Back in the office

Na een week klassenassistent te zijn geweest op een basisschool in Granada en na een rustig weekend (met een gevoelstemperatuur van 41 graden kun je je maar beter rustig houden), was het afgelopen maandag tijd om op het kantoor van La Esperanza Granada te starten als assistent van de General Manager Pauline Jackson.

Er is – letterlijk – een wereld van verschil tussen het kantoor van La Esperanza en het kantoor van Unilever waar ik de afgelopen 11 jaar werkte. Het kantoor in Granada is 1 ruimte direct achter de voordeur en telt 6 bureaus en 1 vergadertafel op een oppervlakte van een kleine 100 m². Als bureaustoelen gebruikt men plastic kuipstoelen die je vast wel kent uit je eigen achtertuin. Er is geen airconditioning, met wat ventilators wordt geprobeerd om de gevoelstemperatuur nog een beetje werkbaar te houden. Er is geen kantine of koffie-automaat en de toiletpot bevindt zich in de kleine opslagruimte. Arbotechnisch is het totaal geen verantwoorde werkplek, maar eigenlijk kan me dat niet veel schelen, ik heb fijne collega’s en ik kan niet wachten om het verschil te gaan maken voor La Esperanza.

Er zijn 2 part-time administrateurs uit Granada die een lokaal salaris krijgen van La Esperanza; de overige medewerkers zijn allemaal vrijwilligers, waarvan de meeste locals zijn. General Manager Pauline is een wat oudere Engelse dame die al 11 jaar in Nicaragua woont, er is een vrijwilligster uit Spanje die momenteel de PR en communicatie doet en ik ben de 3e niet-local. De voertaal op kantoor is dus over het algemeen Spaans.

De lokale vrijwilligers doen van alles: het regelen van de vrijwilligersfaciliteiten (housing, pick up vanaf het vliegtuig, inwerkprogramma, etc), het controleren van de laptops die worden gebruikt voor het lesgeven aan de kids, het voorbereiden van de schoolmaaltijden die de kids op vrijdag gratis krijgen, enz. De lokale vrijwilligers krijgen in ruil voor hun inzet gratis Engelse les, gegeven door een Amerikaanse vrijwilligster.

Nu ik er een paar dagen zit, begin ik de organisatie beter te begrijpen en ik vind het bijzonder hoe Pauline een structuur heeft opgezet waarbij er een minimum aan kosten is en ca b 98% van de donaties gaat naar de kinderen op school. Overal is goed over nagedacht, en alle onnodige kosten zijn geëlimineerd en voor noodzakelijke kosten is een win-win constructie bedacht met (lokale) sponsors (waarover later meer).

Ik heb verschillende taken op kantoor, de belangrijkste is momenteel het beheren van een Nederlandse sponsor. Deze brengt behoorlijk wat geld binnen, maar heeft daarbij ook de nodige verwachtingen, dus dat vereist veel tijd. Zo is er onlangs geld bijeengebracht voor het opstarten van een bibliotheekje op één van de scholen. Dat betekent dat er een plan moet worden gemaakt hoe dat geld besteed gaat worden. Waar bouwen we dat bibliotheekje, wie maakt de kasten, hoe komen we aan Spaanstalige kinderboeken (die zijn in Nicaragua lastig te vinden), etc. Een leuk project om mee te starten!

Ook ben ik bezig met het in kaart brengen van de mogelijkheden waarop we meer vrijwilligers naar Granada kunnen halen. Hoe kan ik La Esperanza Granada promoten als goed doel om voor te werken en waar vind ik partijen die ons daarbij kunnen helpen? In mijn eigen zoektocht naar vrijwilligerswerk heb ik met verschillende reisorganisaties gesproken en mijn contacten kan ik nu mooi inzetten voor La Esperanza. Volgende week is de laatste week dat mijn PR en Communicatie collega op kantoor is. Totdat haar opvolger begint neem ik ook haar taken nog over. Genoeg te doen dus!

Afgelopen donderdag heb ik geluncht met Pauline om wat meer te weten te komen over haar drijfveren en ideeen voor La Esperanza, en dat was erg interessant, er zitten nog wat verbeterprojecten voor me in de pijplijn! Ik mag mijn eigen werktijden indelen en de meeste collega’s werken maar van 9 tot 12 uur, dus dat is heel relaxed. Het kantoor van La Esperanza is 1 blok bij mijn guesthouse vandaan, mijn reistijd is daardoor minder dan één minuut. Mij hoor je voorlopig niet klagen!