Birthday Caribbean Style

Stel: je bent in Nicaragua vrijwilligerswerk aan het doen, je verjaardag komt eraan en die blijkt precies in een lang vrij weekend te vallen, vanwege de Nicaraguaanse moederdag die hier groots gevierd met een nationale vrije dag. Wat doe je dan?

Juist, dan pak je je tas en vertrek je naar het meest paradijselijke eilandje dat er bestaat: Little Corn Island. Ik had het goede advies gekregen van beachvolleyer Serge om NIET de goedkope variant te kiezen en met lokale bus en vrachtboot te gaan (hij deed er 48 uur over, en collega’s van me hebben er zelfs 72 uur over gedaan). Samen met collega-vrijwilligers Juliette uit Zwitserland en David uit Australië boekte ik dus

een vlucht van de hoofdstad Managua naar Big Corn Island.

Vanwege het tijdsverschil van acht uur kwamen de eerste felicitaties al een dag voor mijn verjaardag binnen, toen ik nog in Granada was. Ik vond het echter geen probleem, zo kon ik mijn verjaardagsgevoel extra lang rekken. Dat we op mijn verjaardag al om 3 uur ’s morgens op moesten om onze vlucht te halen, hielp er natuurlijk ook wel bij om het maximale uit mijn verjaardag te halen. De vlucht verliep voorspoedig, ik hou van die kleine luchtvaartmaatschappijen die niet zo moeilijk doen: inchecken = zelf je naam en paspoortnummer noteren in een schrift. Als bewijs dat je mag vliegen krijg je een geplastificeerde kaart die je weer inlevert zodra je het vliegtuig instapt, en je mag zelf je zitplaats uitzoeken.

In 55 minuten vlogen we naar Big Corn Island, dat 70 kilometer voor de kust van Nicaragua in de Caraibische Zee ligt. Vanaf de luchthaven van Big Corn werden we in 5 minuten per taxi naar de pier gebracht waarvandaan de open panga-bootjes naar onze eindbestemming Little Corn vertrokken. Ik kreeg er een beetje een Middellandse-Zee-vluchteling gevoel bij, zo volgepropt was de boot. We kregen gelukkig wel zwemvesten, die waren verplicht sinds er afgelopen januari een boot was gekapseisd en 13 inzittenden het niet hadden overleefd. Gelukkig ging alles goed en al snel zagen we de contouren van Little Corn (oppervlakte 2,9 km²) in de verte.

Bij aankomst stond de eigenaar van de accommodatie die we geboekt hadden al op ons te wachten met een bord met mijn naam erop en een kruiwagen voor onze bagage. Ja, een kruiwagen, want op Little Corn zijn geen wegen of gemotoriseerd vervoer. Een klein deel van het eiland is voorzien van een verhard pad van een meter breed, en er zijn

wat onverharde paden en natuurlijk het strand waar je prima over kunt wandelen. Elektriciteit is er alleen ’s nachts en vanwege onderhoud aan de waterreservoirs en waterleidingen (het was laagseizoen) was er geen leidingwater. Drinkwater werd in grote drums vanaf Big Corn Island aangeleverd en via kruiwagens over het eiland getransporteerd. Er is geen bank of pinautomaat en Wifi is alleen beschikbaar bij het enige luxe resort op het eiland.

De stranden zijn er echter hagelwit, het water helderblauw , het weer subtropisch en er zijn palmbomen in overvloed, dus een weekend ‘back to basic’ was voor mij totaal geen probleem. Vanaf ons hutje op het strand was het tien meter lopen naar de zee, die we ’s nachts konden horen ruisen. Ik denk dat de bijgevoegde foto’s voor zich spreken!

De Corn Islands behoorden 2 eeuwen lang tot Groot Brittannië, vandaar dat de ca 800 inwoners van Little Corn vooral Engels spreken, hun grappige dialect lijkt erg op het Jamaicaans. De Corn Islands waren in het verleden het centrum van piraterij (denk: Pirates of the Caribbean), nu is de kokosnoot productie, het toerisme en de visserij (garnalen en kreeft) de belangrijkste bron van inkomsten.

En van die kreeft en garnalen hebben we heerlijk genoten tijdens mijn verjaardagsdiner in een supergezellig lokaal restaurantje. Ook zijn we zelf een keer gaan vissen op zee, echter dat leverde slechts 1 vis en een zeezieke Juliette en David op, zodat we ’s avonds alsnog vis moesten bijbestellen in het restaurant op het eiland.

Tijdens het snorkelen zagen we verpleegstershaaien en papegaaivissen en nog meer prachtig gekleurde vissen waarvan

ik de naam niet ken. Er was volop koraal, echter niet zo kleurrijk als ik op eerdere snorkeltochten gezien heb. Wel ontzettend bijzonder was de bioluminescentie, het oplichten van organismen in zee, toen we na het snorkelen in het donker terugvoeren naar Little Corn. Alsof er honderden LED-lichtjes onder het wateroppervlak zijn aangezet, magisch!

We vermaakten ons in het weekend verder met lange strandwandelingen over het eiland, met genieten van het heerlijke lokale eten (ik heb nog nooit zoveel variaties op kokos geproefd!), goede gesprekken voeren, boeken lezen in de hangmat, yoga (met een Nederlandse yoga-lerares!) en zwemmen in het heldere water (eigenlijk heb je daar niet meer nodig dan je bikini….).

Op zondagavond werd er op een grasveldje een concert georganiseerd van 2 bekende reggaeton artiesten uit Nicaragua, en het hele eiland, zowel locals en toeristen, liep er voor uit. Het concert zelf was niet heel bijzonder, maar de sfeer was erg gezellig, want we zagen zoveel bekenden – omdat het eiland zo klein is ken je binnen een dag de meeste toeristen en veel van de locals wel!
Er komen 2 panga-boten per dag aan op het eiland en eens in de paar dagen komt een bevoorradingsboot, verder gebeurt er vrij weinig, behalve dat je soms moet oppassen voor kokosnoten en verse mango’s die boven je hoofd uit de boom vallen…..

PS: we zijn tijdens ons verblijf op Little Corn veel opgetrokken met Michael, een Schot die voor een paar maanden bijles ging geven aan een meisje van 10. Haar Amerikaanse ouders runnen een klein hostel op het eiland en wilden beter onderwijs voor hun dochter dan dat er lokaal werd aangeboden. Vandaar dat ze steeds docenten inhuurden voor privéles, in ruil voor gratis verblijf en maaltijden op het eiland. Ideetje voor de leraren/leraressen in mijn netwerk die wel eens iets anders willen doen?