Dag 48, Vrijdag 1 Maart.
Deze dag eindigde met een klapper.
Maar eerst maar eens over de dag.
Manlief heeft zich een nieuw doel gesteld, hij wil de perfecte foto van een voorbijvliegende meeuw maken met de zon op zijn buik, van de meeuw dan he?
Dus hij heeft een soort van vogel spotplek op het balkon gecreëerd. Hij zit daar urenlang te turen tot dat ene moment dat er een mooie volwassen meeuw langs vliegt met een prachtig uitgelichte borstpartij en dan is het zaak om je moment pakken.
Het is moeilijk en hij is tot op heden nog niet tevreden.
Ik ben erop uit geweest met het beest en spotte uiteraard weer mooie taferelen op het strand en de boulevard.
Rond 13:00 meldden we ons bij Merlyn en Jelle, we gingen weer uit eten, nu naar ‘Kosta’ in Moraira.
Merlyn had gereserveerd en we werden opgewacht door de gastvrije eigenaren. Het was beslist geen fake, de hele lunch hebben ze ons in de watten gelegd. Ze zijn bereisde heren, en dat merk je aan de gerechten, internationaal, met een flinke mediterraanse vleug. Een van beiden is Grieks van geboorte.
We kunnen er zo van genieten, mooi gedekte tafels met stoffen servetten. Merlyn weet alle adresjes wel te vinden, ze heeft er een neus voor, ze zit nog vol plannen. Geweldig dat we dit met hen kunnen doen, we eten heerlijk en hebben samen veel plezier, schatten zijn het.
Omdat Jelle weer de Bob was, gingen we na afloop nog naar de club, kon Jelle even wat biertjes doen en wij namen ons voor om heel langzaam over een waterwijntje doen.
Had je gedacht dus, het liep anders, er schoven aardige Engelsen aan en zij namen ons mee naar de overkant, daar was een opening aan de gang van een nieuw restaurant. Niets vermoedend liepen we naar binnen en zagen de aardige gastvrouw van restaurante ‘El Cantal’ (daar aten we vorig jaar elke zondag) daar de scepter zwaaien. Zij en haar man (kok van El Cantal) hebben nu dit restaurant geopend. Wat leuk, ze herkende ons nog en nam mij mee de keuken in om haar man te begroeten.
Ik mocht van alles en iedereen foto’s nemen, ook van de genodigden. Ik heb mijn hart opgehaald.
Aardige dames liepen af en aan met de heerlijkste hapjes en de drank vloeide rijkelijk (ik maar eentje hoor), er was zelfs een cocktailbar. Het was een groots feest en reuze gezellig.
Doodmoe, en gelukkig niet beneveld, rolden we toch nog redelijk op tijd ons bedje in, wat een mooie dag weer.

Dag 49, Zaterdag 2 maart.
Fris en fruitig werden we wakker, er lag weer een schitterende nieuwe dag op ons te wachten. Heel langzaam kwamen we op gang en gingen boodschappen doen voor het weekend.
Wederom moesten we over een processie (je weet wel, die rupsen) stappen, grrr.
Eenmaal thuis, nam manlief weer stelling op zijn ‘vogel spotplek’ en ik nam plaats achter mijn te kleine laptopje om even wat foto’s te bewerken, maar eigenlijk is het niet te doen, dus eenmaal thuis ga ik een inhaalslag plegen.
Ik kreeg een berichtje van Paul, Fenny wordt maandag geopereerd en of wij morgen naar haar toe wilden gaan voor de nodige afleiding. Tuurlijk dus, veel te fijn om haar weer te zien en een knuffel te geven.
Na de lunch, ging ik weer met beest op stap en manlief bleef wachten op de perfecte meeuw. En....volgens mij heeft hij hem inmiddels hoor.
Ik schoot ook weer wat leuke platen en kwam tevreden thuis.
Nadat ik een pan met rundvlees aan het sudderen had gebracht, zeeg ik tevreden met een waterwijntje op een stoel op ons balkon en genoot van al het leven om ons heen.
Wat een mooie dag weer. Ciao.