Gisterenavond zag ik er erg tegenop om deze week weer te beginnen, maar het is me alles meegevallen vandaag.
Vanochtend om half acht ben ik op de fiets naar het werk gegaan. Door de warmte zijn de werktijden anders dan ik gewend ben, wat aan de ene kant maar luxe is. Zo duurt een dagdienst van 8.00h tot 14.00h, de avonddienst van 14.00h tot 20.00h en de nachtdienst van 20.00h tot 8.00h.

Mijn band die afgelopen zaterdag al geplakt was, was vanochtend alweer helemaal zacht. Dat werd een pittige trap naar het ziekenhuis, helemaal oververhit.
Eenmaal omgekleed en klaar voor de dag kwam het hoofd van de afdeling naar me toe om me mee te nemen naar het team-overleg waar het afgelopen weekend werd besproken.
De dokter wilde even met me praten en pakte voor mij de beste stoel die hij had. Het is echt een hele lieve, enthausiaste en hardwerkende man.
De dokter is een Ghanees opgeleid in de UK, zo hij weet hoe de ziekenhuizen -over sea- zoals ze dat noemen eruitzien en hoe het er daar aan toe gaat. Het klikt wel tussen ons en dat werkt echt heel fijn. Bij elke patiënt die hij vanochtend zag legde hij voor mij nog eens extra uit wat hij deed. Lucky me.

Het afgelopen weekend waren er in totaal 35 baby's geboren. De meeste bevallingen ongecompliceerd, drie hiervan werden een keizersnede. In tegenstelling tot Zuid-Afrika is hier het keizersnede-percentage gelukkig niet zo hoog.
De gecompliceerde casussen werden uitgelicht en hierna werd er nog eens feedback opgegeven door de arts. Na het overleg startte de dag.

Terug op de afdeling was het gelijk raak, want een vrouw die de dag ervoor een spoedkeizersnede had gehad bij een zwangerschapsduur van 33 weken vanwege haar hoge bloeddruk, kreeg insulten, een eclampsie.
Haar matras lag op de grond en ze zag er echt doodziek uit. Gelukkig kon zij uiteindelijk gestabiliseerd worden, maar dit nam veel tijd in beslag.
Voordat de dokter bij deze vrouw was besloot hij bij een andere vrouw een -spoed-keizersnede te doen. Ik mocht haar meehelpen voorbereiden. Dit is gemakkelijk, want het gaat precies hetzelfde in Nederland.
Het was een jong meisje, 18 jaar. Zij was de dag ervoor binnengekomen met wel wat ruim bloedverlies bij een zwangerschapsduur van 38 weken. Zij is toen gecontroleerd en eigenlijk zag het er allemaal goed uit, de harttonen van de baby waren in orde.
Omdat het wel even duurden voordat de andere vrouw weer zo stabiel was dat de arts weg kon, duurde het wachten voor dit meisje erg lang. Ze was bang en ik ben even bij haar gaan zitten.
Toen het meisje terug kwam was mij niet duidelijk waar de baby was.
Ik vroeg het de zuster die mee was gegaan naar het O.K. en die vertelde mij dat het baby'tje was overleden. Verschrikkelijk, want dit had misschien wel voorkomen kunnen worden. Maar de luxe van een CTG zoals in Nederland is hier gewoon niet.
Het is triest want dit was de tweede moeder in nog geen 24 uur tijd die terug kwam van het O.K. zonder haar baby.
De andere vrouw was hevig bloedend binnengekomen en haar kindje was al overleden. Ik vond het best wel heftig allemaal, omdat sommige dingen gebeuren doordat er gewoon te weinig doktoren, goede zorg en te weinig middelen zijn.
Kijk, je weet het natuurlijk nooit zeker of iets voorkomen had kunnen worden maar luister je regelmatig met een CTG gedurende 30 minuten naar een hartje dan zou je volgens mij het sterftecijfer van kinderen bij geboorte terug kunnen dringen.
De vrouw was ook zoveel bloedverloren dat een bloedtransfusie noodzakelijk was. Deze kreeg zij, maar tijdens de transfusie raakte zij in shock. Een hoop actie op deze dag, maar wel enorm leerzaam.
Verder waren er nieuwe studenten gekomen die mij bijna alle vrouwen lieten controleren, omdat ze zelf niet zoveel zin hadden. Ik vond het wel leuk, want zo leer je de patiënten wat beter kennen en zit ik niet zoals bijna al het personeel op een stoel. Patiënten observeren noemen ze dat, maar in Nederland zou het gewoon lui zijn.
Samen met een verpleegkundige gingen we, omdat er even niks te doen was, alle zwangeren langs om de harttonen te luisteren. Nu moest ik het op de Afrikaanse manier doen, maar morgen breng ik mijn eigen doptone mee. Dat werkt toch wat makkelijker en is denk comfortabeler voor de vrouwen. Wel erg leuk en veel lachende gezichten, omdat ik als blanke, lekker aan het stuntelen was. Meer en meer wordt ik opgenomen in het team dus dat is wel heel fijn.

Na het werken heb ik langs de weg wat fruit gekocht en ben ik opnieuw naar de fietsenmaker geweest. Mijn band was blijkbaar de vorige keer niet goed geplakt dus nu moest het weer gedaan worden. Je moet hier wachten totdat je fiets klaar is dus geduldig wordt ik hier wel. Vervolgens snel naar huis gefietst om een heerlijke douche te nemen. Het was mijn dagje wel. Wat een indrukken.