Wat een gekkenhuis daar

Dag 89, Donderdag 11 April
Ik moest vroeg uit de veren omdat broerlief de zonsopgang wilde fotograferen, dat viel wel even tegen na de drukke dag van gisteren. Maar de zon maakte alles goed, het blijft een magisch moment.
We maakten onze weldadige wandeling en ontbeten nu aan de boulevard en ja hoor, we verorberden een heerlijk ontbijtje. We

konden er weer tegen.
Bij thuiskomst was manlief ook het heertje en we liepen gezamenlijk naar de bushalte.
We reden met de bus naar het stationnetje en gingen daar verder met de trein naar Altea. We waren hier vorig jaar ook geweest met mijn broer, maar waren niet in de oude stad boven op de berg geweest. Nu namen we daar de tijd voor. Je moet wel duizend treden naar boven, een hele klus voor manlief. Maar we redden het en liepen meteen de kerk in. We werden er al snel uitgegooid omdat manlief zo brutaal was om zijn flits te gebruiken bij het fotograferen. Ach, erg vonden we het niet, te veel goud en glitter daar en led lampjes.
We dwaalden door de smalle straatjes met de vele ateliers en boetiekjes, heel leuk.
Tja en toen was het toch echt tijd voor een tapas barretje, we vonden een uniek exemplaar met een bijzondere tegelvloer.
Helemaal voldaan liepen we de trappen weer af, manlief had het zwaar en was blij toen we veilig beneden waren. We flaneerden wat op de boulevard, minder mooi dan in Calpe overigens.
Via Google, belandden we in een onvervalste Spaanse tapas bar in een straatje achteraf. Dat was beslist een ervaring apart, het zat er bomvol met Spaanse werklui en de sfeer was feestelijk. Ik heb er zelfs sneaky kunnen fotograferen door mijn schermpje te gebruiken, dan lijkt het of ik foto’s aan het bekijken ben. We gaan zeker naar deze bar terug, vooral ook omdat de tapas zeer smakelijk, vers en origineel waren.
Bij terugkomst doken we de social club in, onze hele clan was er, we hadden er nog een aangenaam uurtje. We kregen de tip om naar het Chinese restaurant in onze straat te gaan, en ik moet zeggen, het bleek een gouden tip, we hebben er gesmuld.
Het was een overvolle dag, maar oh zo gaaf.


Dag 90, Vrijdag 12 April
Weer vroeg uit de veren, we wilden nog een zonsopgang beleven. Helaas, pindakaas, er zat net een wolk voor DE plek. Dan maar wat meeuwen opjagen en de vlucht fotograferen, ook leuk. Kun je oefenen met snelle sluitertijden.
We hadden een voortreffelijk ontbijt, een sandwich met gebakken ui en kaas, verrukkelijk en goed voor de stoelgang zei broerlief. Hij vraagt elke ochtend hoe het zakie ervoor staat. Het gaat goed.
En weer gingen we op stap met de bus en de trein, nu naar Benidorm. We hadden tegen broerlief gezegd dat je eenmaal in je leven Benidorm moet bezoeken.
Het is daar een gekkenhuis van jawelste, vol met zuipende, blote Engelsen die hun vrijgezellenfeest vieren en een kluwen van bejaarden in een of andere variant van een scootmobiel.
Het was er loeidruk en kleurrijk, je kijkt je ogen uit, wat een volk daar.
We bezochten ook het prachtige panorama punt, dat is werkelijk een verademing en daarna stortten we ons het tapstraatje in. Ook daar kijk je je ogen uit je hoofd, wat een variëteit aan tapas liggen je je daar in de vitrines aan te kijken.
Wij gingen voor de bijl uiteraard, we aten een paar heerlijkheden.
We liepen vol indrukken naar het station terug, maar deden wel nog een tapasbar voor het Spaanse volk aan, daar voelden we ons echt thuis.
Eenmaal in Calpe, konden we het niet laten om naar de club te gaan, daar aten we later nog wat tapas als avondmaal.
Het was super gezellig met hele leuke mensen.
De schrijver en zijn vrouw waren er ook, met vrienden, en die vroegen me om ter plekke portretten te schieten van hen, lekker gekke bekken trekkend. Hilarisch, en toch leverde het nog wat leuke foto’s op. Doodmoe rolden we later ons bedje in. De laatste dagen drink ik steeds minder alcohol, hooguit een wijntje en een gin tonic, en voor de rest aqua con gas, netjes he?
Ik vergeet het bijna te vermelden, ook ik ben nu in het bezit van een hoed van Harrods. Ciao