Free as a bird in Medellin

De afgelopen week heb ik weer niet stilgezeten, Colombia is zo’n indrukwekkend land dat ik nu, na 28 weken reizen door het prachtige Amerikaanse continent nog steeds weer nieuwe natuur en cultuur ontdek. Omdat in mijn vorige blog een groepsfoto stond, werd door meerdere personen verondersteld dat ik met een reisorganisatie onderweg zou zijn (alsof dat erg is…), maar niets is minder waar, ik ben nog steeds lekker aan het backpacken, free as a bird.

Maar laat ik die ‘veronderstelling’ positief opvatten, namelijk als compliment dat het me goed lukt om in dit grote niet-toeristische land op een efficiënte manier mijn reiswensenlijstje vorm te geven. Door het gebrek aan toeristische infrastructuur wordt je als backpacker soms best voor uitdagingen gesteld, ik zal daarom in deze blog wat meer aandacht geven

aan hoe ik van dag tot dag mijn reis organiseer.

Na het warme verblijf in Cartagena nam ik een binnenlandse vlucht naar Medellin, vluchten kun je hier kort van tevoren boeken en zijn sneller en comfortabeler dan de busritten die door het bergachtige binnenland wel zo’n 12 tot 24 uur in beslag kunnen nemen. Toen ik eerder van Bogota naar Cartagena vloog, was ik in gesprek geraakt met twee meiden en uiteindelijk had ik met hen een taxi gedeeld van de luchthaven naar het hostel. Toevalligerwijs zaten deze meiden ook op dezelfde vlucht van Cartagena naar Medellin en weer deelden we een taxi naar El Poblado, de wijk waar onze hostels lagen. Meestal boek ik van tevoren een hostel of hotel, op basis van de online recensies weet je dan ongeveer wat je kunt verwachten. Ik ben zelf trouwens ook heel actief met het schrijven van

recensies, zodat andere reizigers weer van mijn ervaringen kunnen profiteren.

Medellin is een bijzondere stad – ooit volledig gedomineerd door drugskartels en geweld, maar sinds een jaar of tien is er enorme vooruitgang geboekt op het gebied van veiligheid en stadsontwikkeling. De inwoners zijn enorm trots op hun stad en verwelkomen toeristen met open armen: of ik nu in de rij stond bij de supermarkt of op straat een pizzapunt kocht, ik werd ontzettend hartelijk behandeld en steeds werd gevraagd of ik niet nog een paar dagen langer wilde blijven.

Veel steden ter wereld organiseren ‘Free Walking Tours’, die met name populair zijn bij backpackers, en vaak georganiseerd worden door lokale studenten. Het idee achter deze stadswandeling is dat je achteraf een nette fooi geeft aan de gids, ipv van te voren een bedrag betaald voor de rondwandeling. Vaak duurt zo’n tour een uur of 3 en wordt er ook veel aandacht besteed aan culturele achtergronden, street food en leuke uitgaansgelegenheden. En er wordt altijd een groepsfoto gemaakt, die ik dan weer gebruikt heb in mijn blog. Ik ben een ontzettende fan van deze tours, niet alleen omdat de gidsen altijd heel inspirerende

personen zijn en je net even een ander verhaal hoort dan wat je leest in de Lonely Planet, maar ook omdat het een leuke manier is om andere backpackers te ontmoeten, vaak gaan we naderhand gezamenlijk ergens eten of stappen. Of je spreekt af om samen de volgende dag dat museum te bezoeken.

Ook in Medellin deed ik zo’n tour, met tot nu toe de beste gids ooit, en het was heel inspirerend om te horen hoe de stad langzaam opkrabbelt, hoe de inwoners voorzichtig loskomen van de eeuwige angst voor moorden en berovingen. Hiermee is niet gezegd dat Medellin nu 100% veilig is – ik wilde met de nieuwe kabelbaan naar de bergen rond Medellin waar de favela’s (wijken met een lage levensstandaard) zijn en was blij om op het metrostation een Duitse jongen te treffen die ik eerder al had ontmoet in een hostel in Cartagena. Hij had hetzelfde plan, dus we zijn die dag gezamenlijk opgetrokken, onder andere naar een groot botanisch park met mooie orchideeën, een vlindertuin en een vijver vol schildpadden.

Op de laatste dag boekte ik de Pablo Escobar tour – informatie hierover had ik op internet gevonden. Pablo Escobar was in de jaren ’80 en ’90 de leider van het drugskartel van Medellin,

maar ook verantwoordelijk voor grote cocainetransporten naar het buitenland. Hij was een markant figuur die zelfs nog carriere maakte in de landelijke politiek van Colombia en veel van zijn drugsgeld investeerde in arme wijken en sportvoorzieningen voor kinderen.

De chauffeur van de tour was als persoonlijk chauffeur in dienst geweest van Pablo Escobar - tijdens de tour brachten we onder andere een bezoek aan het graf en één van de huizen van Pablo Escobar dat nu is ingericht als museum, hier spraken we ook met Roberto, de broer van Pablo, die een aanslag met een bombrief overleefde in de gevangenis waar hij 10 jaar vastzat voor zijn aandeel in het drugskartel. Een bijzondere en bizarre ontmoeting!

In Colombia is het eten op straat en in restaurants zó goedkoop (een luxe broodje voor 30 eurocent, een flinke pizzapunt en drinken voor 75 eurocent, een bord met vis, rijst en groenten en drinken voor 5 euro) dat ik acuut ben gestopt met zelf koken. In de supermarkt is het eten namelijk duurder dan op straat, hier kom ik alleen om zo nu en dan wat mueslirepen te kopen voor onderweg. Oja, en natuurlijk om te ‘store-checken’ deze beroepsdeformatie raak ik waarschijnlijk nooit meer kwijt.

Een dag later nam ik vanaf het busstation van Medellin de bus naar Salento, een rit van 250km over kronkelende bergweggetjes, we deden er 8 uur over. In Colombia (en andere Midden-/Zuid-Amerikaanse landen) zijn busmaatschappijen commerciële partijen, op bepaalde routes zijn meerdere partijen actief, sommige hebben een expresse-verbinding, andere stoppen voor iedereen die langs de weg zijn hand opsteekt (bushaltes zijn er niet). Om het juiste kaartje te kopen, moet je dus meerdere balies af om te kijken welke busmaatschappij het beste bevalt – een goedkope ‘chicken bus’ of een wat duurdere buseta met airconditioning? In de bus zitten geen toiletten, bij langere ritten (vanaf 4 uur) wordt

onderweg gestopt bij een wegrestaurant, maar vaak pas als de chauffeur trek heeft. Ook bepaalt hij de muziek in de bus, meestal staat deze op zeer hoog volume, en meestal is het niet mijn smaak – oordopjes zijn onmisbaar dus.

Eenmaal aangekomen op het nieuwe busstation is het altijd even orienteren, waar is mijn hostel? Kan ik het aanlopen of neem ik een taxi (die heel betaalbaar zijn, meer dan 3 euro heb ik tot nu toe niet betaald voor een ritje)? Waar zit een leuk restaurantje, een supermarkt en waar pin ik geld? Zo ook bij aankomst in Salento, wat ik verder allemaal in dit bijna Zwitserse bergdorpje heb beleefd, beschrijf ik in mijn volgende blog.