Land Ahoy

Gelukkig heb ik vannacht beter geslapen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik zo moe was van de nacht ervoor en we gister een hele drukke dag hadden gehad. In ieder geval kon ik nu niet echt klagen. Afgelopen nacht was trouwens wel een goede voorbereiding voor als ik ooit op safari wil gaan in Afrika, want de dingo’s vonden onze tent vrij interessant en waren de helft van de nacht aan het rondscharrelen. Die geluiden ben ik natuurlijk niet gewend en hoewel ik wist dat deze dieren me geen kwaad zouden doen, vond ik het toch best spannend.
Vandaag stonden er nog maar twee dingen op het programma: Lake Mckenzie en Central Station. Lake Mckenzie is een van de grootste meren die het eiland heeft en is alléén gevormd door regenwater. Het heeft geen zijstromen en er komt geen grondwater bij. Hierdoor is het water zó puur dat er weinig dieren in leven. Omdat het zo puur is, hebben de Butchella people er nooit in gezwommen; het was een “heilig” meer. Naast het water is het meer omgeven door spierwit (“silica”) zand wat niet alleen superzacht aanvoelt, maar ook goed is om je huid

mee te schrubben. Het bevat namelijk veel Tea Tree Olie. Dus daar gingen we dan met z’n allen: schrubben maar!! Ik moet even vertellen dat het oogverblindend was: het water was ongelooflijk blauw en het zand was zó wit! Het deed bijna onecht aan! Hier bleven we een tijdje hangen en samen met wat anderen besloten we naar een strandje halverwege het meer te zwemmen. Het was zo’n 225 meter ver en was dus een goede workout! Op twee jongens na besloten we de terugweg toch maar over land te nemen.
Onderweg naar onze lunchplek reden we door een van de oudste wouden van het eiland: Pile Valley. In tegenstelling tot veel oude wouden, worden deze bomen beschermd en zijn honderden jaren oud.
De lunch werd gehouden bij Central Station, een oud station (jaja, met treinrails en alles) dat midden in het regenwoud ligt. Het werd gebruikt tussen 1920 en 1959, dus inmiddels was er weinig van over. We maakten nog een laatste korte wandeling hier, waar we als grote verrassing een mooie python vlak naast het wandelpad zagen liggen! Wat een beauty!
Ik moet toch ook nog even zeggen dat ik zo ongelooflijk gezegend ben met deze tour. Niet alleen dat ik van alle tours de beste, niet-party tour heb uitgekozen, maar ook dat het weer zware regen voorspelde voor de afgelopen dagen en we bijna geen regen hebben gehad. Zelfs Troy snapte het niet. Vandaag heeft hij

meerdere malen op z’n radar gekeken en bleek het overal te regenen, behalve waar wij waren. Hield God z’n paraplu boven me?
Eindelijk gingen we het eiland af! Leuk detail: onze ferry heette Manta Ray, omdat hij aan beide kanten auto’s op en af kon laten en het dus leek alsof hij “roggenvleugels” had.
Hoewel het tij nog steeds een uitdaging was, probeerde Troy toch om over het strand van Rainbow Beach terug naar Noosa te rijden. We hadden één mogelijkheid, maar slaagden erin alle auto’s door het zeewater langs de rotsen te rijden. En toen kwamen we bij de reden waarom het “Rainbow Beach” heet: het versteende zand wat als duinen evenwijdig aan het strand lag, bevatte zoveel kleuren en lijnen dat ook dit onwerkelijk leek. Troy vertelde dat er 72 verschillende kleuren te zien waren!
Toen was ik terug bij m’n hostel! Wat heb ik een lekkere lange douche genomen! Maar het leukste was, dat Claudia inmiddels ook was aangekomen in m’n hostel en we weer herenigd waren. We konden beiden ons geluk niet op! We hebben nog een heerlijk gezellige avond gehad en morgen hebben de hele dag voor onszelf!