Dag 6
Wat smaakt de koffie lekker elke ochtend, met dank aan onze Dolce Gusto. Ik mag er jammergenoeg maar 2 per dag.
Het is in ieder geval heerlijk wakker worden, met een bakkie pleur.
De dag begon zonnig en na de ochtendrituelen en de pap, ging ik aan de wandel, manlief had geen zin. Mooi, kon hij lekker vegen en het bed opmaken.
Ik moet van mezelf dagelijks 10.000 stappen zetten en ik wil interessante koppen/mensen scoren, dus ging ik weer op weg met het Beest. Het is echter heel rustig hier, dus het is zoeken geblazen naar interessant volk.
Ondertussen stapte ik stevig door, zo sloeg ik twee vliegen in een klap. Ik liep richting oude stad, via de boulevard en schoot.....niets.
Op de terugweg ben ik over het strand gelopen en warempel, een paar lui trokken mijn aandacht. Een echtpaar in wetsuits, wadend door de zee, met een soort van detector met beeldscherm en een grote zeefschep. Vreemde gewaarwording, om schatzoekers bezig te zien in zee, weer eens wat anders dan snorkelaars.
Het was best wel lekker weer en ik was ervan overtuigd dat het een mooie dag zou gaan worden.
Maar na de lunch liet de zon het langzaamaan afweten, doch wandelweer was het beslist nog.
Manlief vertrok met de President, ik las nog even mijn boek uit.
Uiteindelijk liep ik weer richting oude stad, daar zou ik manlief best wel eens tegen kunnen komen. Weer scanden mijn ogen de mensen rondom me, helaas, saaie koppen.
Opeens hoorde ik mijn naam roepen, ik keek en een vrouw en een heer, stonden me erg blij aan te kijken. Ik moest even schakelen, maar toen ik hun mooie witte hond zag, herkende ik ze, de Engelse baasjes van Charlie, onze buurtjes van vorig jaar, een heel lief ouder stel.
We begroetten elkaar met gezoen, wat leuk om elkaar weer tegen te komen hier. We spraken af om snel wat te gaan drinken in onze social club, behorend bij het complex.
Ik liep vrolijk verder en zag wielrenners bij een groot hotel staan, ‘Sol Y Mar’ genaamd. Daar stonden 2 enorme bussen geparkeerd, vol met fiets spul, een zgn rijdende fietswinkel annex fietsenmaker. Dit was geheid de profgroep die Maurice gisteren had gespot en jawel hoor, manlief stond er uitgebreid te kletsen met de heren. Hij vertelde me wie Nicky Terpstra was en ik zette hem op de plaat, niet echt een karakteristieke kop, maar toch, een soort van beroemdheid.
Ik had het snel gezien daar en liet manlief lekker keuvelend achter en zowaar, ik zag op het strand sportend testosteron, stoer genoeg om op de plaat te zetten. Mijn buit van de dag had ik binnen besloot ik en zette er flink de pas in naar huis.
Inmiddels was het wat frisser geworden en ik vond het goed zo.
Manlief verscheen een half uur later, ook hij was tevreden met deze dag.
Ik hoefde niet te koken, er was nog genoeg over van het maal van gisteren, te weten, soep met quinoa, groentjes, zoete aardappel en kip. Het smaakte ons voortreffelijk.
Tja, en toen brak het moment aan van de laatste pralines, best wel een momentje van rouw, ze waren zooooo lekker, dankjewel lieve schone zuster, jij hebt ons 6 dagen behoorlijk laten genieten.
Manlief eet elke dag standaard een Luikse wafel, ook in Breda, ik doe normaliter de suiker in de ban, tenminste......zoveel mogelijk.
Ohhh nee, ik lieg, in ons pikketanussie zit suiker. Ach, zo precies ben ik blijkbaar ook niet meer.
Ciao.