Eindelijk hebben we de projecten bezocht. Vanochtend zaten we dus opgepropt in een taxi, eerst op weg naar het weeshuis om daarna naar het ziekenhuis te gaan.
Mandy is verpleegkundige en wil in het weeshuis gaan werken om daarna misschien nog over te switchen naar het ziekenhuis, wat ik stiekem hoop.
Het weeshuis ligt bijna aan de andere kant van de stad dus dat wordt lekker trappen voor haar, het arme kind.
Er was een andere vrijwilliger die nare dingen had gezegd over het weeshuis, maar daar aangekomen was iedereen heel vriendelijk en de kindertjes waren heerlijk buiten aan het spelen.
Ze kwamen op ons af en we mochten ze vasthouden en een beetje met ze spelen. Het is zo aandoenlijk, al deze kinderen zonder moeders, zonder moederliefde. Je wilt ze meenemen en ze alle liefde en kansen van de wereld geven.
Na het weeshuis gingen we terug weer opgepropt in de taxi naar het ziekenhuis. Ik probeer nog een keer wat foto's te maken van het ziekenhuis daar hadden we vandaag geen tijd voor.
Er scheen een wisseling van administratief-hoofd te zijn geweest, zodat deze man ook een nieuw gezicht was voor onze begeleider.
Hij was erg vriendelijk en vroeg mij verschillende vragen. Aan het eind van het gesprek vroeg hij wanneer ik wilde beginnen.
Nu heb ik morgen gezegd, maar ik moet denk toch nog maar even het weekend over vrij nemen. Nog een beetje acclimatiseren en bijkomen van alle dingen die ik gezien heb. Aan de ene kant is dit denk ook een excuus, omdat ik het stiekem toch wel heel eng vind om hier weer opnieuw te beginnen.
Het ziekenhuis ziet er heel armoedig en oud uit. Stond dit ziekenhuis in Nederland dan zou het al lang en breed gesloten moeten zijn, maar hier verbaas ik me over hoe druk het is. De mensen weten hier niet beter en uiteindelijk gaat het niet om het ziekenhuis zelf, maar om het feit dat de mensen hulp nodig hebben en ze die kunnen krijgen op deze plek.

Qua luxe vind ik het hier in Ghana enorm tegenvallen, ondanks dat ik nog enigszins woon voor de Ghanese begrippen. Alles kost enorm veel tijd. Voor een ritje naar de stad ben je zo twee uur verder, daarnaast ook helemaal warm en geplakt door de hitte.

Vanmiddag de meegenomen kleertjes uitdelen. Sylvester wil ons meenemen naar de mensen die het echt nodig hebben, dus dat is superfijn. Nu weten we zeker dat de kleren op de juiste plaats terecht komen. Er zijn al heel veel kleertjes weggegeven en ondanks dat we bijna drie koffers vol met kleertjes mee hebben genomen is het nog veel te weinig. De mensen zij mega blij met de meegenomen spullen, zulke mooie kleertjes hebben ze nog maar zelden gezien.