Als ik Cuba overleef....

Zoals ik in mijn 2e blog al schreef, is Cuba echt anders dan anders. In de vorige hoofdstukken heb je hier al het één en ander over kunnen lezen, maar hieronder zal ik beschrijven wat er voor mij als reiziger zo specifiek anders is dan in andere landen die ik bezocht heb. En waardoor ik denk dat als ik Cuba als solo-backpacker kan overleven, dat in alle andere landen zeker moet lukken.

Ik ben niet verslaafd aan mijn smartphone in de zin dat ik niet zonder social media kan, ik red het prima om een tijd zonder facebook te doen, en ook whatsapp is voor mij misbaar. Echter in de praktijk regel ik zoveel zaken online, dat het toch wat onhandig is als je opeens geen wifi voorhanden hebt. Denk bijvoorbeeld aan internetbankieren of het boeken van trips voor de rest van mijn wereldreis. En natuurlijk is het leuk om het thuisfront zo nu en dan op de

hoogte te stellen van je belevenissen. In de binnenlanden van China was WIFI heel normaal en ook in de uithoeken van Botswana en Zimbabwe waren we gewoon online. Echter in Cuba is WIFI een zeldzaamheid. Alleen de grotere, internationale hotels bieden betaald WIFI aan, maar dit is alleen bedoeld voor de eigen hotelgasten, dus het lukte maar zelden om hier even gebruik van te kunnen maken.

Op een beperkt aantal spots biedt de staat WIFI aan, bijvoorbeeld in een park, dat niet direct in de buurt was van mijn casa. Om gebruik te maken WIFI, moet je een WIFI-kaart kopen, dwz een inlogcode en wachtwoord. Dit kostte 2 dollar voor een kaart van 60 minuten – niet bijzonder duur, maar ik moet erbij vertellen dat je voor het kopen ervan vaak een uur in de rij stond, deze WIFI-kaarten werden namelijk alleen in de staats-telecomwinkel verkocht, waarvan de rijen tot voorbij de hoek van de straat gingen. Voor het kopen van een WIFI-kaart moest je je paspoort meenemen en werden je gegevens geregistreerd. Ik vraag me af of de Cubaanse overheid controleert welke sites je bezoekt – big brother is watching you!

Lange rijen stonden er ook altijd bij de bank, het duurde rustig een uur voordat je aan de beurt was. Geld opnemen bij de automaat kan alleen met visa-pinpassen, voor mastercard-geldopnames moest je naar de bank. Ik heb in afwachting van mijn beurt aardig wat hoofdstukken uit mijn meegenomen boek kunnen lezen. Qua geld was er sowieso een bijzonderheid: de nationale munteenheid is de Cubaanse Peso (CUP), echter als toerist kon ik alleen de CUC, de toeristen valuta opnemen. Iedere CUC is ongeveer 24x meer waard dan de CUP, en sommige zaken kon je met CUC en andere weer alleen in CUP afrekenen. Ik had dus steeds 2 soorten biljetten en munten in mijn portemonnee, en uit de hoogte van de prijs moest je maar afleiden of het om CUC of CUP-prijzen ging.

Nadat ik uiteindelijk voldoende van beide valuta in mijn portemonnee had, was het nog knap lastig om iets te vinden wat ik wilde kopen. Zoals gezegd waren tot voor kort alle winkels vanuit de staat geleid, en dat geldt nog steeds voor de meeste levensmiddelenwinkels. De voorraad wordt verkocht vanachter een balie vandaan, in de vitrine kun je aanwijzen wat je wilt. En ja, het assortiment past in de vitrine, want er is nauwelijks keuze, en in iedere winkel wordt hetzelfde assortiment aangeboden, en gelden dezelfde prijzen door het

gehele land. En zeker voor tussendoortjes, koekjes of chips om bijvoorbeeld mee te nemen naar het strand, hoefde je niet naar de staatswinkel, zoiets hadden ze simpelweg niet. Al snel vond ik dus de adresjes in de achteraf straatjes waar vlijtige huismoeders zelf hun koekjes en broodjes maakten. Stukken goedkoper en lekkerder, het enige nadeel was dat hun handeltje (lees: tafeltje op de stoep voor hun huis of verkoop via het raam) alleen open was als het hen zo uitkwam.

Het mag duidelijk zijn dat de wereldwijde ketens zoals Starbucks, McDonalds, etc geen vestigingen hebben in Cuba. Niet dat ik niet zonder kan, maar soms is het best praktisch als je snel iets wilt eten. Zaken die in andere landen zo vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet in Cuba, en dat maakte het een zeer uitdagend land!
Maar genoeg over Cuba, het is tijd voor mijn vlucht naar het volgende bijzondere land: El Salvador!