Home Sweet Home

Ik ben ruim 8 maanden, om precies te zijn 252 dagen op reis geweest, heb 11 landen bezocht waar ik gemiddeld ruim 3 weken per land was. Het langst was ik in Nicaragua (8 weken) en het kortste in El Salvador (6 dagen). Ik sliep in ruim 50 verschillende accomodaties, van een hutje op het strand tot aan een stapelbed hoog in de bergen en van een slaapzaal met 10 personen tot een luxe kamer in een vijfsterrenhotel. Ik heb in totaal 20 vluchten gehad, verschillende boottochten en ontelbare busreizen en taxiritten. Ik heb me verplaatst per trein, fiets, paard en wagen, scooter, gelift in de laadbak van een vrachtwagen en meegereden achterop een motor.

Wat was het belangrijkste onderdeel in mijn bagage? Mijn iPhone heeft me altijd supergoede diensten bewezen, zie ook mijn eerdere blog hierover. Maar met stip op één staat toch mijn glimlach. De wereld wordt een stuk leuker als je deze lachend tegemoet treed. Met een brede glimlach leg je makkelijker contact, en krijg je makkelijker iets voor elkaar. Gelukkig zijn veel mensen van nature al vriendelijk en geven je een warm welkom – juist als je alleen reist is het extra fijn om zo ontvangen te worden. Op mijn beurt probeer ik die warmte weer door te geven, aan de winkelbediende, de serveerster in het restaurant of de schoonmaakster in het hostel. Een kleine moeite, een groot verschil! Pay it forward!

Met mijn lengte heb ik me weten te redden in te krappe vliegtuigstoelen en bussen zonder voldoende beenruimte. Ik heb honderden keren mijn hoofd gestoten tegen te lage deurposten en 2 keer mijn hand verwond bij het uittrekken van mijn shirt terwijl er een ventilator boven me draaide aan het lage plafond. Ik heb kunnen slapen in te kleine bedden (als je moe bent, slaap je overal), alhoewel ik, indien beschikbaar, altijd een gratis upgrade kreeg naar een double bed zodra men door had dat ik echt te lang was voor een bed van 1.80m.

In Nederland was ik al lang geleden gestopt met tv-kijken, ik was toch weinig thuis en de avonden dat ik thuis was, maakte ik me liever nuttig of ik keek gericht naar een serie op mijn laptop. En hoewel ik in het merendeel van de accommodaties een tv op mijn kamer had, heb ik deze alleen tijdens de Olympische Spelen aangehad, en verder alleen series gekeken op mijn laptop. En natuurlijk boeken gelezen, wat een genot

om tijdens die lange busreizen en wachtmomenten op luchthavens en stations de tijd te vullen met de beste boeken, 50 heb ik er in totaal gelezen – iets waar ik al jaren nauwelijks meer aan toe kwam.

Van heel veel rijst en bonen tot kraakverse groenten en de heerlijkste fruitsapjes, wat heb ik genoten van het eten in de bezochte landen! Natuurlijk miste ik het zelf uitgebreid kunnen koken zoals ik in Nederland graag doe, maar het was een genot om over de markt te lopen en allerlei nieuwe groentes en fruitsoorten te ontdekken en uit te proberen. Hoewel ik nooit een groot fan van koriander was, ben ik dit groene kruid gaan waarderen – ik had ook niet veel keus, want zeker in Zuid-Amerika wordt het in veel gerechten gebruikt. En ondanks dat ik steeds kraanwater dronk en regelmatig iets te eten kocht bij een eetstalletje op straat, heb ik geen enkele keer maag- of darmproblemen gehad – mijn natuurlijke afweersysteem heeft duidelijk een boost gehad op deze reis.

Het tempo lag de afgelopen jaren in Nederland hoog; onder druk van werk, sport en sociaal leven probeerde ik zoveel mogelijk in één dag te proppen. Altijd was er haast, de agenda stond continu vol met afspraken en steeds lag er een lange to-do lijst met zaken die niet konden wachten. Om vooafgaand aan deze wereldreis alles in Nederland qua privé, werk en

praktische zaken zo goed mogelijk af te sluiten, had ik in februari en maart nog even een drukke maand, maar toen ik op 2 april vertrok, had ik alles goed voorbereid en kon ik me gaan aanpassen aan een lager tempo. Prompt werd ik in Cuba flink verkouden, en 2 weken later nog een keer. Mijn schouders en kuiten stonden strak van de spanning en ik had regelmatig last van hoofdpijn. Gelukkig was dit een overgangsfase van de drukte en stress in Nederland, naar het loslaten en ontspannen op reis, en na de eerste maand in Cuba ging ik me steeds fitter voelen. Het hoge tempo van Nederland was op reis sowieso niet te handhaven: óf de temperatuur lag erg hoog waardoor mijn energie vooral ging naar het afkoelen van mijn lichaam, of ik zat hoog in de bergen waar in de ijle lucht een hoog tempo ook niet vol te houden was. Een kwestie van luisteren naar je lichaam, een meegaan met de stroom. Opstaan als de zon opkwam, vaak rond een uur of zes ’s morgens en gaan slapen als ik moe was, soms al vóór 10 uur ’s avonds. Gezond eten en drinken, en ik merkte al snel hoe de jarenlang opgebouwde vermoeidheid en spanning langzaam afnam.

Van tevoren had ik me goed ingelezen over mogelijke ‘scams’ in Midden- en Zuid-Amerika: lokale manieren om reizigers te bedonderen en te bestelen. Na bijna 20 jaar wonen in Rotterdam ben ik al erg voorzichtig geworden met mijn spullen in het openbaar, en waarschijnlijk heeft mijn

lengte ook meegeholpen. Ik hoorde veel slechte ervaringen van medereizigers en, ondanks de negatieve reisadviezen heb ik niks naars meegemaakt. Ik ben zelfs niks onderweg kwijtgeraakt of vergeten in één van de vele hostels.

Wat was het heerlijk om al die lieve berichtjes te ontvangen van vrienden en familie - soms moest ik even een 'rustdagje' inplannen om alle appjes en mailtjes te beantwoorden. Hoewel ik onderweg veel leuke mensen heb ontmoet, waren er ook lange reisdagen bij waarbij ik weinig ‘friendly faces’ tegenkwam, en wat is er heerlijker dan ’s avonds bij aankomst in WIFI-gebied een lief appje of mailtje te zien binnenkomen? DANK, DANK, DANK lieve helden uit Nederland!

En dank natuurlijk aan al die leuke, gezellige, grappige en inspirerende mensen die ik onderweg ontmoet heb. Niemand heeft als doel om onderweg een vriendschap voor het leven op te bouwen, maar voor een reiziger zijn deze kortlopende contacten zo waardevol: voor het uitwisselen van reistips en ervaringen en gezelschap bij het avondeten, voor een luisterend oor of een troostende schouder als het even niet zo meezit, voor een hoop lol of een diepgaand gesprek; je medereizigers zijn de mensen die jou op dat moment het beste begrijpen, want alleen zij weten hoe het is om op reis te zijn, om lange uren te maken over hobbelige

wegen, om te leven uit je rugzak, om je te redden in een vreemde taal en ondanks alle struikelblokken toch het maximale uit je budget te halen.

Dat maximale heb ik zeker gehaald, ik had van tevoren niet gedacht dat het zo ontzettend gaaf zou zijn, en dat het me zo makkelijk zou afgaan. Als een kind in een snoepwinkel heb ik acht maanden lang een gaaf programma voor mezelf mogen samenstellen van leuke activiteiten, uitdagende baantjes, insprirerende ontmoetingen en prachtige natuur. Ik ben dankbaar voor iedereen die me daarin gesteund heeft. Het heeft me een hoop kennis gegeven, over de wereld en zijn bijzondere culturen, over mensen, ver weg en dichtbij, en vooral ook over mezelf. Door deze reis heb ik het gevoel dat ik de wereld (weer) aan kan – en ik kan niet wachten om weer verder te reizen.

Het kind in de snoepwinkel heeft namelijk nog lang niet alle snoepjes uitgeprobeerd en aangezien het nog wat zakgeld over heeft, vertrekt ze begin januari opnieuw, maar dit keer naar Zuid-Oost Azië!