Nicaragua: Groeten uit Granada!

De afgelopen week in Granada, Nicaragua is letterlijk omgevlogen! Ik heb weer geheel andere en nieuwe ervaringen opgedaan, precies conform het doel van mijn reis, en ik heb ervan genoten! Zo werkte ik ineens als klassenassistent op een basisschool in de achterbuurten van Granada – en ik had er nog best lol in ook, ondanks de Spaanse taalbarriere!

Vorige week zaterdag reisde ik met de bus weer terug van El Salvador via Honduras naar Nicaragua. Bij het boeken van mijn busticket vroeg men voor het eerst in mijn gehele reiscarrière naar mijn vaccinatieboekje, men had het bewijs nodig dat ik was ingeënt tegen gele koorts (gezien mijn trip naar Afrika afgelopen maart). Dus mocht je nog eens twijfelen of je dat gele boekje onderweg wel nodig hebt – ja, op de meest onverwachte plaats vragen ze ernaar!

Zondagnacht kwam ik aan in een broeierig Granada, de op 2 na grootste stad van Nicaragua. Inmiddels ‘woon’ ik nu een week in deze prachtige koloniale stad. Midden in het centrum heb ik een bijzonder koloniaal guesthouse gevonden, met meerdere groene patio’s, waar ik de komende tijd zal verblijven. Samen met een andere collega-volunteer bewoon ik dit kolossale huis,

en ik had het niet beter kunnen treffen.

In Nicaragua ga ik 2 maanden werken als vrijwilliger voor La Esperanza Granada, een internationale groep vrijwilligers die zich als doel heeft gesteld om het onderwijs voor kinderen in de achterbuurten van Granada te verbeteren. Voor dit doel zijn er 4 basisscholen gebouwd, en helpen de vrijwilligers de lokale leerkrachten door extra aandacht te geven aan de kids met een achterstand. Ook zijn er vrijwilligers die Engelse les geven aan de oudere groepen en er wordt gratis computerles aangeboden ná de reguliere schooltijd, zodat ook de armste kinderen kunnen leren om met computers te werken.

Afgelopen maandag was mijn introductieprogramma en samen met nog 3 nieuwe vrijwilligers bezochten we de 4 basisscholen, die gebouwd zijn door vrijwilligers van La Esperanza. Daarna kregen we een training over hoe het werkt op de scholen en hoe om te gaan met de kids. Zelf zou ik één week meedraaien op de José de la Cruz Mena basisschool om de realiteit van het onderwijs in Nicaragua en de uitdaging van de lokale leerkrachten te begrijpen. De andere 7 weken ga ik werken op het kantoor van La Esperanza aan een aantal procesverbeteringsprojecten, hierover later meer.

In totaal werken op dit moment 30 vrijwilligers voor La Esperanza, de meesten komen uit West-Europa, de VS en Australië. Ik ben vooralsnog de enige Nederlandse, maar met de Belgische Felix kan ik, indien nodig, mijn Nederlands nog een beetje bijhouden.
De kids van 4 tot 7 jaar op de José de La Cruz Mena school krijgen iedere dag van 7 tot 11.30 uur les. De schooltijden zijn echter niet strikt, zonder opgave van reden komen kinderen later binnen, en als de leerkracht er geen zin meer in heeft, is de school om 10 uur al afgelopen. Ook komen de kinderen niet iedere dag, de samenstelling van de klas wisselt steeds. In de middag wordt het schoolgebouw gebruikt voor de kids van 8 tot 12.
De afgelopen week werkte ik met een klas van 30 kinderen in de leeftijd van 6 en 7 jaar. Het niveauverschil in de klas is enorm: de leerkracht deelde opgaven uit voor het rekenen terwijl een deel van de kinderen nog niet wist hoe ze cijfers moesten herkennen en schrijven. Mijn taak is om die kids te ondersteunen, zowel tijdens de les, als één op één na schooltijd. Door zelf tijdens de les mee te kijken selecteerde ik de kinderen die wat extra aandacht konden gebruiken, en met

mijn nog lang niet vloeiende Spaans en wat improvisatietalent gaf ik deze kids vervolgens bijles. Soms met rekenen, soms met schrijven. Best leuk om te doen, ook omdat je zelf creatief moet zijn hoe je op een speelse manier deze kennis gaat bijbrengen, in het Spaans.

Om op school te komen moesten mijn collega’s en ik 40 minuten lopen – een goede manier om gelijk wat meer te zien van Granada, en de minder goede buurten – voor onze veiligheid liepen we als collega’s altijd samen, en alle waardevolle spullen lieten we thuis. Ondanks dat de school vroeg start, is het rond die tijd al zeer warm, standaard kwamen we na deze wandeling volledig bezweet aan op school, betonnen gebouwtjes met een golfplaten dak.
Al met al was het een enerverende week, kennismaken met Granada, met mijn medevrijwilligers, de directe omgeving ontdekken voor alle praktische zaken (bank, supermarkt, wasserette, sportschool, leuke bars en restaurantjes) en natuurlijk de nieuwe ervaring van het werken op de school. Ik ben erg benieuwd naar mijn projecten op het kantoor van La Esperanza volgende week, maar één ding weet ik zeker, in deze leuke stad en met alle geweldige mensen die ik hier al ontmoet heb, gaat het de komende 7 weken helemaal goedkomen!