Dag 91, Zaterdag 13 April
Vandaag besloten we dat we geen zonsopkomst wilden zien, dit omdat we zo laat in bed lagen.
We startten de wandeling om 9 uur, maar het plezier was er niet minder om. Ook het ontbijt bij ‘Spasso’ op de boulevard, liet zich goed smaken.
Eenmaal thuis, gingen we ieder ons weegs, we gingen ons soigneren om te gaan lunchen in de bergen met Merlyn en Jelle.
Jelle wilde Hans de omgeving laten zien, dus we maakten, alvorens naar het restaurant te rijden, een prachtige tocht.
Hans genoot zichtbaar van het landschap, de dorpjes en de bergen. Wij ook trouwens, ik vooral van de geur van de sinaasappel bloesem. Maurice en Merlyn vinden het naar kattenpies ruiken.
Het was schitterend weer, dus we konden op het terras van het restaurant (Bistro Selene in Jalon)) eten. Hans wil nooit in de zon zitten, dus het was wel even een dingetje om het iedereen naar de zin te maken.
Het eten was weer uit de kunst, we namen allen een menu del dia. Ik had als voorafje, groente tartaar met schaafsel van kabeljauw en een warm kaaslaagje, als hoofdgerecht had ik langzaam gegaarde kip met een mooie saus, groentjes en gepofte aardappeltjes en als dessert cremosa met aardbeien. Het was op alle fronten genieten daar.
Omdat Jelle geen alcohol drinkt als hij moet rijden, wilde hij in de club nog wat drinken en wij gingen uiteraard mee, geen straf.
Het werd weer laat en ik was doodmoe toen ik mijn bed indook.

Dag 92, Zondag 14 April
Broerlief en ik vertrokken om 8 uur, nu in de richting van de oude stad. We liepen verder via de kliffen naar een ruïne van een restaurant, een schitterende wandeling, zo hoog boven de zee.
De ruïne is nu verfraaid met muur/grond schilderingen, en nog goed gedaan ook!
Als fotograaf zijnde konden we ons behoorlijk uitleven.
Oo een gegeven moment zag ik een snorkelaar uit zee komen met een emmer. Ik was benieuwd wat daar in zou zitten dus we liepen erheen, de hele emmer zat vol met zee egels, wonderlijk, ik had er nog nooit een gezien hier. Later spraken we een visser, hij was woest, je mag maar 1 kg egels uit de zee halen en deze man haalde, met hulp van een mede stroper, vele kilo’s uit de zee.
Op de terugweg, ontmoetten we een heel leuk ouder, Nederlands stel en maakten een praatje en wisselden gegevens uit. Zo leuk hoe makkelijk je hier contacten legt. Deze mensen zitten in het bestuur van de Nederlandse club en vertelden dat het niveau opgekrikt gaat worden, ze opperden dat ik daar een fotoclubje zou kunnen oprichten. Ik houd het even in de gaten en in beraad.
We aten een heerlijk ontbijt bij El Chiringuito op de boulevard en weer moesten we zoeken om Hans in de schaduw te laten zitten en ik in de zon.
Omdat we lang weg waren gebleven, moesten we ons haasten om op tijd op de ‘Zondagse bloederige Marie’ borrel bij Merlyn en Jelle te zijn.
Er was nog een heel aardig Nederlands stel uitgenodigd, Rotterdammers, mensen naar mijn hart, met een heel lief hondje, Fidel genaamd.
Het was reuze gezellig en zelfs Hans vergreep zich aan Marie.
Lichtelijk beneveld togen manlief en Hans naar de club om Parijs-Roubaix te gaan kijken en ik ging in dezelfde staat, lekker lezen in ons appartement.
De mannen genoten en ik ook.
Om 18:00 liepen we naar de oude stad om naar de processie, de eerste van velen deze week, te gaan kijken. Maar eerst namen we een borrel in de skybar van hotel Suitopia op de 29e verdieping, altijd weer een belevenis en broerlief was er nog nooit geweest.
Daarna liepen we naar een tapas bar en aten ons avondmaal.
We waren net op tijd bij de kerk om de processie te zien, dit keer werd Maria meegenomen op een loeizwaar altaar, door 9 onzichtbare sterke mannen. Het was heel indrukwekkend en Hans en ik konden ons uitleven met onze camera’s. Manlief niet, hij had zijn stok bij zich en hard nodig.
Heel moe en voldaan, liepen we midden in de nacht naar huis.
Ciao.