Twee maal gecremeerd, het kan zomaar.

We zijn op ziekenbezoek geweest in Antwerpen, bij mijn ‘gedotterde’ broer.
De intercity direct bracht ons snel naar deze mooie stad en zodra we uitstapten, roken we…….wafels, heerlijke lucht en echt Belgisch.
Mijn broer verwelkomde ons stralend, hij is voorlopig gered, de cardioloog had de wens uitgesproken dat hij mijn broer nog vaak in het ziekenhuis mag zien.
Zolang dat mogelijk is, is er leven, maar het dichtslibben van de aderen is voornamelijk genetisch bepaald, het verminderen van slechte vetten helpt maar ietsjes, helaas. Is wel iets om te verwerken he?
Maar…mijn broer ziet er 100% beter uit, hij heeft weer kleur.
Gelukkig is hij nog erg vermoeid, zodat hij zich vanzelf wel rustig houdt nu.
Mijn schone zus is ook nog herstellende van een operatie, dus ook zij neemt de rust in acht. Daardoor hadden we samen een gezellige koffie ochtend MET zelfgebakken appeltaart. We hebben deze twee nog nooit zo ontspannen meegemaakt.
We zijn later met z’n viertjes heerlijk gaan eten bij:
Het RAS, restaurant aan de stroom. Ik kan de link niet plaatsen, want Wordpress is helemaal veranderd, en ik snap er geen drol van.

Dit restaurant is een absolute aanrader en je zit er ook nog eens heel mooi aan het water (Schelde).
De terugreis verliep gesmeerd en met de ‘zone’ taxi legden we de laatste meters naar onze veilige have af. Een super uitvinding die taxi, voorheen was dit de trein taxi.
Het was echt fijn om er even tussen uit te zijn, want ons hoofd was behoorlijk vol gelopen. Naast alle emoties rondom het sterven van de oude dame, bereikten ons nog meer nare berichten; een goede vriend is ziek en zijn levensverwachting is daardoor drastisch verminderd en de man van mijn lieve ‘Markdal’ vriendin heeft zijn heup weer uit de kom, zij kunnen nu niet naar Calpe, zo zielig.
En…de oude dame, tenminste haar as, is ontsnapt aan een extra crematie ronde.
Het crematorium stond in de fik en juist op de plaats waar de urnen na de crematie minimaal 4 weken bewaard moeten worden.
Gelukkig zijn alle urnen ongeschonden gebleven, maar de naastgelegen aula is compleet onbruikbaar geworden en de ovens hebben uit voorzorg 3 dagen hun werk niet kunnen doen. Dochterlief en ik zagen er wel een beetje de humor van in toen we de as gingen ophalen, een crematorium in de fik, hoe verzin je het en dan net als wij eens as daar hebben staan.
We kregen de as mee in een biologisch afbreekbare urn, tja, daar had ik voor gekozen als echte biologische voorstander uiteraard.
De urn werd door de ‘uitvaart dame’ in een decent grijs vilten tasje gedaan en dochterlief zette de ‘oude dame’ op de achterbank in een gordel.
Dat was maar goed ook, want ze moest op een gegeven moment flink op de rem trappen, een flesje water vloog pardoes door de auto.
Even dachten we dat het de ‘oude dame’ was, we schrokken behoorlijk en kregen daarna de slappe lach.
Nu ‘woont’ de oude dame zolang op de logeer kamer totdat dochterlief en ideale schoonzoon haar naar Antwerpen gaan brengen.
Langzamerhand keert de rust weder en kunnen we gaan genieten van de donkere dagen voor kerstmis, met kaarsjes en mooie muziek en gezelligheid, samen met onze dierbaren.
Ciao.