Days like this I want to drive away..

even ver weg van deze plaats met zoveel armoede en ellende. Vannacht heb ik weer gewerkt, ik heb me toch laten verleiden om nachtdiensten te doen, nadat ik er alweer een avonddienst op heb zitten.
Aangekomen op het werk was er net iemand binnengekomen die onderweg naar het ziekenhuis bevallen was van een baby die niet meer leefde. Soms lijken de vrouwen hier bikkelhard, gehard door het leven, maar het was zo zielig om deze vrouw te zien. Ze lag maar stil op haar bed en de tranen liepen over haar gezicht. Het is niet in te denken hoe het moet zijn om een voldragen kind te verliezen en helemaal niet als het de tweede baby achter elkaar is.
Omdat er verder niemand aan het bevallen was wilde de verloskundige mij leren om een baby op de Afrikaanse manier te wassen. Daar zat ik dan met twee voeten in een teil en daarboven de baby. Ik kreeg het water, kokend heet. Toen ik zei dat ik hier geen baby mee kon wassen omdat het te heet was, werd ik uitgelachten, want het was helemaal niet heet. Nou, de rook kwam van het water af. Het was te heet voor mijn handen, dus ik gaf de baby terug aan mijn collega. Zij nam het van mij over en tijdens het wassen huilde de baby de hele tijd. Ik ben maar weggelopen, want ik vond het te zielig.

Het begon allemaal rustig, aan het begin van de dienst kwam er iemand binnen die anderhalf uur later al bevallen was. Toen ik haar zwangerschapskaart las zag ik dat ze een heel laag ijzergehalte in haar bloed had en gezien het tijdstip kon ik daar op dat moment niks meer mee. Deze vrouw was al vier keer eerder bevallen van meisjes, allemaal nog in leven. Ik vroeg haar voor de grap of ze door ging met kinderen krijgen tot ze een jongen had, maar dat wilde de vader anders wel. Gelukkig voor haar beviel ze van een flinke gezonde zoon, die het op een brullen zetten gelijk achter de bevalling. Toen ik de vrouw aan het wassen was, kwam er een politieman binnen met een baby. Een pasgeboren baby gevonden in de goot, gebracht naar het politiebureau. Zo verdrietig en dubbel, net voordat mijn dienst begon beviel er iemand van een overleden voldragen baby en nog geen drie uur later staat er iemand om zo'n onbegrijpelijke manier zijn kind af. Een bundeltje stof met een volmaakt baby'tje erin, een kind dat zonder ouders op zal moeten groeien, zonder toekomst. Het breekt je hart, hoe kan iemand zo'n volmaakte baby achterlaten, wat een wanhoop moet er dan wel niet zijn.

Nu vroeg ik me af of dit in een land als Ghana veel voorkomt, maar ook hier schijnt het een zeldzaamheid te zijn. Ten eerste worden kinderen niet door alleen de vader en moeder opgevoed, maar leven ze samen met de familie en moedert iedereen over elkaar en ten tweede er worden bar weinig meisjes verkracht, omdat de straffen hier verschrikkelijk zijn en de stad erg religieus is, wat uiteindelijk alleen maar heel goed is.
Het kind hebben we gecontroleerd, vastgehouden en naar de neonatologie gebracht. Het lag in de goot, dus moest het voor de zekerheid antibiotica krijgen. De hele nacht was iedereen een beetje uit zijn doen.

Tegen de eind van de ochtend had ik een vrouw die aan het bevallen was van haar vierde kind. De ontsluiting bleef maar steken op 9 centimeter en ik voelde dat de baby met het hoofd verkeerd lag. In plaats van dat het kind naar beneden keek, keek dit kind naar boven. Toen ze uiteindelijk volledige ontsluiting had, had ze nog geen persdrang, maar na een half uur wachten wilde ik toch hiermee starten. Eigenlijk merkte ik het al snel dat er weinig vooruitgang was en na alles geprobeerd te hebben wat mogelijk was besloten we de dokter te bellen. De vrouw was moe en ik had het echt met haar te doen. Nu konden we de dokter niet te pakken krijgen, het netwerk lag er weer eens uit, en omdat we hem elk moment konden verwachten besloten we de vrouw even te laten, de harttonen van de baby waren goed. Echter de dokter kwam niet op dagen en toen we via via hem eindelijk te pakken kregen hoorden we dat hij helemaal niet in de stad was. Bizar, hadden we daarop zitten wachten. De avondploeg had dat niet aan ons doorgegeven. Ik had het echt te doen met de vrouw, want ze had al zo vaak gevraagd of ik haar niet kon helpen en nu moesten wij haar naar het -horor-ziekenhuis sturen. Zo, wordt het andere ziekenhuis omschreven door de locals hier. In de taxi, die de hele tijd toeterde zijn we zo snel mogelijk naar het andere ziekenhuis gegaan, waar ik er dus achter kwam dat het personeel ook echt niet aardig was. De vrouw helemaal uitgeput moest gaan staan en ik mocht haar niet eens even ondersteunen. En, werd mij verteld dat ze er hier alles aan zouden doen om de vrouw normaal te laten bevallen. Net alsof wij dat niet gedaan hadden. Om de afloop van deze casus te weten te komen wisselde ik mijn nummer met de vader uit, die mij later belde om te zeggen dat hij vader was geworden en de baby was geboren door middel van een keizersnede. Deze had ze al veel eerder moeten krijgen eigenlijk, maar dit is Ghana.