De tijd vliegt het is alweer dinsdag. Net ontbeten, hetzelfde als gisteren en alle dagen hiervoor. Toch mag ik allang blij zijn dat ik hier geen traditioneel eten voorgeschoteld krijg, want daar ben ik nog steeds geen fan van. Gisteren hebben we even op het rooster gekeken welke diensten ik het beste kan werken. Het is fijn om te merken dat collega's graag samen met je werken, maar dat houdt ook in dat ik veel, heel veel aan het werk ben. Toch vind ik het fijn om veel te werken, want daarom ben ik ook hier.
Gisteren zou ik de nacht eigenlijk al in gaan, maar ik voelde me niet heel fit, waardoor ik het uitgesteld heb. Toen ik aankwam om de ward was het nog rustig, maar al gauw stroomde het vol met studenten. Ik zou niet weten hoeveel maar het stond echt stampvol. Ze hadden die dag examens en het geluk dat er genoeg mensen op de ward lagen om te bevallen. Dit maakte het voor ons personeel wel wat makkelijk, want we hadden weinig te doen op de administratie na.
De dokter zou die dag drie keizersnedes hebben, maar er lag een vierde bij ons op de zaal. Zij was de dag ervoor binnengekomen met weeën en het schoot eigenlijk helemaal niet op. Nu weet ik niet waar het aan lag, want ze kan ook verkeerd onderzocht zijn. De pijn was haar eigenlijk te veel en ze kon er totaal niet mee omgaan. Ik besloot naast haar te gaan zitten en zo samen te wachten totdat of toch normaal zou bevallen of voor keizersnede zou gaan. Omdat ze telkens aan het jammeren was heb ik haar uitgelegd dat, dat de pijn niet minder zou gaan maken en haar uiteindelijk alleen maar vermoeider. Samen hebben we de weeën weggezucht en wonderlijk wel werd ze veel rustiger. Het zouden haar eerste kinderen worden en ze was heel onzeker. Ik vertelde haar dat ik wist dat ze dit kon, dat ze een sterke vrouw was. Toen ik dat zei kon ze me haast niet geloven en telkens herhaalde ze denk je dat echt. Ik vond het gewoon aandoenlijk, maar schattig. Toen ze door had dat mijn dienst er bijna opzat raakte ze weer een beetje in paniek, want voor haar gevoel had ze mij nodig. Ik stelde haar gerust en vertelde haar dat ik die baby's van d'r na al het werk van deze dag wel wilde zien en dus zou blijven tot de baby's geboren waren. Ze was zo enorm blij dat ze me een van haar baby's beloofde, omdat ze het naar haar zeggen zonder mij nooit gekund had.
Toen ze klaar gemaakt kon worden voor OK had ik gehoopt dat iemand nog een inwendig onderzoek deed, maar omdat de anesthesist wilde dat ze binnen vijf minuten bij hen was, was daar geen tijd meer voor. Hij dreigde naar huis te gaan en dan zou deze vrouw naar een ander ziekenhuis moeten. Gek, maar zo gaat dat hier.
We werden gebeld toen de gynaecoloog begon met de operatie. Snel omgekleed en klaargemaakt voor de opvang van de baby's. De baby's waren moeilijk te pakken dus vroeg de gyneacoloog aan mij of ik het kind inwendig omhoog kon duwen. Ik heb het maar niet gezegd, maar de vrouw was dus al bijna volledig ontsloten. Erg jammer, maar achteraf was zij heel blij dat ze niet meer de verschrikkelijke pijnen had. Moe, maar voldaan ben ik die dag naar huis gegaan. Zoveel blijheid elke keer weer wanneer er gezonde baby's geboren worden.