Vannacht heb ik nachtdienst. Nog geen half uur terug is er een baby geboren, een flinke jongen van maar liefst 4 kilo. Het was zo'n situatie waar ik geen woorden voor had?! De vrouw was al opgenomen toen de avonddienst begon en het schoot eigenlijk niet erg op. Het is overigens nu nog 33 graden, en dat in combinatie met bevallen maakte het eigenlijk alles behalve makkelijker. Omdat de verloskundigen lagen te slapen kon ik mooi m'n gang gaan en bij deze vrouw zitten om met een natte doek haar gezicht afdeppen. Dat is hier totaal ongebruikelijk, de vrouwen moeten alleen bevallen. Echter toen de vrouw sterkere weeën kreeg begon ze bij elke wee te klagen over de pijn. De verloskundigen werden wakker en na 20 minuten besloten ze haar hierdoor naar een ander ziekenhuis te sturen, een ziekenhuis waar de mensen bang voor zijn. Nu snap je al, ik dacht wat gebeurd er nou. Een hele happening want iedereen op de zaal begon zich er mee te bemoeien. Ik vroeg me echt af hoe deze vrouw die zelfs niet meer kon lopen ooit in een ander ziekenhuis kon komen. Nu scheelt het dat er wel een reden was om haar te referen, maar eigenlijk onzin, want we hebben ook een eigen dokter. Omdat het de zevende baby van deze vrouw was had ik voor de zekerheid al alles klaargezet en dat was maar goed ook. Op het moment dat verloskundige hier klaar was de overdrachtsbrief te schrijven kreeg de vrouw -gelukkig- persdrang en kon ik het karretje met spullen voor rijden om zo samen deze bevalling te doen. Jammer, dat ik de taal niet kan verstaan want ik verbaas me gewoon over hoe onaardig er met mensen omgegaan word. Het kind was gelukkig gezond, want op een leeftijd als deze, 45 jaar, is dat ook maar de vraag. Het nachtje moddert verder aardig aan. Alle bedden zijn in gebruik genomen door zussen of familie. Er ligt zelfs een kind te slapen. Op m'n beste Engels heb ik al het papierwerk maar alvast voorbereid en misschien ga ik zo beginnen met de verloskamer even grondig schoonmaken, hygiene schijnt heel belangrijk te zijn, maar ze hechten waarden aan de verkeerde dingen.

Na de bevalling van deze vrouw waren er nog drie vrouwen die moesten bevallen. Naar de mening van de verloskundige hier duurde dit wel allemaal erg lang, ondanks een normaal verloop. Ze gaf mij de opdracht om infusen te maken waardoor de weeën sterker moesten worden. Infusen geprikt en toen kwam de verloskundige om even te kijken hoe snel de infusen liepen. Om erna weer in slaap te vallen. Bij een van de vrouwen was de druppelsnelheid in een keer heel hard gaan lopen. Ze riep me te komen en toen ik het infuus zo snel zag lopen wist ik al hoe laat het was. Ik besloot het infuus even te stoppen, maar toen kwam de verloskundige al aan, die hem weer opendraaide. Voor mij was het belangrijkste dat de buik weer ontspande en toen ze naar bed terug liep heb ik hem toch weer stopgezet om hem vervolgens weer op normale snelheid te laten druppelen. Volgens het vergeten 'protocol' keurig elk half uur de harttonen geluisterd.
Tegen het einde van de ochtend had de vrouw die het verste was persdrang en was het aan mij de bevalling te mogen doen. Een mooie, gezonde, huilende baby werd er geboren. De vrouw weer opgelapt, de baby nagekeken en weer terug in bed geïnstalleerd.

Even hierna kwam er een vrouw binnen in de ward met een heel pijnlijk uiterlijk. Ze was 34 weken zwanger en had naar wat ze vertelde contracties. Snel geïnstalleerd om te kunnen onderzoeken, maar nog geen ontsluiting, verder ook geen bloedverlies en dergelijke. Tijdens het uitwendig onderzoek merkte ik dat de buik, maar niet terug ontspande en moest ik gelijk denken aan een placenta-loslating. Daarnaast kon ik ook geen harttonen vinden, niet met mijn doppler en niet met de Hoorn. De verloskundige vertelde haar dat ze naar de maternity-ward moest gaan en daar gezien zou worden door de dokter.
Achteraf baal ik hiervan, want van maternity werd ze nog steeds in pijn naar een andere ward gestuurd. Soms vraag ik me echt af waar ik goed aan doe, maar nu weet ik dat ik in het vervolg gewoon de dokter bel en zeg dat ik wil dat zo'n iemand direct gezien moet worden. Ze kwam om 7.30 binnen en pas om 9.30 kwam de verloskundige van de Maternity naar de meeting om verslag te doen van de situatie, de vrouw was ondertussen gaan bloeden. Een overdracht was bijna onmogelijk, omdat er hier niet geleerd wordt hoe te communiceren. Toen ik vroeg of de vrouw via labourward binnen kwam heb ik het maar overgenomen. Wel voelde ik me hier te kort schieten, want er was ondertussen al zoveel tijd overheen gegaan. Dit gebeurd me dus zeker geen tweede keer meer. Het is alleen lastig om nu al te weten wat er wel of niet op prijs wordt gesteld, omdat de verloskundigen hier hun hele leven al op deze wijze werken. Maar in dit geval is me wel duidelijk geworden dat in welke situatie dan ook, als ik denk dat ik de dokter nodig heb dan bel ik hem gewoon.

Na de meeting werd de vrouw voorbereid voor een keizersnede. Nu ben ik benieuwd hoe het afgelopen is, maar dat zal ik pas morgen pas te weten kunnen komen.

Nog een leuk feit is dat we vandaag de kwartaalcijfers hebben doorgesproken met casussen + verbeterpunten. Bleek dus dat er dit jaar per maand al 100 bevallingen meer zijn gedaan ten opzichte van vorig jaar. Het is leuk om te zien hoe gedreven iedereen is om alle complicaties en dergelijke te verminderen. En het is goed om te zien dat de gecompliceerde casussen altijd nagesproken en doorgesproken worden. Dit is zeldzaam in een land als Ghana, maar de UK heeft de dokter goed klaargestoomd voor het werken hier!