berichtje van de andere vrienden kreeg: Lukas had op de Chimborazo hoogteziekte gekregen en was eraan overleden. Een ontzettend triest bericht en ik voel me nog steeds schuldig dat ik hem de beklimming niet gewoon heb afgeraden. Direct daarna heb ik waarschuwingen gepost op alle reisfora waar ik lid van ben, in de hoop dat medereizigers goed nadenken over de risico’s van hoogteziekte.

De rest van de ochtend werkte ik aan de website en social media van Galapagos Booking Travel, het bedrijf van Johana en haar man. Een leuke taak om te doen, en leerzaam ook, want om informatieve berichten te kunnen posten, moest ik me goed inlezen in de flora en fauna en tours op San Cristobal. Aan het einde van de ochtend vroeg Johana of ik haar kon helpen met een passagiere van een de MC Seaman, het eigen schip van het bedrijf. De Canadese dame in kwestie was al een aantal dagen ziek aan boord van het cruise-schip en ze zou die ochtend van boord gehaald worden voor onderzoek in het

ziekenhuis. De Canadese sprak geen Spaans, en het verzoek was of ik haar gezelschap kon houden in het ziekenhuis en als vertaler kon optreden. Nu is mijn Spaans ook weer niet zó goed, maar ik zag wel in dat het heel handig zou zijn als er iemand bij haar zou blijven. Dus om 13 uur ’s middags zat ik in het ziekenhuis en ging met de Canadese mee van onderzoek naar onderzoek. Best raar om dat te doen, bij iemand die je niet kent – enerzijds wilde ik zoveel mogelijk haar privacy respecteren, anderzijds moest ik bij de onderzoeken zijn om goed te kunnen tolken. Eerst werd nog gedacht aan een uit de hand gelopen zeeziekte, maar na een aantal onderzoeken bleek er toch iets anders aan de hand te zijn. Het ziekenhuis op San Cristóbal is maar klein, maar beschikte wel over een scanner, en daarop zagen de artsen een donkere vlek op de borst van de dame, alsmede vlekken op haar vergrote lever. Het vermoeden was uitgezaaide borstkanker, maar voor specialistisch onderzoek moest de dame terug naar Canada. Een ontzettend naar einde van de reis voor deze dame, en heftig voor mij om haar namens de tour operator daar zo professioneel mogelijk

bij te begeleiden. De dagen erna bleef ik in contact met haar regelde met haar verzekering de terugvlucht naar Canada, de dame was te zwak om met een commerciele vlucht terug naar Canada te gaan, dus er moest een Air Ambulance met verpleging aan te pas komen. Later kreeg ik via familie van de dame uit Canada nog een bedankmailtje, en helaas ook de bevestiging dat de gestelde diagnose juist was.

Nu ik wat langer op één plek zit, heb ik besloten om voorzichtig aan het hardlopen weer op te pakken. Door de gevolgen van de Chikungunya-besmetting, een langdurig ontstoken achillespees en het ontbreken van vlak terrein voor een ontspannen loopje was het hardlopen er al tijden niet meer van gekomen . Aangezien het gastgezin al om 6 uur ’s morgens opstaat (de school van de kinderen begint om 7 uur), besloot ik dat vroege moment te gebruiken voor een rondje door de omgeving – de zon is dan nog niet zo fel, en de kans om dieren tegen te komen is groter. En er zijn genoeg leuke routes om te lopen, soms lift ik mee met de kinderen als ze naar school gebracht worden, om daar in de buurt een strand op te zoeken. En steeds kom ik weer iets leuks onderweg tegen: zeeleeuwen zijn sowieso overal te zien, maar

ook allerlei soorten vogels, grote zeeleguanen (uniek voor Galapagos, langer dan 1 meter), heremietkrabbetjes en hagedissen.

Ook in mijn lunchpauzes (ik werk in de ochtenduren op kantoor en later in de middag geef ik Engelse les aan de kinderen) lukt het me om iets van de omgeving te zien. Er is veel te zien op wandelafstand: Tijeretas Hill waar honderden fregatvogels hun nesten hebben op een klif, Darwin Bay met het helderblauwe water waar Charles Darwin met zijn schip aanlegde op San Cristóbal in 1835; Punta Carola, een fijn strand met lokale surfers; Centro de Interpretación, een informatiecentrum over de geschiedenis, huidige stand van zaken en toekomst van de Galapagos en Playa Mann, een klein strandje op slechts 2 minuten lopen van mijn huis waar je tussen de zeeleeuwen de mooiste zonsondergang van het eiland kunt zien.

Meer info: www.galapagosbookingtravel.com
Facebook: Galapagos Booking Travel / Instagram: galapagosbookingtravel / Twitter: Galapagos Booking T.
Google+: Galapagos Booking Travel