Vandaag zou mijn welverdiende vrije dag zijn. De afgelopen week ben ik flink wat aan het werk geweest. Afgelopen zaterdag heb ik vijf bevallingen begeleid. De vrouwtjes hielden me flink bezig, want niks liep zoals het zou moeten. De een was continu aan het overgeven, de ander trok haar infuus er weer uit, een andere vrouw begon te bloeden en weer een ander viel telkens flauw. Het was zo'n dag waar je geen minuut stil kon zitten, maar toch zijn dat ook weer de leuke dagen. Toen uiteindelijk bijna alle vrouwen die binnen waren bevallen waren bleven er nog twee over die zouden gaan bevallen van hun eerste kind en zij waren vreselijk aan het gillen en aan het huilen. Hier is er eigenlijk niemand die ze coach tijdens de bevalling dus besloot ik maar een poging te wagen om ze wat stiller te krijgen. De verloskundige vond dat tijdsverspilling en terwijl ik bezig was riep ze naar me dat ik ze moest vergeten en maar geen aandacht moest geven. Maar uiteindelijk heb ik ze wel zover gekregen dat ze niet meer schreeuwden en huilden bij elke wee. Eigenlijk was het wel grappig, want een vrouw riep vanaf dat moment elke keer mijn naam wanneer ze een nieuwe contractie kreeg.

Omdat er nog maar een iemand was tijdens de overdracht moesten we wachten. En dan zul je het ook net zien dat beide vrouwen op hetzelfde moment persdrang kregen. Daar lagen onze vogeltjes naast elkaar geinstalleerd in het bevallingsbed. Ik mijn vrouw, de verloskundige de andere vrouw. We moedigde onze vrouwen aan om de baby sneller op de wereld te zetten dan de buurvrouw. Helaas beviel de buurvrouw eerder en bij de bevalling van mijn vrouw was uiteindelijk toch wat extra hulp nodig. De baby werd geboren, slap en zonder ademhaling. Het vervelende is dat er nog steeds geen zuurstof is en het apparaat om beademingen te geven werkte niet helemaal zoals het zou moeten. Uiteindelijk na flink te stimuleren ademde de baby wat overging in huilen.

Mijn vrije dag liep alleen anders dan gepland want deze morgen werd ik gebeld door de verpleegkundige-assistent of ik zo snel mogelijk naar de ward kon komen, want er was namelijk geen verloskundige. Waarschijnlijk vroeg ze mij, omdat ze wist dat ik snel kon komen en de andere verloskundige die gebeld was kwam ook, maar veel later.

Zo snel als ik me kon laten vervoeren, dit is op zondag namelijk behoorlijk lastig, ben ik naar het ziekenhuis gegaan en werd ik verwelkomd met een casus waarin een vrouw behoorlijk aan het bloeden was. Haar hele laken was rood gekleurd en omdat ik mezelf realiseerde dat het menens was verkleedde ik me niet maar ben ik gelijk aan de slag gegaan om de bloeding te stoppen. Gelukkig stopte de bloeding, voordat de situatie escaleerde. Ik was zo blij dat ik naar het ziekenhuis gegaan was, want het had dus veel erger af kunnen lopen.

Het is bizar eigenlijk ook dat het personeel gewoon niet op komt dagen. Er staan voor elke dienst twee verloskundigen gepland en die heb je ook nodig. Het is druk, mensen komen af en aan en dit kan je niet in je eentje runnen, laat staan met geen enkel deskundig persoon. Als iemand in Nederland niet op komt dagen verliest diegene zijn baan, hier in Ghana werkt het allemaal wat makkelijker. De overheid biedt de banen aan dus ontslagen wordt je niet en daarnaast is er eerder te weinig dan teveel personeel. Toch vraag ik me af of er dan geen verantwoordelijkheids gevoel is bij sommige personen die vaker niet dan wel komen. Kijk naar zo'n casus als deze morgen. Had er niemand geweest had zij misschien wel doodgebloed en wie z'n verantwoordelijkheid is het dan. En daarnaast is het nog erger dat de nabestaanden de feiten moeten accepteren en vaak niet eens te horen krijgen wat nou eigenlijk de echte reden van het overlijden was. Zouden ze het weten kunnen ze er nog niks mee.

Gelukkig heb ik deze dag wel fijn gewerkt. Ik heb nog twee bevallingen kunnen doen en dat geeft me zoveel voldoening. Twee mooie, gezonde jongens werden er geboren zonder verdere complicaties.