'Gastarbeider' op de Galápagos

Toen ik maandag weer aan de slag moest, was ik toch wel een beetje sip, ik miste de gezelligheid van de Zweden en er was die dag weinig internet. Gelukkig kreeg ik een paar sms’jes van de Zweden, hun cruiseboot was blijkbaar nog niet heel ver van het eiland. Hoewel het fijn is om zo goed verzorgd te worden bij mijn gastgezin, mis ik de gezelligheid en dynamiek van een hostel, waar je snel nieuwe mensen leert kennen om mee op te trekken.

’s Morgens ging ik weer aan de slag met verzamelen van relevante informatie en het schrijven van posts voor social media, Facebook, Google+, Twitter en Instagram. Ik schrijf dan een kort informatief stukje over een bepaald dier, bijvoorbeeld de Zeeleguaan die uniek is voor Galapagos, zoek er mooi beeldmateriaal bij (bij voorkeur mijn eigen foto's), vervolgens beschrijf ik bij

welke tour je dit dier kunt waarnemen, en tot slot een ‘call to action’ om de lezer aan te moedigen deze tour vooral bij Galapagos Booking Travel te reserveren.

De meeste dagen werk ik in het kantoor aan huis, waar voldoende computers en printers staan, welgeteld op 4 stappen van mijn slaapkamer. Vaak ligt huishond Pocho aan mijn voeten te slapen terwijl ik achter mijn laptop zit. In het kantoor staat ook de portofoon waarmee het radioverkeer van het cruiseschip de catamaran Seaman Journey wordt ontvangen, regelmatig komen daar berichtjes vandaan van de kapitein, erg grappig, zo leef je een beetje mee met wat er aan boord gebeurt van het luxe schip dat in beheer is van het bedrijf waar ik voor werk. Soms werk ik in het nieuwe kantoor dat gevestigd gaat worden in Hotel Mar Azul, maar dit moet nog ingericht worden, dus regelmatig zit ik daar stof te happen als er weer geboord en geklust wordt, maar meestal is het internet er iets beter, dus dat heb ik er wel voor over.

En het is lekker om naar mijn werk te kunnen lopen, het is vijftien minuten tussen huis en Hotel Mar Azul, een leuke wandeling langs de boulevard van het stadje en over een traject van bruggen en vlonders, die vaak worden ingenomen door

zeeleeuwen. Kom je te dichtbij, dan willen ze nogal eens agressief reageren, dus het is zaak om goed op te letten, met hun bruine schutkleur zie je ze niet altijd liggen op de houten vlonders, vooral ’s avonds niet. Ondanks hun logge lichaam klimmen de zeeleeuwen overal op, geen trappetje is te steil en geen bankje te hoog, je komt ze op de meest maffe plaatsen tegen: op de veranda van huizen, in de cocktailbar en op het bordes van het gemeentehuis. De soldaat die bij de lokale kazerne de wacht houdt, heeft er een dagtaak aan om de zeeleeuwen van de appèlplaats te houden en laatst was er een vertraging in het vertrek van de boottochten omdat een agressieve zeeleeuw de pier terroriseerde waardoor geen toerist er meer langsdurfde.

Puerto Baquerizo Moreno is maar een klein stadje met 6.000 inwoners en iedereen kent iedereen. Het is laagseizoen, dus er zijn ook niet veel toeristen; zeker overdag, als de toeristen op tours zijn, kom je bijna alleen maar locals tegen. Pas ’s avonds komt het stadje weer een beetje tot leven als de toeristen met roodverbrande neuzen en enthousiaste verhalen weer terug zijn in de haven.

Op woensdag had ik weer de mazzel dat ik mee mocht met een tours, dit keer de Rosa Blanca / 360 tour, zo genoemd omdat je op één dag heel San Cristóbal rondvaart met alle bijbehorende

hoogtepunten. Er was maar één toeriste die deze tour via mijn bedrijf had geboekt, en aangezien er een minimum geldt van 2 personen, vond mijn manager dat ik dan maar mee moest gaan zodat de tour niet gecanceld zou worden, en tegelijk kon ik weer als mystery guest optreden. Mijn manager start in december deze tour met een eigen boot, en wat extra inside information zou geen kwaad kunnen. De boottocht aan de oostzijde van het eiland was erg heftig, veel hoge golven en de andere toeriste, een Deense duikster van mijn leeftijd, en ik zaten voortdurend te stuiteren op onze bankjes. Weer kwamen we terecht in een enorme school dolfijnen, blijft geweldig om die beesten voor de boot langs te zien springen. In de prachtige Rosa Blanca Bay gingen we snorkelen, en dat was heel indrukwekkend: we zagen enorme manta’s met een doorsnee van twee meter, als een vloerkleed gedrapeerd op de bodem van de baai – met hun ogen volgden ze nieuwsgierig mijn bewegingen een meter boven hen, maar verder lagen ze roerloos op de bodem. Ook zagen we een tiental White Tip Reef Sharks, 2-4 meter lange haaien met een kenmerkend wit puntje op hun rug- en staartvin. Verder veel kleinere tropische vissen en grote zeeschildpadden.

Ook maakten we nog een wandeling langs de kust, over een klein koraalstrand (deed me denken aan Bonaire), met prachtige schelpen en langs een prachtig uitgesleten rif – de Galapagoseilanden zijn ooit ontstaan door vulkaanuitbarstingen en bestaan daardoor uit lava en tufsteen, materialen die onder invloed van wind en zee heel bizarre vormen aan kunnen nemen. Eenmaal terug op de boot was het tijd om te gaan vissen. De Deense en ik hadden al aangegeven dat het van ons niet hoefde, maar de kapitein had toch vis nodig, dus helaas ontkwamen we er niet aan. Binnen korte tijd haalde hij een Yellow Fin tonijn van anderhalve meter boven water – een familielid van deze vis vonden we later terug in onze lunch – tonijn met rijst en salade. Nadat we op de rotsen red footed boobies (roodvoetgenten, voor Galapagos unieke

vogels met blauwe snavels en opvallend rode voeten) hadden ontdekt, was Sardina Bay de volgende bestemming, in deze helderblauwe baai met prachtig wit strand hadden we een uur om te relaxen, niks mis met een beetje kletsen en luieren op een handdoek. Na een bezoek aan de bizar uitgesleten rotsformatie van Cerro Brujo, voeren we weer terug naar de zuidkant van het eiland, gelukkig waren de golven op de terugweg een stuk rustiger. We zagen toen zelfs nog vliegende manta’s (ze komen met enorme snelheid het water uit om hard weer op het wateroppervlak te klappen om zich zo te ontdoen van parasieten), heel indrukwekkend!

Via de Deense kwam ik in contact met andere duikers – toevallig de groep die afgelopen week op de duikcruiseboot zaten waar de Zweden deze week op rondvoeren – dus ik had weer wat gezelligheid voor een hapje en drankje ’s avonds.
De rest van de week werkte ik aan de marketingcampagne van het nieuwe tourjacht van ‘mijn’ bedrijf, de Rosa Blanca: flyers vertalen en een mailing versturen naar touroperators in binnen- en buitenland. Vanaf december starten de dagtours op de Rosa Blanca, dus op kantoor worden alle zeilen bijgezet om alles in gereedheid te

brengen. Maar voor het zover is, ga ik eerst nog een weekend naar een ander eiland, Santa Cruz, om vanaf daar tours te gaan doen, in de hoop de Galapagos-pinguin te vinden. Meer daarover in mijn volgende blog.