Afscheid nemen is niet echt mijn ding

Dag 101, Dinsdag, 23 April.

De laatste dag is aangebroken, we voelen ons weemoedig. Afscheid nemen is niet zo mijn ding. Maar...het is niet anders, dus we gingen aan de slag en begonnen te pakken.
Het ging best wel snel omdat we alles al hadden georganiseerd.
Ik maakte mijn laatste wandeling en nam, in mijn hoofd, heel bewust afscheid van de zee, het strand, de boulevard, de sfeer, de heerlijke lucht, de meeuwen etc etc.
Rond 11 uur kwam Paul afscheid nemen, we dronken een koffie in de club en bespraken de afgelopen 3 maanden.
Niemand had kunnen vermoeden dat Fenny al zo ziek was toen we naar Jalon gingen samen.
Wat is er veel gebeurd in deze maanden.
Fenny sterkt al wat aan, maar Paul heeft erg veel pijn in zijn benen.
Wat is kanker toch een rotziekte, een insluiper, een gluiper, het is zo oneerlijk dat zij beiden getroffen zijn door die rotzak.
Het deed ons goed Paul te zien en we spraken de hoop uit dat we volgend jaar de beest gaan uithangen.
Toen Paul wegging, bleef ik nog even in de club om wat portretten te maken van de uitbaters Sammy en Pablo, en hun zoon Toni. Zij hebben zo veel voor ons gedaan en op deze manier kon ik onze dankbaarheid tonen.
We pakten de laatste dingetjes in het boodschappenkarretje en brachten dat naar een van de kantoren en namen afscheid van de uiterst hartelijke mensen en later liepen we met de volgepropte ‘Chinese’ koffer naar het andere bureau en namen daar ook afscheid van bijzonder hartelijke mensen.
Alles was gedaan, dus tijd voor een feestje, een afscheidsfeestje in de club.
Het werd een gezellig en vloeibaar afscheid met M&J, JJ en zelfs de schrijver en zijn vrouw lieten hun doodzieke hondje eventjes alleen om snel een wijntje met ons te doen.
Tja, en toen was het tijd om echt afscheid te nemen van onze lieve vrienden, wat hebben we een geweldig fijne tijd met elkaar gehad. Gelukkig gaan we M&J nog zien als ze even in Nederland zijn in Juni en J&J wonen in de buurt, dus ook hen gaan we zien. Fijn idee, niet zo’n definitief afscheid gelukkig.
Doodmoe en vol emoties gingen we vroeg naar bed, want om half 5

zou de wekker alweer gaan.

Dag 102, Woensdag, 24 April

Vlak voor de wekker afging, stond ik op, eigenlijk was het voor mij bijna de normale ‘opsta’ tijd.
Binnen een uur stonden we bij de oppik plaats. Het busje kwam 5 te laat en zat al aardig vol met slaperige koppies.
We reden in een uur naar Alicante AirPort.
Alles verliep verder perfect en snel, dus we hadden ruimschoots de tijd om te ontbijten en een stevige koffie te drinken.
De vlucht ging gesmeerd, manlief sliep wat en ik las een crimi en keek regelmatig op de iphone (kaarten) om te zien waar we vlogen, zo leuk om je zelf te volgen. Toen we net boven Breda vlogen, zat ik dan ook klaar om een foto te nemen haha.
We hadden heel snel de koffers en waren uiteindelijk een half uur vroeger dan afgesproken met de taxi, maar...de taxi was er al, wat een service, hij had een correcte berekening gemaakt met het vluchtnr.
Om half 2 betraden we ons huis en werden verwelkomd door 2 vazen vol vrolijke tulpen, een schilderijtje en een lief kaartje. De kleinkinderen waren na ons berichtje binnen no time bij ons, heerlijk om ze weer te knuffelen en bij te kletsen. Wat hadden de dames weer veel te vertellen.
Later liepen we met z’n 4en naar ons stamcafé ‘Moeke’ om daar ook dochterlief en ideale schoonzoon te treffen.
Wederom werd het een vloeibare happening en aten we te veel. Maar.....het was ongelofelijk gezellig en knus en..... we zijn weer helemaal op de hoogte.
Het is toch ook leuk om thuis te zijn. Ciao.