Na mijn avonddienst had ik eigenlijk nog helemaal geen zin om weg te gaan. Vanmiddag had ik een vrouw opgenomen, die aan het bevallen was van haar eerste kindje en smeekte me bijna te blijven. Juist deze onzekere vrouwen verdienen het om iemand in de buurt te hebben waar ze rustig bij zijn. Maar aangezien ik morgenochtend weer een dagdienst heb, moest ik wel naar huis gaan.
Het was vanmiddag erg rustig op de ward en er liepen wat studenten rond. Dus ik besloot maar even te gaan buurten in het moederhuis en wat patiënten van de vorige dag op te zoeken. In het boek had ik al gekeken en zag ik dat de vrouw die binnenkwam met de loslating van de placenta haar kindje had verloren. Ze stelde dit enorm op prijs en er ontsnapte een traan. Er zijn geen woorden voor situaties als deze en dan is die ene arm gewoon genoeg. Dappere vrouw.

Toen ik zag dat de vrouwen die voor keizersnede waren geweest ondertussen ook terug waren kon ik de baby's van onze ward naar de moeders terug brengen. Toen ik alle baby's gebracht had kwam er een vrouw naar me toe om te vragen of de baby van haar zus, die ook bevallen was via een keizersnede, er ook aan kwam. Nu wist ik dat er bij ons echt geen baby's meer waren, maar de verpleging van het moederhuis vertelde dat ze ook geen baby hadden dus ik moest het op de neonatologie gaan vragen, maar ook daar was geen baby. Terug op de verloskamer was er ook echt geen baby te bekennen dus dat bracht me weer terug naar het moederhuis. Ik dacht bij mezelf, dit ga je toch niet menen? Baby weg, maar gelukkig terug daar hielpen er wat mensen mee rondkijken en daar lag de baby verstopt in een stapel dekens eenzaam op het matras.

Omdat ik nu toch alsmaar heen en weer liep werd ik door de hoofdzuster ingeschakeld om een patiënt met een torenhoge bloeddruk in de gaten te houden. De vrouw was vanochtend binnengekomen met een bloeddruk van 220/150, tricky dus. Gelukkig tegen de tijd dat ik de controles moest doen was deze gezakt naar 180/115, maar nog steeds hoog. Toen ik naar de harttonen van de baby aan het luisteren was merkte ik dat deze een beetje aan het dippen waren, maar daarna weer terug naar 140 slagen per minuut ging, dus normaal. Toen ik naar de vrouw keek, bedacht ik me dat ze wel eens contracties kon hebben, vanwege haar obesitas was het moeilijk te voelen. Ik vroeg een vertaler om te vragen of ze pijn had. Bleek dus dat de weeën net begonnen waren. Aan de ene kant maar goed ook, want met die bloeddruk heb ik toch liever een kind dat al geboren is, dan een kind dat nog geboren moet worden.
De vrouw had echter maar een been en zou naar de verlos-ward gebracht moeten worden. Ik zei dat we maar beter hier konden onderzoeken eerst, want eigenlijk had ik er een hard hoofd in. En, ja, de vrouw had tot onze verbazing al volledige ontsluiting. Het personeel ging met elkaar in discussie over wat te doen, ik vroeg aan een student wat spullen voor de bevalling te halen en net op tijd, want de vrouw kreeg persweeën en ik was degene die de bevalling kon doen. Niet veel later werd er een baby van 2 kilo geboren. Gelukkig zette hij het vrijwel meteen op het huilen. Ondanks dat ik dacht dat ik geen bevalling zou kunnen doen, vanwege de studenten, heb ik er zo toch mooi een gedaan. Het papierwerk en de afwerking was dus ook voor mij, maar ik vond het leuk om dit met mijn oude collega's te kunnen doen.

Terug op onze ward was er eigenlijk nog weinig te beleven en na wat geklets over de verschillen met verloskundige zorg van Nederland en Ghana kwamen er collega's van de andere kant weer voor mijn doptone. Om bezig te blijven maar weer meegegaan naar die andere kant. Kwam er net een vrouw binnen die epileptische aanvallen kreeg door een, het zal niet, te hoge bloeddruk, 220/150. Reuring in de zaal dus, want met spoed ging alles in werking en gelukkig kon de vrouw gestabiliseerd worden. De harttonen van de baby waren bij binnenkomst echt veel te hoog. Deze waren rond de 210 bmp en zouden tussen de 120-160 moeten zijn. Gelukkig met dat de bloeddruk naar beneden ging werden de harttonen van de baby ook beter.

Toen ik naar huis ging waren onze twee vrouwen nog steeds niet bevallen, inmiddels was er wel een derde bijgekomen, maar die was ook nog niet bijzonder ver op weg. Bij een van de vrouwen heb ik er een hard hoofd in dat ze normaal zal bevallen, tenzij ze me moet verbazen. Ben dus benieuwd, morgen zal ik het weten!

Op de terugweg naar huis had ik nog iets stoms. Er was iemand die vroeg welke kant ik op moest met de taxi en omdat ik dacht slim te zijn zei ik hem de hele verkeerde kant. Even later bleek dus dat hij naar de taxi-standplaats was gelopen om voor iemand te kijken die, die richting op ging. Oepsie! Want zo kwam hij erachter dat ik niet eerlijk was geweest en hij had alleen maar goede bedoelingen! Maar, na het aanbieden van mijn excuses, kon hij het gelukkig wel snappen en moest er om lachen. Het blijkt maar weer als ik lieg komt het altijd uit.