Van Koningsdag is hier in Ghana weinig te merken. Iedereen is normaal aan het werk en het is vandaag een extreem hete dag. Vannochtend was het nog lekker koel aangezien het gisterenavond van ongeveer 18.00-23.00 geregend heeft. De lucht is weer blauw en even niet zo stoffig, de riolen daarentegen zijn aardig verstopt.

Aangekomen op het werk lag de ward helemaal vol. Er waren afgelopen nacht veel vrouwen bevallen en geen studenten. Nu werd mij gevraagd waar ik afgelopen nacht was, want ze hadden mijn hulp goed kunnen gebruiken. Nadat ik een mooie bevalling heb kunnen begeleiden en de controles van de andere vrouwen had gedaan werd ik weer naar huis gestuurd. Nu is het voorbereiden op de eerste nacht nog het vervelendst, want overdag slapen is niet zo'n succes.

Het blijft een beetje lastig dat je de taal niet kan verstaan en daarnaast de zwarten mensen hebben het niet op blanke mensen die hun wereld willen verbeteren. Het afdwingen van respect ligt hier in het respecteren van hun manier van werken, ook al druist dat soms dwars in tegen je eigen gevoel. Het fijne is wel dat ik merk dat iedereen met mij wil werken en niemand meer vreemd of afstandelijk doet. Ik ben deel van het team geworden en dat is zo enorm leuk.

Bij aankomst op de ward kon ik meteen aan de slag. Een vrouw die zou gaan bevallen van haar zevende kind lag op de vloer haar weëen op te vangen. Als er een ding heel erg vies is, is dat het wel. De vloer wordt hier namelijk schoongemaakt met een sop die waarschijnlijk maar een keer per week gemaakt wordt. Schoon kan het dus echt niet zijn en om het een beetje aan te kunnen zien heb ik haar lap stof gepakt en haar verteld dat als ze dan echt op de grond wilde liggen ze op de lap moest gaan liggen. Het enige wat er door mijn hoofd spookte was de kans op infectie. De vloer, de schoonmaak, alles gewoon is hier om te huilen.
Toen de vrouw persdrang kreeg was ze niet op het bed te krijgen en besloot ik haar dan maar op de grond te laten bevallen om wanneer het kind geboren was haar direct op het bed te laten klimmen. Na een paar persweëen werd er een gezonde zoon van maar liefst vier kilo geboren. Na de bevalling heb ik snel de boel weer een beetje opgelapt en de moeder weer terug in een 'normaal' bed gepositioneerd. Het begint wel te wennen, de bedden en alles hier, maar het is allemaal zo enorm vies, zo heet binnen. Op de bedden liggen geen lakens, waardoor de vrouwen in deze hitte aan hun leer vastgeplakt liggen. Op sommige momenten kan ik hier zo verdrietig van worden of me er zo enorm boos om maken, waarom is het leven zo oneerlijk? Waarom kunnen ze niet een beetje van onze westerse rijkdom hier toepassen en gebruiken, maar met gefrustreerd raken los ik het ook niet op. Het enige wat ik op dit moment kan doen is de mensen helpen, de beste zorg leveren en er op het moment waarop ze iemand het hardste nodig hebben er ook echt voor ze zijn.

Terwijl ik dit nu type loopt er een rat langs mijn stoel en dat terwijl ik gewoon op de zaal ben. Ik haal de zenuwen hier 's nachts. Pas terug liep ik naar de achterkant van de ward, waar er drie ratten in een tas van een collega het eten aan het opeten waren.

Na mijn eerste bevalling kwam er een vrouw binnen. Aangezien ze al aardig op weg was besloot ik de vliezen te breken in de hoop dat ze snel erna zou bevallen. Dit liet echter nog op zich wachten en omdat de weeën wegvielen moest er een infuus geprikt worden en kreeg ze wat weeënopwekkers via het infuus.

Ondertussen kwam de anesthesist even kletsen. Op dit moment is hij wel aanwezig, maar hoeft hij niet te werken, omdat de dokter niet in het ziekenhuis. De dokter heeft een training dus als er iets crisis is moeten we de patiënt naar een ander ziekenhuis sturen. Het is wel grappig want iedereen is hard op zoek naar een man voor mij, zodat ik hier kan blijven enhet team kan versterken. Alle redenen waarom een afrikaanse man beter is dan een blanke man worden dan natuurlijk ook voorgedragen en ik blijf maar braaf zeggen dat ik een trouwe man wil, want de meeste mannen hebben hier meerdere vrouwen. Met mijn westerse blik vind ik een groot nageslacht eerder een teken van armoede, de grote gezinnen hebben geen geld om hun kinderen te laten scholen, te laten studeren en zullen dus net als hun ouders op de markt of in de goot terechtkomen.

Toen mijn vrouwtje kon gaan persen werd al snel een schreeuwende meid geboren. Zo hebben we ze hier natuurlijk wel het liefst. Het slaan en op z'n kop houden vind ik namelijk nog steeds lastig.
Omdat de andere verloskundige even weg was en we maar met z'n tweeën waren was het schipperen voor mij tussen moeder en kind. Ik had namelijk ook de laatste handschoenen opgebruikt. Toen ik bezig was met het kind begon mijn moeder te bloeden zodat ik mijn kind die toch wel goed ging even moest laten voor wat het was.
De placenta werd geboren en al vrij direct zag ik een hele grote bel. Ik had zoiets nog nooit gezien en baalde dat het niet zo makkelijk ging als normaal, maar wat bleek daar werd nog een baby geboren. Een levenloze baby nog in de vruchtzak. Het baby'tje was veel kleiner dan de andere baby maar toch een volmaakte baby, dood. Het bizarre van hier is dat het kind gewoon in een zak werd gestopt. Er worden niet zoals in Nederland foto's van gemaakt, geen hand- of voetafdrukken niks. De manier hoe ze hier met doodgeboorte omgaan is niet te vergelijken met de Nederlandse en ondanks dat de moeder een gezonde baby gebaard heeft is het heftig om een tweede kindje levenloos te baren. Het is toch een deel van jezelf, jouw kind. Het is alleen niet anders, zo gaat het hier en dat moet ik maar accepteren. De moeder zal het kindje niet te zien krijgen. In een plastic zak met de placenta is het meegegeven aan een familielid. Zo respectloos!

Na deze laatste bevalling heb ik nog een bevalling kunnen begeleiden en werd er nog een jongen geboren. Na deze bevalling kon ik even een moment niks doen. Ik had het zo enorm heet dat ik een heerlijke douche heb genomen. En aangezien hier de watertanken buiten staan had ik voor t eerst sinds tijden een pietleuterig, maar op z'n minst een warme straal! Nu zit ik dus heerlijk opgefrist even te tikken, al voelen m'n ogen wel een beetje zwaar aan. Over zes uur zit m'n dienst er weer op en dan is het mijn beurt om heerlijk te gaan slapen. Nachtdiensten beginnen wel te wennen zo!
Er liggen nu nog drie vrouwen weeën weg te blazen dus het zal niet lang meer duren hopelijk voordat deze gaan bevallen. We hebben vannacht veel eerste kindjes dus dat houdt ons lekker bezig.

Facebook:
Niks geeft meer voldoening dan een moeder die je na de bevalling in tranen bedankt voor de hulp en de steun. Terwijl iedereen koningsdag aan het vieren is heb ik net een -Koningskind- op de wereld geholpen! Nu snel naar bed om vannacht een nieuwe lading baby's op de wereld te helpen. Have fun iedereen. X