Pistolen aan de ontbijttafel

Dag 93, Maandag 15 April
De laatste volle dag voor broerlief.
We wilden deze dag besteden aan een stevige wandeling. Manlief bleef thuis, want het pad over de kliffen richting Moraira, bevat wel duizend trappen.
We vertrokken rond 8 uur en genoten van de frisse lucht. Het was niet koud gelukkig.

We liepen stevig door op de boulevard totdat we bij het pad kwamen. Het ging meteen met treden naar beneden en die treden zijn schots en scheef en er zijn altijd hoogte verschillen. Het is dus zaak om goed uit je ogen te kijken.
De heerlijke jodium geur van de zee, wordt hier ‘overgeurt’ door dennenlucht, afkomstig van de vele pijnbomen, op z’n tijd best wel lekker.
Gelukkig zijn de nesten van de processie rupsen verdwenen.
We stonden regelmatig stil omdat broerlief een grootgebruiker is w.b foto’s maken.
Bij een leuke baai, annex haventje, ‘les Basetes’ geheten, is een leuke strandtent en daar verorberden we, tussen etende gardia civil mannen met pistolen, een stevig ontbijt. Zo veilig hebben we nog nooit gegeten.
We zaten behoorlijk vol daarna, dus de eerste meters op het pad, waren we bijna niet vooruit te branden. Maar het zakte en we liepen gezwind door, stukje recht, trappen op en trappen af etc etc.Tijdens het fotograferen hadden de benen even rust.
In Benissa aangekomen, ontmoetten we een snorkelende Belg, hij dook met een metaaldetector, op zoek naar ringen, armbanden en dergelijke. Elke dag vist hij wel wat sieraden uit de zee bij de stranden. De sport is uiteindelijk om de sieraden terug te bezorgen aan de eigenaren. Er bestaat een club van ‘zoekers’, zoals hij, die zich met die opsporing bezig houden. Hij heeft al vele mensen blij gemaakt vertelde hij. Ook werkt hij zo nu en dan in opdracht, dan moet hij op een bepaalde plek bijvoorbeeld naar een ketting zoeken. Het meeste spul, ligt in de Amsterdamse grachten meldde hij nog.
Wij liepen verder richting Moraira en het pad werd slechter en smaller en.......het hield helaas op. Jammer, we hadden geen zin om via de N weg verder te lopen, dus we keerden om en streken in Benissa, ook weer aan een baaitje bij een strandtent neder. We hadden de euvele moed om een alcoholische versnapering te nemen. Gelukkig is die niet in de benen gezakt en konden we de pittige tocht goed aan.
Wonderwel zag ik een Hop, die had ik hier nog nooit gezien.
Opeens geloofde ik mijn ogen niet, zag ik een fata morgana?, het pad was een enorme rivier geworden.
Het was echt, vermoedelijk een lek in een zwembad dat grenst aan het pad. Het gutste door de muren in watervallen het pad op.
Broerlief vond dat we snel door de rivier moesten waden omdat hij vreesde dat de muur zou kunnen instorten. Even verder zag ik een deur met een bel van die enorme villa en belde aan om melding van de watersnood te maken. Geen gehoor helaas, ik weet niet hoe het afgelopen is.
Voldaan en moe kwamen we thuis.
Manlief ging met Hans mee naar het verhuur bureau om te boeken

voor volgend jaar, ja hoor, Hans komt beslist weer terug, het bevalt hem wel hier.
De mannen besloten om dat te vieren met een biertje in de club, het werden er meerdere, ik zag ze uren later terug haha, ook Jelle had zich bij hen aangesloten.
Om 6 uur liepen we met z’n allen naar de oude stad. We gingen ‘Chinezen’, maar eerst bezochten we een onvervalste Engelse pub, met dronken oude mannetjes, hilarisch en gezellig was het daar.
Bij de Chinees namen we van alles en nog wat en aten daar samen van. Het was klasse.
Op de terugweg, moesten we natuurlijk nog een ‘one for the road’drinken, en die haalden we in de lobby van een hotel waar een kinder disco aan de gang was, ik danste gewoon even mee, kan mij het schelen, het was leuk.
Wat een mooie dag weer. Ciao.