Op zoek naar zuurstof

U wilt het leven en niet de dood, ook voor de baby’s in de moederschoot.
U hebt hen geschapen. U bent zelf hun Maker.
Heer, ontferm U over hen.

Vanavond was ik weer de gelukkige om te assisteren bij de keizersnede. De dokter was nog niet terug naar huis omdat hij wachtte op een zestienjarig meisje dat aan het bevallen was. Zij schoot eigenlijk maar weinig op en hij droeg haar aan mij over om en vertelde daarbij dat hij wel bij de bevalling wilde zijn, dus dat ik hem moest bellen tegen die tijd. Normaal gesproken zou hij al een keizersnede gedaan hebben, vanwege de matige vordering, maar er was geen steriel gaas meer in het ziekenhuis. Een andere verpleger was onderweg naar een ander ziekenhuis om uit te vinden of zij nog wel voorraad hadden en om hierna gaas mee naar ons te nemen voor het geval er een spoedkeizersnede zou komen.

Om halverwege in te vallen in een niet vorderende casus is altijd vervelend, omdat je het begin van het bevallingsproces helemaal niet hebt meegekregen. Gelukkig sprak dit meisje Engels en vertelde ze me nog dat haar -man- was weggelopen, omdat hij toch vond dat zij geen kind op kon voeden. Eigenlijk logisch, ze is zelf nog een kind, maar zo oneerlijk. Gelukkig was haar moeder daar die haar overduidelijk met alle liefde zou helpen.

De verpleger was terug uit het andere ziekenhuis met gaas en de dokter kwam om te kijken hoe de vordering was. Ik had al geprobeerd te gaan persen, maar ze had nog geen volledige ontsluiting dus moesten we wachten. Toen de dokter het vaginaal onderzoek deed zagen we dat de kleur van het vruchtwater in plaats van helder, donkergroen en dik was geworden. Dit in combinatie met het feit dat de vrouw niet meer verder vorderde en al vier uur dezelfde ontsluiting had zorgde ervoor dat we de keizersnede zouden doen.

De vrouw snel klaargemaakt, want kwam spoed bij gezien de harttonen van de baby. De vrouw werd geopereerd en de dokter gaf me de baby een slap, bijna levenloos kind. Voor het eerst moest ik een kind beademingen geven op de operatiekamer. Daarnaast was dit ook de eerste keer voor mij dat er bij een keizersnede een kind met zo'n slechte start geboren werd. Toen het kind enigszins stabiel was werd de NICU gebeld met de vraag of hun zuurstof hadden, dat bleek op. De dokter droeg me op naar labourward te gaan en daar het kind verder te helpen. Op labourward aangekomen, was daar net zoals op de NICU ook geen zuurstof, snel doorgelopen naar maternity maar op maternity was er ook geen zuurstof. Daar liep ik dan met een kind dat verschrikkelijk moeilijk ademde van gebouwtje naar gebouwtje. Ik bedacht dat ik maar beter terug naar de operatiekamer kon lopen en de dokter te vragen wat te doen. Die stuurde iemand alle wards af van het ziekenhuis, zodat ik ondertussen de baby wat kon ondersteunen. Degene die heel het ziekenhuis door was gegaan kwam terug zonder, nergens in het ziekenhuis was blijkbaar meer zuurstof.

Daarom werd er maar op zoek gegaan naar een apparaat dat de zuurstofgehalte in het bloed kon meten, maar ook dit was nergens te vinden. Zo onvoorstelbaar.

Uiteindelijk heb ik de baby terug naar de neonatologie gebracht, waar ze de baby verder voor zo goed als mogelijk was behandelde. Samen met de arts besloten we het kind naar het referral ziekenhuis te laten overplaatsen, omdat de baby extra ondersteuning nodig had voor de ademhaling, maar op het moment dat ik dat ging rapporteren bleek de baby te huilen, GOD ZIJ DANK. Echt je voelt je zo wanhopig, als je niet kan doen wat je moet doen. Aan het einde van mijn dienst heb ik nog even om een hoekje gekeken en lag de baby rustig in een paar warme doeken gerold. Zo, zie je maar weer.. bevallen is helemaal niet zo vanzelfsprekend, elke bevalling, elke baby is een groot wonder.