Ecuador: Even naar de Evenaar

Land nummer 62 is een feit! Op woensdagavond kwam ik aan op de luchthaven van Quito, de hoofdstad van Ecuador. Voor dit land, dat 7 keer zo groot is als Nederland, had ik 5 weken uitgetrokken, waarvan 3 weken op de Galapagos-eilanden. Het programma voor de eerste 2 weken had ik samengesteld op basis van wat speurwerk op internet en tips van Andrea, een van oorsprong Ecuadoriaanse vriendin uit Nederland, en van de in Quito woonachtige Jeroen, de broer van mijn trainingsgenootje Marieke.

De eerste paar dagen verbleef ik in een hotel in het Centro Historico van Quito, een prachtige koloniale stad met op bijna iedere straathoek een indrukwekkende kerk zowel van binnen als van buiten. 95% van de bevolking is katholiek, en het verschil met buurland Colombia is enorm. Want in de zes kerken die ik op

donderdagochtend bezocht heb, is in vijf gevallen een dienst bezig, en de grote kerken zitten voor driekwart vol – waarbij ik me dan wel weer afvraag of deze mensen allemaal zonder baan zitten, dat ze op een doordeweekse ochtend naar de kerk kunnen.

Ook op zondag merk ik een duidelijk verschil: in de andere landen was er het afgelopen half jaar geen verschil tussen zondag of zaterdag: alle winkels en restaurants waren open en als ik een wasje wilde laten doen was dat geen probleem. In Ecuador wordt heel duidelijk nog de zondagsrust geëerd: het Centro Historico veranderde die dag in een spookstad en zelfs een restaurantje vinden om wat te eten was een uitdaging. Op weekdagen is dat trouwens ook niet zo eenvoudig merkte ik later: waar je in Colombia letterlijk het hostel kon uitrollen en

keus had uit 8 eettentjes, is het aanbod in Ecuador een stuk kleiner, en moet ik echt flink zoeken om zelfs maar een lokaal tentje te vinden. Vooral ’s avonds is dat niet altijd praktisch – het is hier om 6 uur al donker en dan loop ik liever niet door de stad te dwalen.

Naast een bijzonder mooie stad is Quito ook een prima uitvalsbasis voor excursies in de regio. Zo nam ik de Téleférico, één van de hoogste kabelbanen ter wereld vanuit het dal waarin de stad ligt naar de hoger gelegen bergen, waarna ik op 3945 meter een prachtig uitzicht had op Quito, een stad die 3 keer zo groot is als Rotterdam en ingeklemd tussen de bergen 40 kilometer lang is. Vanaf dit uitzichtspunt klom ik nog wat verder op de flanken van de 4784 meter hoge actieve Pichincha vulkaan, waardoor ik een mooi uitzicht had op de groene

bergen en vallei aan de andere zijde van de bergkam.

Net zoals in Bogotá heeft de ligging van de stad op hoogte direct effect op de weersomstandigheden. Overdag is het zo’n 16 graden, de temperatuur loopt snel op door de aanwezigheid van de zon, ’s nachts koelt het af tot 8 of 9 graden. Centrale verwarming kennen ze hier niet, immers waarom zou je een kachel nodig hebben als je ’s avonds een vest kunt aantrekken en ’s nachts onder een extra deken kunt kruipen? Ik ben blij dat ik de afgelopen maanden mijn fleecevest en mijn thermo windjack niet voor niks heb meegesleept.

Ecuador is het Spaanse woord voor evenaar, en deze loopt over het hele noordelijke deel van het land. Vanuit Quito nam ik een lokale bus naar ‘Mitad del Mundo’, de regio ten noorden van Quito waar de evenaar ligt. Er zijn drie verschillende locaties in Ecuador die claimen dat ze het exact het midden van de wereld zijn – ik bezocht er 2 van, en bij beide blijft het een frappant idee dat je met je ene voet op de noordelijke halfrond, en met

je andere voet op het zuidelijke halfrond staat. De zon staat op de evenaar het dichtst bij de aarde – door de felheid is zonnebrandcreme geen overbodige luxe, zeker in de bergen.

In de landen rond de evenaar gaat de zon iedere dag rond dezelfde tijd op, en rond dezelfde tijd weer onder – de dag en de nacht duren ongeveer even lang, van zomer- en wintertijd is in Ecuador geen sprake. In Mitad del Mundo waren verschillende interessante musea over de ‘ontdekking’ van de evenaar, het sterrenstelsel en de bijzondere krachten die heersen rond de evenaar, en je kon er ook allerlei interessante proefjes doen.

Op zaterdag deed ik met een gezellige groep backpackers een tour in de regio ten noorden van Quito; we bezochten onder

andere de Cuicocha vulkaan met het grote kratermeer, het marktstadje Otavalo waar de inheemse bevolking hun producten verhandeld en het prachtig uitzichtspunt bij de San Pablo lagoon. En natuurlijk aten we veel lokaal eten – het blijft spannend om steeds weer iets nieuws te proberen. Net als in Peru is cavia (cuy) hier een populair gerecht, ook zie je vaak lamsstoof (seco de chivo) op het menu staan, bijzonder lekker. Verder ben ik fan geworden van een milkshake van trostomaten (tomate de arbol) en bramenshake (morada colada). De vulkaanachtige regio zorgt voor veel vruchtbare grond en daardoor een keur aan verse groente en fruit, mjammie!

In de regio rond Quito liggen veel vulkanen, sommige actief, en sommige met sneeuw op de top. Onderweg hadden we een prachtig uitzicht op deze vulkanen in licht van de ondergaande zon. Al met al een prima dag met gezellige mensen. Op maandag vertrek ik vanuit Quito naar The Secret Garden – meer over deze geheime tuin vertel ik mijn volgende blog!