Beste Vrijdagmiddag Borrel Ooit

Op reis merk ik hoe belangrijk het is om open te staan voor andere mensen en nieuwe ervaringen. De meest bijzondere dingen gebeuren buiten de geijkte toeristische routes. In combinatie met een fijne portie geluk (good karma :-)) kom je zomaar ineens op onverwachte plekken. Hieronder het verhaal van een spontane, bijzondere trip gisteren.

Onderweg naar de supermarkt kwam ik afgelopen donderdag David tegen, een Australische collega van La Esperanza die ik eerder in O’Sheas, de stamkroeg van de vrijwilligers, kort gesproken had. Hij vroeg ik vrijdagmiddag al iets te doen had, want hij had iemand ontmoet die in de buurt van Granada woonde en daar zou hij met nog 2 collega’s naartoe gaan. Of ik ook mee wilde. Hij was aan het haasten om op tijd te zijn voor zijn Spaanse les, dus meer details kreeg ik niet, maar toch besloot ik maar om ‘ja’ te zeggen. Later kreeg ik nog een appje dat ik om 14 uur werd opgehaald en of ik mijn zwemkleding wilde meenemen. En ik werd ook weer thuisgebracht.

Nadat ik op kantoor mijn werk had afgerond, schoof ik snel wat boterhammen met Nutella naar binnen en wachtte ongeduldig tot ik werd opgehaald. Stipt om 14 uur stopte een auto voor de deur met daarinl mijn 3 collega’s David, Vince (US) en Juliette (Zwi), en Marc, een Australiër die tijdelijk in Nicaragua woonde en werkte. Marc doet waar veel mensen van dromen: hij bouwt websites en heeft daarvoor alleen een goede wifi-verbinding nodig, dus hij is niet afhankelijk van een vast kantoorgebouw om in te werken. Hij regelt zijn werk volledige online of telefonisch en heeft ervoor gekozen om ieder jaar een andere werklocatie in het buitenland te zoeken, samen met een vriend van hem, die ook alleen online werkt, maar voor andere opdrachtgevers. En dit jaar hadden ze gekozen om op een prachtige locatie in Nicaragua hun werk te doen.

Het bijzondere is dat ik me zelf ook een tijdje geleden verdiept heb in deze manier van werken – zonder een vast kantoor. Als freelancer, of in vaste dienst van een opdrachtgever die je beloont naar gelang wat je oplevert. Bijvoorbeeld als tekstschrijver voor websites, of beheerder van een site of forum. Er is wat dat betreft genoeg te doen. En waarom zou je dat doen vanaf een saai kantorenpark langs de A12 in Nederland, als je dat ook op een toplocatie ergens in de wereld kunt doen? Zolang je stroom en WIFI hebt, kun je aan de slag.

De toplocatie die Marc gevonden had was prachtig, we waren alle vier sprakeloos toen we zijn huis en het uitzicht zagen. Hij huurde tijdelijk een luxe villa met zwembad op de kraterrand van de slapende Apoyo vulkaan. De krater is gevuld met water, waardoor een 175 meter diep meer is ontstaan met een diameter van 6,6 kilometer. Het uitzicht vanaf de villa was prachtig, het zoetwater meer zorgt voor een uniek ecosysteem en het volledige gebied is uitgeroepen tot National Reserve. In de verte, aan de andere zijde van de krater kon je Granada en de kathedraal zien liggen, zo’n 20 kilometer verderop. In de bomen vlakbij zaten apen die heen en weer slingerden van tak naar tak.

Vince en David hadden van tevoren al boodschappen gedaan en doken snel de keuken in om wat hapjes en fruit/rum punch te maken. De temperatuur zo hoog op de kraterrand was aangenaam, er stond een koel briesje en het was 25 graden, los van het uitzicht was het al een genot om uit het broeierige Granada weg te zijn. Marc had verrassend genoeg dezelfde muzieksmaak als ik, dus we hadden ook nog eens de perfecte relax-muziek. Toen we even later in deze bijzondere setting proostten op het weekend besloten we dat dit de Beste Vrijdagmiddag Borrel Ooit was.

Maar dit was nog niet alles: na een uur van het uitzicht genoten te hebben, stapten we weer in de auto om van de kraterrand af te dalen naar het meer toe, het was tijd om te gaan zwemmen. We vonden een mooi strandje met een bar, lounge-stoelen en relaxte muziek. In plaats van strandzand was er, net als in El Salvador, zwart gruis als overblijfsel van vulkanische activiteit in het verleden. Het water van het meer was aangenaam warm, zo’n 25 graden en er was een ponton in het meer waar we naar toe zwommen. Toen het langzaam begon te schemeren zwommen we weer terug naar de kant om daar op de loungestoelen te genieten van een paar heerlijke cocktails en goede verhalen over reizen die we gemaakt hadden, terwijl de vuurvliegjes om ons heen vlogen.

David en Marc bleken in Melbourne maar een paar straten van

elkaar vandaan te wonen – bijzonder grappig dat ze elkaar hier in Nicaragua tegenkwamen – en ze probeerden Juliette en mij over te halen om zo snel mogelijk naar Australië te komen. Dat staat zeker nog wel op mijn lijstje, maar niet op de korte termijn. Juliette is ook 37 en is een hele fijne collega, en het was leuk om weer eens met een leeftijdgenoot te praten, zeker omdat we veel gemeen hadden. De meeste andere vrijwilligers (net als de medestudenten in Cuba) zijn namelijk tussen de 20-25 of juist 45+, zoals David en Vince.

Toen we honger begonnen te krijgen, nam Marc ons mee terug naar zijn huis, waar we met zijn allen een pastamaaltijd kookten en aten. Het was volle maan en het meer werd door het maanlicht verlicht met een zilveren glans, terwijl we in de verte de lichtjes van Granada zagen. Ook op dit moment van de dag was het uitzicht verbluffend, onderwijl rookten de mannen een sigaar en luisterden we naar het enorme kabaal dat de brulkikkers verderop produceerden.

Alhoewel we aandrongen dat we een taxi terug naar Granada zouden nemen, bracht Marc ons tegen 23 uur netjes terug naar de stad, en terwijl ik voorin de auto met Marc aan het praten was, zag ik dat David, Vince en Juliette op de achterbank in slaap gevallen waren.

Wat een perfecte afsluiting van mijn eerste werkweek, wat een geluk om dit soort spontane acties te mogen meemaken, en wat een fijne mensen heb ik hier gevonden!