Wat een dag, dat kan ik na vandaag wel zeggen. Nog nooit heb ik in een week zoveel baby's geboren zien worden als hier.
Ik was vanochtend extra vroeg naar het ziekenhuis gegaan om voor de meeting nog alle maandcijfers even op een rijtje te zetten.
Nu was de dag nog maar net begonnen toen de eerste vrouw al binnenkwam. Na een vlotte uitdrijving werd er een gezonde jongen geboren. Geen scheurtjes, dus geen hechtingen, maar toch was er geen tijd om deze vrouw terug in bed te helpen, want de volgende baby kwam zich al melden.
Deze vrouw lag nog op de afdeling en beviel gewoon tussen alle toeschouwers. Het grappige is hier dat iedereen dat normaal vind. In Nederland zou dat natuurlijk nooit gebeuren. De eerste twee bevallingen van die dag waren dus al snel gedaan en van mijn plannen om de cijfers op een rij te zetten was niks gekomen.
Snel keek ik nog even om een hoekje of de andere naar de meeting waren gegaan, maar de telefoon ging en we werden gebeld voor de opvang van een tweeling bij een keizersnede. De dokter was dus ook druk bezig en de meeting werd gecanceld. Snel werd er een doek om mijn hoofd gedraaid en mijn kleren gewisseld om een moment later met twee meisje van de operatiekamer terug naar de afdeling te lopen. Nadat beide baby's nagekeken waren hebben ze een uur in een bedje gelegen voordat iemand deze kinderen kwam halen.
Nadat het papierwerk was gedaan kwam er een nieuwe vrouw binnen. Het zou haar vierde kind worden en bij het uitwendig onderzoek kwamen we erachter dat deze baby in stuitligging lag. Ondanks dat het kindje aan de grote kant was, was er geen tijd meer om het O.K.-team en de dokter te verwittigen, de vrouw was bijna volledig ontsloten en de dokter was nog bezig met een andere patiënt. Samen met een andere verloskundige, die al heel veel stuitbevallingen gedaan had deden we deze bevalling.
Volgens mij word er in Nederland standaard een knip gezet, maar dat werd bij deze vrouw niet gedaan, wat achteraf misschien wel beter had geweest. Toen het lijf geboren was, zaten het hoofd en de schouders nog muurvast en was er weinig beweging in te krijgen ondanks dat de vrouw naar haar doen heel hard aan het persen was. Uiteindelijk na veel gewroet werd het kind geboren. Het was grauw, en zo slap als een vaatdoek. Gelijk werd er naar de navelstreng gevoeld of er nog harttonen waren en toen dit het geval was navelde ik het kind af en werd het door iemand die binnenkwam overgepakt en aan de voeten vast gepakt om er daarna keihard op te slaan. Het werkte allemaal niet, maar door het kind steeds te blijven stimuleren en wat zuurstof te geven via een slangetje werd het wel stabiel. Later toen ik even met de verloskundige alleen was vroeg ik haar waarom ze dit kind op deze manier behandelde, maar wat bleek het materiaal om beademingen te geven was stuk en er was nog geen mogelijkheid, of geld om een nieuw systeem aan te schaffen. Dit kost in Nederland al snel 300.00 euro en in Ghana zal het waarschijnlijk nog duurder zijn, zoveel geld is er gewoon niet. Dit blijven wel de dingen die lastig zijn, omdat ik gewoon weet dat met de juiste spullen de zorg veel efficiënter is en het ook levens kan redden. Een slechte start kan, wanneer het zuurstof gebrek te lang aanhoud hersenbeschadiging bij een baby aanrichten.
Na een uur was het kind uiteindelijk stabiel genoeg om door mij naar de andere ward gebracht te worden. De moeder van deze baby had het allemaal gevolgd en zag hoeveel moeite er gedaan moest worden om haar kind uiteindelijk aan het ademen te krijgen. Het was best shockerend voor haar. Voordat ik het baby'tje bracht heb ik het heel even aan de moeder gegeven en haar uitgelegd dat vanwege de moeilijke start we haar kind voorlopig extra zorg wilde geven. Dit was wel iets ongewoons voor het personeel hier, maar gelukkig werd het wel goed gevonden. Ik was namelijk toch aan het wachten op een of ander papier dat nog geschreven moest worden.
Na deze bevalling was er een andere vrouw ook alweer een heel eind op weg om haar kindje op te wereld te zetten, maar haar contracties vielen een beetje weg. Er werd mij gevraagd om een infuus klaar te maken en deze aan te hangen. Het onvoorstelbare is dat ik 2,5 ml medicijnen op moest trekken in een spuit van 5 ml. Het is dus best niet nauwkeurig, maar bij gebrek aan andere spullen de enige mogelijkheid. De druppelsnelheid doen ze hier op gevoel, dus maar tellen terwijl de medicatie loopt. Dit terwijl de combinatie met medicijnen voor extra weeën en foetale monitoring ook niet optimaal is. Elke 15 minuten zou er naar de foetale harttonen geluisterd moeten worden, maar vaak schiet dit er bij in. Nu kan ik werken met mijn doptone en probeer ik me er in ieder geval wel aan te houden en zoveel mogelijk te raporteren in de vaak ongebruikte partogrammen. Terwijl we aan het wachten waren op volledige ontsluiting kwam er een andere vrouw binnen, waarvan ik geen flauw idee had wat er aan de hand was. Taalbarriere is soms best wel vervelend, al spreken de meeste vrouwen wel Engels hier. Ik vroeg dus aan een leerling te vertalen en zei vertelde mij dat ze door haar familie naar het ziekenhuis was gestuurd, omdat ze haar baby niet meer voelde bewegen. Op dit moment was ze 36 weken zwanger, had ze geen bloedverlies en ook geen ontsluiting. Het werd zweten, want ondanks dat ik mijn doptone kon gebruiken en dacht harttonen te horen was het de hartslag van de moeder die ondertussen ook gestegen was. Verschrikkelijk, ik moest deze vrouw vertellen dat ik geen harttonen kon vinden (en dus dat haar kind waarschijnlijk was overleden). Omdat de andere vrouw persdrang kreeg, moesten we deze vrouw snel doorverwijzen naar de arts die zou besluiten dat de vrouw wel dan niet ingeleid zou worden. Niet veel later werd er weer nieuw leven geboren, zo dubbel. Dit kindje had ook een niet al te goede start en toen was het aan mij om het kind op de voeten te slaan. Gelukkig, door flink te masseren begon het kind al te huilen en nadat ik het mondje en de neusgaten leeggezogen had was het niet meer te stoppen. De laatste bevallingen van deze drukke dag, wat een ervaringen, leermomenten en bezigheden weer. Het was ver over de tijd van onze shift toen al het papierwerk en onze bezigheden klaar waren. Can't wait for tomorrow :) - I love my work and start loving this place, except the heat.