Dag 12
Vreemd, ik begon deze overwintering dagelijks te bloggen. Niks voor mij eigenlijk, want wat heb je nu eigenlijk elke dag te vertellen als je gewoon je leven leeft?
Maar toch voelde ik de behoefte om jullie te laten weten hoe het ons hier vergaat, wel vraag ik me af of jullie erop zitten te wachten.
No worry, be happy, ik ga gewoon door tot ik er genoeg van krijg.
Vanmorgen werd ik veel te vroeg wakker en wat ik ook probeerde, ik kon de slaap niet meer vatten, dus ben uiteindelijk maar om half 5 opgestaan en ohhhhh wat smaakt de koffie dan heerlijk.
Saai is het ook niet, want ik feud, lees nieuws en lees een boek, in een weldadige rust.
Het zou vandaag een onstuimige dag worden, windkracht 6, maar wel 18 graden.
De vissers voeren tot mijn verbazing, om 05:00 gewoon uit. Zo leuk om ze in het donker met al hun lichten en geronk te zien/horen uitvaren.
Rond 7 uur was manlief ook uit de veren, de dag kon beginnen, gezellig, zin in.
We zouden visite krijgen, onze Calpese vrienden kwamen een kijkje nemen in ons bescheiden, doch riant gelegen onderkomen. Manlief haalde na de ochtendrituelen de boodschappen in huis en ik maakte het huisje aan kant.
We waren apetrots om ons huisje te laten zien aan hen en ik weet zeker dat ons appartement hun goedkeuring kon wegdragen.
We hebben gezellig gekeuveld onder het genot van koffie en lekkers, helaas niet op het balkon, het was nog te fris.
Later besloten we unaniem dat we frietjes zouden gaan eten in een Hollandse snackbar, lekker ordinair, maar oh zo lekker op zijn tijd.
Maar eerst kregen we nog een bijzondere excursie en wel naar de praktijk van de Nederlandse huisarts, onze vrienden moesten er een recept ophalen en vonden het voor ons toch wel handig als we deze praktijk in geval van nood konden vinden. Super idee en ik had meteen een goed gevoel bij deze praktijk.
Een paar uur later konden we onze Engelse vriendin Diana, hier na toe verwijzen omdat haar man Ian, al meer dan een week ziek is. We weten zeker dat een Nederlandse arts Engels spreekt. Hopelijk zijn ze inmiddels geweest en knapt Ian snel op, dan kunnen we snel eens een hapje gaan eten samen.
Onze frietjes aten we in een onvervalste Nederlandse snackbar, de jonge eigenaresse is afkomstig uit Utrecht, ze is de dochter van Olav Mol (presentator formule 1). Een slimme, gezellige meid die weet hoe ze klanten aan zich kan binden en zeker in de Nederlandse gemeenschap hier, ook door wekelijkse aanvoer van maatjes haring, Hema worst etc.
Wij aten friet met stoofvlees en mayo, heerlijk, het was even ordinair smullen.
Manlief en ik besloten via de boulevard naar huis te lopen, zo konden we tenminste nog wat stappen zetten en we zwaaiden onze vrienden uit.
Tot onze verbazing was de wind gaan liggen, het was inmiddels 19 graden, zonde om niet even op de boulevard van de zon en de reuring te genieten, dus manlief schoot meteen een terrasje op.
Dat werd weer een feestje, ik bestelde acuut weer een dikke gin tonic, manlief ging voor een watertje, hij wilde niet meer dan normaal gaan zwabberen.
We hebben ruim een uur (ja, zo lang doe ik met dat enorme glas lekkers), genoten op het terras en ik kon heel wat onverwachte plaatjes schieten van passanten, super.
Manlief heeft thuis de schade ingehaald, in het appartement kan hij veilig zwabberen.
Wat een mooie dag weer. Ciao.