Aangezien ik de vorige nacht probeerde te slapen tijdens m'n nachtdienst weet ik een ding nu zeker en dat is dat ik vannacht niet ga slapen, omdat het me alleen maar meer moe maakt. Toen ik even voor tijd op de ward aankwam was er zojuist iemand bloedend binnengekomen die met spoed voor keizersnede zou gaan. De ploeg van de middag was moe en wilde graag naar huis, aangezien ik de eerste was voor de nacht werd deze vrouw aan mij overgedragen. Toen ik haar kaart doorlas zag ik dat zij haar vorige kindje had verloren door een loslating van de placenta, wat nu waarschijnlijk ook het geval zou zijn. Alles ging in een sneltreinvaart. Gelukkig hadden we voor de operatie nog goede harttonen, maar de vrouw ging wel steeds meer bloeden en ik vroeg me echt af in welke conditie de baby geboren zou worden. De keizersnede verliep zonder complicaties en na het kleintje wat op gang geholpen te hebben begon deze dan ook luidkeels te brullen. Nog geen twintig minuten aan het werk en m'n eerste baby was daar al. Snel even al het papierwerk ingevuld en naar het moederhuis gebracht. Toen ik bezig was m'n baby in te pakken werd er een volgende baby geboren. Dit kleintje had een akelige start en werd aan mij gegeven. Op de Afrikaanse manier flink gestimuleerd, maar na flink wat stimulatie wilde het kleintje nog steeds niet echt normaal ademen, laat staan doorhuilen, waardoor ik de baby naar de neonatale unit heb gebracht. Daar hebben ze al is het nog niet veel, in ieder geval wel meer mogelijkheden om een kleintje wat extra ondersteuning te geven.
Alle vrouwen waren dus al bevallen aan het begin of net voor het begin van de nachtdienst. Tijd voor taart, want ik had de jongens appeltaart laten maken hier om te vieren dat het onze laatste nachtdienst samen zou zijn van deze rit. Jammer genoeg, niet dezelfde appeltaart als in Nederland, dus misschien dat ik hem de volgende keer wel zelf ga maken.

Het is nu 01.30 uur en er liggen twee vrouwen die aan het bevallen zijn. Ik ben de enige die wakker is de rest ligt allemaal te slapen. Het ziet er naar uit dat het niet lang meer gaat duren voordat een volgend kleintje zich komt melden.Nu de verloskamers maar even een beetje schoonmaken, want dat moet ook nog steeds gebeuren.

Ondertussen ben ik alweer bijgeslapen. Het werd vannacht echt gigantisch druk. Om drie uur kwamen er weer zwangere, bevallende vrouwen binnendruppelen.

Toen het tijd werd om de andere vrouwen te beoordelen, die eigenlijk langzamer gingen dan ik verwacht had, kon ik bij de eerste vrouw die op dat moment 8 cm had de vliezen breken. Dit met een afgebroken naald, dat vergt nog wel wat handigheid, maar uiteindelijk lukt het toch maar weer altijd. Nog geen 10 minuten later was zij volledig ontsloten en kon ik op de Hollandse, mensvriendelijke manier deze bevalling begeleiden. Mooi en ongecompliceerd met als resultaat dat er een gezonde jongen werd geboren.
Nog maar net klaar met deze vrouw kwam er een volgende binnenstrompelen ook al klaar om te persen. Snel de spullen weer gepakt en ongeveer 20 minuten na de ene bevalling werd de volgende baby geboren.
Ik denk dat, dit het voordeel is van Ghana, de vrouwen worden hier pas opgenomen op de verlosafdeling wanneer ze meer dan 4 centimeter ontsluiting hebben. En aangezien de eerste centimeters het langzaamst gaan, sla je die over.

Na deze bevallingen moest er nog een iemand geëvalueerd worden. Die vrouw was binnengekomen met 4 centimeter en had 3 uur later nog steeds maar 6 centimeter. Uiteindelijk is deze vrouw, na bijstimulatie, tegen het einde van onze dienst normaal bevallen.

De afgelopen nacht hebben we in totaal 7 baby's op de wereld geholpen. Een mooie productieve nacht, met mooie resultaten en gelukkige moeders. Toen ik kwam om de controles te doen hadden de vrouwen besloten dat ik, omdat ze zo blij waren met wat ik voor ze gedaan had allemaal de baby's eigenlijk wel mocht hebben, zodat ik ze mee naar Nederland kon nemen. Altijd weer lief en schattig om te horen. Het werk is gewoon fijn en ik geniet er van om de mensen ook een beetje te coachen wat hier niet gedaan wordt. Alleen de verbazing al op de gezichten wanneer je vertelt dat ze dit kunnen, dat ze sterk zijn. Vaak krijg je dan reacties zoals: Meen je dat? of Dankjewel. Om vervolgens even de hand vast te houden en ze wat te steunen. De vrouwen hier zijn ongelofelijk sterk. En mijn collega's zijn ondanks dat ze wat hardhandig zijn, klappen etc, ook superlief. Oudere collega's worden mama's genoemd en de jongere collega's zijn sisters, zo heb ik hier toch een grote familie om mij heen :)