Ghana - Tamale

Dit is alles behalve een goede vrijdag voor mij. Het klinkt waarschijnlijk raar, maar om 14.15 heeft de dokter mijn allereerste vrouw klinisch dood verklaard.
Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, maar ik voel me wel enorm aangeslagen. Het feit dat ik nog zei dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze op de juiste plek was, maar niet te weten dat ze haar ogen nooit meer zou openen. Ik voel me verschrikkelijk en misschien nog meer door het feit dat ik niet antwoorde toen haar familie mij riep, maar het is niet mijn taak om dit nieuws te brengen. De vrouw was deze ochtend bevallen van een gezond meisje. Echter na de bevalling kreeg zij opeens een inwendige bloeding die uitwendig dus zichtbaar was. De dokter werd gebeld, maar aangezien we het bloed eerst naar het laboratorium moesten sturen duurde het even voordat ze naar de operatiezaal gebracht kon worden. Er was ook geen mega haast bij, want alle controles waren in orde en het hematoom werd niet groter.
Omdat dit voor mij iets nieuws was vertelde de gynaecoloog mij dat ik mee moest naar het O.K. Dit vond ik natuurlijk wel leuk en omdat alle vrouwen die op de ward lagen al bevallen waren was het een mooie mogelijkheid om weer aan de slag te kunnen. De familie was ondertussen om de medicatie van de vrouw gegaan en toen dat in de ward was konden we naar het O.K. De dokter was nog bezig in het moederhuis, zo lag de vrouw even te wachten. Ze was nerveus en ik probeerde haar gerust te stellen. Ze vertelde mij dat ze zelf ook verpleegkundige was en dat het haar allereerste operatie ooit zou worden. Misschien voelde ze zich niet heel lekker voor de operatie, want op de operatiekamer wilde ze dat we nog een keer haar controles deden. Dit is het allerlaatste wat ze ooit gezegd heeft, want ze werd in slaap gebracht. Omdat de dokter het ander personeel wilde laten zien wat zij waarschijnlijk veroorzaakt hadden door na de bevalling de vrouw hardhandig te ontdoen van alle bloedklonters, liet hij er meer personeel bijkomen om zo gelijk ook bijscholing te geven. Nog voordat de operatie begon maakte we nog grapjes en de sfeer was ontspannen. Tijdens de operatie bleek dus dat het stolsels waarschijnlijk 1 Liter bloedverlies was, wel veel maar niet enorm veel. Toen de dokter alles verwijderd had begon hij te hechten. En toen hij zei dat hij klaar was viel de hartslag van de vrouw van het ene op het andere moment weg. Om de beurt werd er gereanimeerd, pols gecontroleerd en de beademing aan de gang gehouden. Officieel wordt er een half uur gereanimeerd, maar wordt er pas gestopt als iedereen het er mee eens is. Niemand wilde de patiënt verliezen en meer dan een uur is er geprobeerd het hart van de vrouw weer aan het kloppen te krijgen. Er is hier geen AED, zoals in Nederland, ik dacht aan de hoe oneerlijk het was voor deze vrouw. Ondanks alles mocht het niet baten en na 1 uur en 10 minuten werd er gestaakt met de reanimatie. Het was warm in de kamer en iedereen was helemaal doorweekt van de inspanning en het zweten. Wat een frustratie en onbegrip toen bleek dat de patiënten overleden was. Een moment lang hebben we stil om haar heen gestaan om het zo tot ons door te laten dringen. Waar het is misgegaan is een groot raadsel, maar dit waarschijnlijk omdat de apparatuur minder betrouwbaar is. Het was bedroevend om de frustratie op het gezicht van de arts te zien, letterlijk, hij heeft gevochten voor het leven van deze patiënt. Totaal verslagen ben ik hierna in de eerste de beste taxi naar huis gestapt. Dit moet echt even landen, dit moet ik echt verwerken. Het is zeker niet zo dat het verliezen van een patiënt hier in Ghana minder erg is dan het verliezen van een patiënt in Europa. Dit was een vrouw met 4 andere kinderen, een moeder. Could it be more worse?
Voordat dit allemaal gebeurde waren er nog drie andere kindjes geboren. Een dag van uitersten, de een laat het leven en de ander ontvangt nieuw leven. Het is gewoon oneerlijk, maar nu heb ik een nieuwe missie. Zorgen dat er een AED hier in het ziekenhuis komt, voor deze vrouw was het te laat, maar voor een volgende kan het misschien wel haar leven redden. Ik zou zoveel willen veranderen of verbeteren hier en dat doordat ik van Ghana en de mensen hier ben ga houden.

- You lead the way, God You're right beside me. -

Heleen Kunz

40 chapters

16 Apr 2020

Goede vrijdag? Niet voor mij.

April 03, 2015

|

Tamale

Dit is alles behalve een goede vrijdag voor mij. Het klinkt waarschijnlijk raar, maar om 14.15 heeft de dokter mijn allereerste vrouw klinisch dood verklaard.
Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen, maar ik voel me wel enorm aangeslagen. Het feit dat ik nog zei dat ze niet bang hoefde te zijn, dat ze op de juiste plek was, maar niet te weten dat ze haar ogen nooit meer zou openen. Ik voel me verschrikkelijk en misschien nog meer door het feit dat ik niet antwoorde toen haar familie mij riep, maar het is niet mijn taak om dit nieuws te brengen. De vrouw was deze ochtend bevallen van een gezond meisje. Echter na de bevalling kreeg zij opeens een inwendige bloeding die uitwendig dus zichtbaar was. De dokter werd gebeld, maar aangezien we het bloed eerst naar het laboratorium moesten sturen duurde het even voordat ze naar de operatiezaal gebracht kon worden. Er was ook geen mega haast bij, want alle controles waren in orde en het hematoom werd niet groter.
Omdat dit voor mij iets nieuws was vertelde de gynaecoloog mij dat ik mee moest naar het O.K. Dit vond ik natuurlijk wel leuk en omdat alle vrouwen die op de ward lagen al bevallen waren was het een mooie mogelijkheid om weer aan de slag te kunnen. De familie was ondertussen om de medicatie van de vrouw gegaan en toen dat in de ward was konden we naar het O.K. De dokter was nog bezig in het moederhuis, zo lag de vrouw even te wachten. Ze was nerveus en ik probeerde haar gerust te stellen. Ze vertelde mij dat ze zelf ook verpleegkundige was en dat het haar allereerste operatie ooit zou worden. Misschien voelde ze zich niet heel lekker voor de operatie, want op de operatiekamer wilde ze dat we nog een keer haar controles deden. Dit is het allerlaatste wat ze ooit gezegd heeft, want ze werd in slaap gebracht. Omdat de dokter het ander personeel wilde laten zien wat zij waarschijnlijk veroorzaakt hadden door na de bevalling de vrouw hardhandig te ontdoen van alle bloedklonters, liet hij er meer personeel bijkomen om zo gelijk ook bijscholing te geven. Nog voordat de operatie begon maakte we nog grapjes en de sfeer was ontspannen. Tijdens de operatie bleek dus dat het stolsels waarschijnlijk 1 Liter bloedverlies was, wel veel maar niet enorm veel. Toen de dokter alles verwijderd had begon hij te hechten. En toen hij zei dat hij klaar was viel de hartslag van de vrouw van het ene op het andere moment weg. Om de beurt werd er gereanimeerd, pols gecontroleerd en de beademing aan de gang gehouden. Officieel wordt er een half uur gereanimeerd, maar wordt er pas gestopt als iedereen het er mee eens is. Niemand wilde de patiënt verliezen en meer dan een uur is er geprobeerd het hart van de vrouw weer aan het kloppen te krijgen. Er is hier geen AED, zoals in Nederland, ik dacht aan de hoe oneerlijk het was voor deze vrouw. Ondanks alles mocht het niet baten en na 1 uur en 10 minuten werd er gestaakt met de reanimatie. Het was warm in de kamer en iedereen was helemaal doorweekt van de inspanning en het zweten. Wat een frustratie en onbegrip toen bleek dat de patiënten overleden was. Een moment lang hebben we stil om haar heen gestaan om het zo tot ons door te laten dringen. Waar het is misgegaan is een groot raadsel, maar dit waarschijnlijk omdat de apparatuur minder betrouwbaar is. Het was bedroevend om de frustratie op het gezicht van de arts te zien, letterlijk, hij heeft gevochten voor het leven van deze patiënt. Totaal verslagen ben ik hierna in de eerste de beste taxi naar huis gestapt. Dit moet echt even landen, dit moet ik echt verwerken. Het is zeker niet zo dat het verliezen van een patiënt hier in Ghana minder erg is dan het verliezen van een patiënt in Europa. Dit was een vrouw met 4 andere kinderen, een moeder. Could it be more worse?
Voordat dit allemaal gebeurde waren er nog drie andere kindjes geboren. Een dag van uitersten, de een laat het leven en de ander ontvangt nieuw leven. Het is gewoon oneerlijk, maar nu heb ik een nieuwe missie. Zorgen dat er een AED hier in het ziekenhuis komt, voor deze vrouw was het te laat, maar voor een volgende kan het misschien wel haar leven redden. Ik zou zoveel willen veranderen of verbeteren hier en dat doordat ik van Ghana en de mensen hier ben ga houden.

- You lead the way, God You're right beside me. -

Contact:
download from App storedownload from Google play

© 2024 Travel Diaries. All rights reserved.