I'm coming home..

Voor de meeste een geheel onverwachte wending in mijn Ghana avontuur. Op dit moment ben ik in de hoofdstad van Ghana, Accra, om vanavond terug te vliegen naar Londen en vervolgens Amsterdam. Ja, ik kom naar huis!

Het is de afgelopen twee weken allemaal heel snel gegaan. Daar ik eerst aan het zoeken was naar een datum om mijn vertrek uit te stellen, heb ik uiteindelijk besloten om dit niet te doen en naar huis te komen om me in te kunnen zetten voor de fundraising van de stichting – labourward CHT -. Er is veel overleg geweest, maar het bleek verstandiger te zijn om nu de fundraising te starten en dan vervolgens met de apparatuur en spullen terug te komen naar Tamale om het personeel te trainen, hoe te werken met de apparatuur. Dit gaat nog heel wat voeten in de aarde hebben omdat er veel oudere verloskundigen werken. Zij hebben vastgeroeste meningen en gedachten over wat zij denken wat goed is en nu zullen zij dat uiteindelijk een beetje los moeten laten en een opening zien te vinden voor modernere, veiligere technieken. '

Het feit dat ik weet dat ik terug kom in Tamale heeft het afscheid nemen wel makkelijker gemaakt. Afgelopen week heb ik nog een paar diensten meegedraaid waarin ik heerlijk en dan ook echt goed gewerkt heb. Veel mooie, ongecompliceerde bevallingen met mijn eigen Nederlandse -fysiologische- blik. Dit heeft heel wat patiënten onnodige kosten bespaard, geen extra kosten voor overbodige medicatie. Toch wel fijn dat het personeel zich wat dat betreft bijna niet met mij bemoeid, want ik en nog een andere collega staan er om bekend dat we zolang het niet nodig is de client ook niet op kosten gaan jagen. Ondanks uitspraken, zoals: ‘prevention is better then cure’. Het leidt tot grappige maar ook tot leerzame situaties waarin veel ervaringen worden uitgewisseld.

Een ding heb ik wel geleerd. Wanneer iemand lokale medicijnen geslikt heeft, moet ik preventief behandelen, want bijna iedereen die deze gebruikt krijgt na de bevalling een bloeding. En ik eigenwijs als ik was vertikte het de eerste keer door geen medicatie te geven aan zo’n vrouw (die overigens na de bevalling nihil bloedverlies had) om twee uur later met een bloedende vrouw terug te keren naar de verloskamer – en natuurlijk alsnog de medicatie te geven.

De laatste dagen zijn er nog veel foto’s gemaakt van m’n collega’s, de baby’s etc. Alle kleertjes zijn door mijn maanden in Tamala uitgedeeld aan de mensen die deze echt nodig hadden. Veel leuke, maar ook verbaasde reacties zoals, ik heb helemaal geen geld om dit te betalen. Om dan dan even later de kinderen in een mooi Nederlands pakje te zien liggen naast een stralende moeder. Het is jammer dat ik niet van alles foto’s heb, want er zaten zulke leuke dingen tussen! Aan de andere kant voel ik me echt een toerist als ik de hele dag foto’s loop te maken van de baby’s. Ik weet wel dat ik bij mijn volgende terugkeer weer kleertjes ga opsparen om uit te kunnen delen. Sommige diensten kwamen er moeders binnen die niks mee hadden, hooguit een lap die nog in stukken geknipt moest worden om genoeg te hebben. Te arm om eigenlijk nog een kind erbij te krijgen en het is fijn om ze dan in ieder geval wat kleertjes te voorzien, zodat ze de zorg van het kleden van de baby even niet aan hun hoofd hebben.

Verder heb ik afscheid genomen van mijn collega’s. Het is rot om ze in een situatie als deze achter te laten. Hun weten niet van mijn plannen, omdat ik geen slapende honden wakker wil maken. Er vloeiden wat traantjes wat me aan de andere kant ook heel dankbaar maakte. Het feit dat ik echt gewaardeerd wordt en dat ze om me geven. Ook voor mijn collega’s kwam mijn vertrek wat onverwachts, maar ze zijn blij dat ik weer terug kom, al zal het niet voorgoed en niet meer voor zo lang zijn. Het is wel fijn om te weten dat wanneer ik terug kom ik verder kan gaan waar ik gebleven was. Het vertrouwen dat ik gewonnen heb dat zal blijven. En ik ben dankbaar dat hun mij de kans hebben geboden om te groeien in mijn verloskundige handelen.

Het bleef niet alleen bij afscheid nemen van mijn eigen ward, maar ook de andere om ons heen. De kraamafdeling, het operatiekamerteam, de afdeling voor zwangerschapscontrole en het consultatiebureau om het maar op z’n Nederlands te omschrijven. Hoe vaak ze allemaal wel niet gezeurd hebben wanneer ik hen nu een weekje kwam versterken.. Maar ik ben toch echt niet weg te krijgen uit labourward. Ik genoten van de fijne samenwerking, de leuke gesprekken en vooral de gekkigheid. Ik hou helemaal niet van afscheid nemen, niet als het juist allemaal zo fijn en goed is.

Toch is het goed dat ik naar Nederland ga. De hitte begint me op te breken en de regen lijkt maar niet te komen, waarschijnlijk heb ik gewoon teveel gewerkt en mijn lichaam is niet gewend aan deze temperaturen. In het begin was ik bang dat ik weer ziek-ziek zou worden, maar tot nu toe valt het mee. Ze hebben me aangeraden een Malaria test te doen als ik thuis zou zijn, maar ik moet sowieso nog naar het GGD dus dan laat ik alles even uitzoeken. Hopelijk ben ik snel van mijn rare klachtjes af en weer de oude.

Nu ik in Accra ben heb ik ook echt wel zin om naar huis te gaan. Iedereen weer zien en dan Corrina bezoeken die geen flauw idee heeft dat ik nu onderweg ben naar huis. Supermoeilijk om m’n mond te houden, maar die is er dus helemaal van overtuigd dat ik pas 3 juli naar huis kom –als verlaat verjaardagskado, niet te weten dat ik niet verlaat maar vervroegd kom. Hihi!

Ik moet me nog acht uur vermaken op een vliegveld dat oersaai is en zit ondertussen al twee uur op een houten stoel. Denk dat ik maar even ga dutten. De slaap van afgelopen nachten inhalen.

En wat eigenlijk echt niet vergeten mag worden te zeggen is het feit dat wij, zowel moslims en christenen in Tamale God dankbaar zijn dat er zo weinig complicaties en infecties optreden nu de nood naar spullen zo groot is en er niet geopereerd kan worden.
Bijzonder om de periode hier op deze wijze en met deze overtuiging af te mogen sluiten en zo ook te mogen vertrouwen op God die de leiding heeft over het leven van elke zwangere vrouw en ongeboren baby . Juist in deze periode is dit zo duidelijk zichtbaar is. Het waren de woorden, en tegelijkertijd ook een gebed waarmee ik afscheid nam van de dokter.