Gisterenochtend ben ik de laatste nachtdienst uitgekomen van deze rits. Ik wilde natuurlijk wel een bevalling kunnen doen op mijn verjaardag. Vol goede moed ging ik naar het ziekenhuis, waar tot mijn blijheid al iemand opgenomen was met weëen. En om de traditie voort te zetten was ik weer als eerste in de ward, zodat de patiënten die opgenomen waren aan mij werden overgedragen en de avondploeg naar huis kon gaan.
De vrouw die nog moest gaan bevallen, was zwanger van haar eerste kind. Ze was die middag al opgenomen en omdat de bevalling niet vlot vorderde hadden ze best wel vroeg de vliezen gebroken en waren ze gestart met een infuus om extra weëen te geven. De hele middag hadden ze niet meer naar de harttonen van de baby geluisterd, ondanks het infuus en het feit dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Ik besloot haar eerst op een partogram te zetten, zodat ik alles wat ik deed kon registreren. Dit ook wel met het idee dat de bevalling een beetje stroef verliep en het meisje smal, maar de buik best groot was. De dokter is erop gebrand dat er een partogram gemaakt wordt bij elke bevalling, maar ik ben eigenlijk de enige die het doet.
Terwijl de andere twee lekker lagen te slapen begonnen er wat mensen binnen te druppelen. De eerste vrouw was thuis bevallen en kwam naar het ziekenhuis, omdat haar baby niet wilde drinken. Voordat het kindje opgenomen kan worden moet er een ziekenhuis-ID aangemaakt worden. Een makkelijk klusje.
Even hierna kwam er een verpleegster van de maternity-ward om te vragen of we een onderzoek bij een vrouw wilde doen. Toen zij deze vrouw bracht was het net 00.00 en heeft het personeel en de mensen die er binnen waren voor me gezongen. Net voor werk had ik nog even ergens een cake en drinken gekocht, zodat we wat lekkers hadden en omdat het niet zo druk was in de ward hebben we gedeeld met iedereen die wilde.
Nu was het dus wachten op mijn verjaardags baby en om 00.30 kwam er een vrouw binnen die zou gaan bevallen van haar tweede kind. 35 minuten later was mijn verjaardagsbaby dus een feit en lag daar een mooie gezonde, voor de Ghanese begrippen flinke, zoon op de moeders buik. De emoties zijn hier misschien wat minder overweldigend dan in Nederland maar het geeft een heerlijk gevoel als er weer een gezonde baby geboren wordt die gelijk begint te huilen na de geboorte.
De rest van de nacht ben ik in de weer geweest met de andere vrouw, terwijl iedereen lag te slapen, heb ik haar zo goed als het hier mogelijk is opgevolgd. De ontsluiting verliep traag, maar daar zijn ze hier ook wat makkelijker mee. Omdat de vrouw ook al zo lang bijgestimuleerd was wilde een verloskundige het infuus met medicatie vervangen voor een normaal infuus zonder medicijnen. Dit voelt onnatuurlijk om te doen, maar volgens haar komt het hoofd daardoor soms naar beneden. Wat voor theorieen ze er hier op na houden is soms onlogisch. Pas terug was er bij een vrouw zelfs vier keer gestopt met het infuus met medicatie om uiteindelijk alsnog een keizersnede te krijgen. Dit was eigenlijk het scenario bij de vrouw van deze nacht ook. Toen ik om 5.00 het onderzoek herhaalde en ze nog niet kon gaan persen was ik er dan ook van overtuigd dat ik niet wilde wachten tot de dokter er om 7.00h zou zijn. De harttonen van de baby liepen op en de poep van de baby was dik. Ik pleitte dat de dokter gebeld werd en liet de verloskundige bellen. Hij had waarschijnlijk zijn lijn afgezet, want we kregen geen verbinding. Dit is echt frustrerend, want dat betekende dat we de vrouw naar het andere ziekenhuis moesten sturen. Deze bevalling zou ik dus niet kunnen afmaken, maar aan de andere kant is het wel fijn als je na een lange nacht eindelijk wat voor iemand kan doen. Alle spullen dus ingepakt en in de taxi mee naar het andere ziekenhuis. Het grappige is dat iedereen helemaal verbaasd is wanneer er een blank iemand aankomt met een referralcase. In de ziekenhuizen hier hebben ze volgens mij best wel graag blanke werken, want we staan er om bekend dat we hard werken. Hier wordt het 'hard werken' bepaald door het hoeveelheid salaris wat dus inhoudt dat er zo min mogelijk gedaan wordt.
Door de vader van de baby werd ik op de motorbike terug gebracht naar het Central Hospital. Helaas, geen andere bevallingen meer kunnen doen. 's Avonds kreeg ik een telefoontje van de zus van de vrouw dat ze in het Teaching Hospital een keizersnede hadden gedaan en dat het kindje opgenomen was op de neonatologie, vanwege de meconium. Het is toch altijd wel fijn om te weten hoe bevallingen aflopen en ik ben blij dat ze haar in dat ziekenhuis hebben kunnen helpen.

Uitgeput kwam ik thuis, maar veel tijd had ik niet want ik moest al mijn boodschappen voor mijn verjaardag nog doen. Mijn collega's, de vrijwilligers en wat vrienden zouden 's avonds komen. Zoals altijd alles op het laatste moment. Het is hier gebruikelijk om een verjaardag rond 18.00 te laten starten dus met etenstijd. Tegen Albert onze kok had ik nog niks gezegd, omdat we zelf zouden gaan koken, maar toen ik hem vertelde hoeveel mensen ik verwachtte stonden de tranen in zijn ogen. We hebben hem maar snel verteld dat we het zelf zouden gaan klaarmaken en zijn snel naar de markt om boodschappen gegaan. Groente, fruit, bloem, melk, rijst, pasta, drinken we hebben heel wat marktmensen blij gemaakt met grote bestellingen. De hele dag zijn we bezig geweest met het klaarmaken van al het eten en het was echt een mega bende op mijn kamer, de gang en in de keuken, maar het resultaat mocht er wezen.
De avond ervoor was er nog een meisje langsgekomen die mij ooit een keer een lift naar de stad heeft gegeven en dus een 'vriendin' was geworden. Zij wilde graag een taart maken en dat heb ik geweten. Ik had haar gezegd dat ik de ingredienten wel wilde betalen, maar iedereen hier was ondersteboven van de rekening. Maargoed, de taart zag er heeeel mooi uit, om maar niet over de smaak te beginnen.
Toen de eerste mensen kwamen was Albert, de kok, nog niet terug voor het afmaken van de fried rice. En de mensen zijn hier nog best brutaal die vroegen om eten. De soep lieten ze hier na een paar hapjes allemaal al staan. Voor ons ongemanierd, maar hier dus ook normaal. Toen begonnen ze aan het fruit dat voor toetje bedoeld was om vervolgens verder te gaan met pastasalade. Toen was het al tijd om weer terug te gaan bidden dus werden de borden volgeschept, grote stukken taart afgesneden en er enorm veel eten mee naar huis genomen.Je kunt wel begrijpen dat we met open stond stonden te kijken. Wat gebeurd er hier?! Maar dat schijnt hier dus allemaal normaal te zijn.. Dit waren dus mijn collega's.
Gelukkig de rest van de avond met de andere nog lekker gegeten en gegeten en gelachen om wat er even hiervoor gebeurde. Halverwege kwamen mijn cadeau's en van mijn collega's kreeg ik stof om een jurk van te laten maken, wat ik natuurlijk altijd al heb gewild. haha! Van een andere collega een spijkerbroek en een T-shirt, veel te gek natuurlijk. Van de vrijwilligers hier heb ik badschuim gekregen. Al met al was het een heerlijke, gezellige en leuke avond. Omdat we zoveel eten hadden hebben we vandaag hier weer met z'n allen gelunched we kunnen zo nog wel een paar daagjes mee vooruit. Maaar je kan beter te veel, dan te weinig eten hebben. Om 22.00 savonds lag ik uitgeput in mijn bed. En sliep ik denk al voordat mijn hoofd mijn kussen raakte, zo enorm moe was ik. Totaal ben ik denk zo'n 32 uur wakker geweest en als ik tegen een ding niet kan is dat het nachtleven. Vandaag heb ik lekker rustig aan gedaan, heb ik een preekje vanuit Katwijk geluisterd en verder ben ik lekker aan het bijkomen van mijn twee veel te drukke afgelopen weken.