Lamington NP en Mount Tamborine

Afgelopen nacht hoefde ik er niet heel lang over na te denken dat ik hier zo snel mogelijk weg wilde. Ik heb niet meer dan twee uur geslapen en ben halverwege de nacht zelfs op de bank gaan zitten en wat dagboek-werk gaan doen. Ik weet niet welke kamer erger was, die in Byron Bay of deze. Feit ligt er wel dat in Byron Bay het hostel gloednieuw was plus in een leuke buurt lag en dit in alle opzichten het tegenovergestelde is. Enfin, ik heb geleerd dat als iets je niet zint en je hebt de mogelijkheid om er iets aan te doen, je actie moet ondernemen en niet onnodig moet gaan zitten “lijden”. Dus toen het eindelijk ochtend werd heb ik direct de Greyhoundbus gebeld en m’n bus omgeboekt; heb m’n laatste nacht hier geannuleerd (ik had totaal drie nachten geboekt) en de YHA in Brisbane gebeld of ik een extra nacht (eerder) kon bijboeken op dezelfde kamer. Geregeld! Helaas kon ik niet vandaag al vertrekken, omdat ik morgen nog een tour op het programma heb staan. Maar dit is sowieso al beter dan m’n originele planning!
Na al dit gedoe werd ik om iets over 08.00u opgehaald door een tourbusje van Southern Cross. En daar had ik toch weer een klein zegeningetje: het hele busje was vol, dus “moest” ik op de passagiersstoel naast de chauffeur zitten. “Wat vervelend!”
Onze buschauffeur/tourguide Dave beschikte over bijzonder veel kennis en hij deelde dit graag, wat inhield dat hij bijna de hele tour aan één stuk door heeft gepraat. Ik probeerde zoveel mogelijk te onthouden en op te nemen, maar dat was eigenlijk niet te doen. Dave was onder andere tourguide geweest in Europa, Egypte, de Oostkust van Australië en Nieuw Zeeland – waar hij op de Straybussen had gereden – dus we hadden genoeg om over te praten.
De eerste plek waar we naartoe gingen was Mount Tambourine. Het leuke was dat we niet de normale weg volgden, maar dat we via een privéweg gingen, wat alleen in nood wordt gebruikt door de brandweer als er een bosbrand is. Dit pad was dan ook zwaar beveiligd met een dik hek, maar de tour van Southern Cross had hier een vergunning voor. Voor ik het wist bevonden we ons op een onverhard pad dat eruit zag als een rollercoaster. Ondanks dat een 4WD busje was, maakte ik me toch wel zorgen over de steile hellingen en hobbels en bobbels die we moesten nemen om boven te komen. Op één punt kwamen we zelfs een soort van vast te zitten omdat het de avond ervoor blijkbaar erg hard geregend had en de grond behoorlijk glad was. Het busje kwam letterlijk de berg niet op. Hoewel Dave ons verzekerde dat het juist hielp dat we met 12 personen in de bus zaten en dat dat voor meer grip zorgde dan een leeg busje, kreeg ik het ondertussen behoorlijk benauwd omdat we telkens achteruit moesten om te proberen een “aanloopje” te nemen. En op een hele steile helling is dat niet een fijn gevoel. Bij de vierde poging (en heel veel mentale kracht) kreeg Dave het busje eindelijk over de helling! Wat een opluchting! Eenmaal bovenop de berg, stapten we even uit om bij te komen van dit avontuur, waarna we onze afdaling inzetten. “Handen omhoog” als in een echte achtbaan was de enige manier om dit te overleven. Man man man, ik moest me steeds

bedenken dat Dave dit vaker gedaan had, anders had ik uit willen stappen – en dat heb ik niet gauw! Nouja, ik wilde avontuur; dan krijg ik het ook!
Voordat we een wandeling door het regenwoud gingen maken, kregen we eerst “morning tea” bij een te schattig hotel op Mount Tamborine, genaamd Bungunyah Manor Resort. De warme scones en thee/koffie/warme chocolademelk stonden voor ons klaar bij binnenkomst. Ik zou hier echt wel een keer willen terugkomen en een paar nachten willen overnachten. Wat een sfeervolle plek! Na een (zeer) korte stop hier vertrokken we richting Curtis Falls Track waar Dave ons begeleidde door het regenwoud. Hij vertelde ongelooflijk veel en liet ons veel dingen zien. Hij wees ons onder andere op het huis van een “trapdoor spider”. Deze spin bouwt een “deurtje” boven zich en reageert op trillingen. Naarmate de spin groter wordt bouwt hij een nieuw “deurtje”. Je kan dus aan de hoeveelheid “deuren” zien hoe oud deze spin is. En hij kan wel 30 jaar oud worden, wat bijzonder oud is voor zo’n klein beestje. Daarnaast is hij enorm giftig en moest Dave heel voorzichtig zijn om de verschillende “deuren” te openen. Helaas voor ons hield de spin zijn laatste “deur” stevig vast, waardoor we hem niet konden zien zitten.
Iets anders wat Dave aanwees was de plant “wait-a-while”. Deze plant heeft overal zichtbare haken die zich aan je vasthaken als je er langs loopt, waardoor je verstrikt raakt in zijn takken en bladeren. Gelukkig is het geen giftige plant, maar het kan je een tijdje kosten om jezelf van deze plant te ontdoen voordat je weer verder kan. Vandaar de naam.
En toen we het toch over planten hadden, liet Dave ons de meest pijnlijke plant van het regenwoud zien: gympie gympie. Het is een familie van de brandnetel, maar als je langs deze plant loopt en hem aanraakt jeukt het zo erg dat je de komende 6 weken(!) blijft krabben. Zelfs in je slaap en tot bloedens toe omdat het zo erg jeukt! De rangers zorgen er dan ook voor dat deze plant niet langs het wandelpad groeit. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Over jeuk gesproken: mevouw hier had natuurlijk een lekker kort shortje aan en een topje (zoals ook de rest van de groep) en had natuurlijk geen insectenspray gespoten of bij zich… Dus drie keer raden aan wiens bloed de insecten uit het regenwoud de voorkeur gaven: MOI! Ik voelde het pas toen ik weer terug bij de bus was, maar ze bleken zelfs onder m’n kleren op m’n rug – ook onder m’n bh – te zijn gekropen. Ik zat helemaal onder de beten. En jeuken!!! Achteraf bleken het waarschijnlijk midges (knutten) te zijn geweest en, net zoals de zandvliegen in Nieuw Zeeland, ben ik daar dus allergisch voor. Zucht! Ik heb zelfs een cluster aan beten van zo’n 8 cm in doorsnee! En nu maar wachten tot het over gaat…
Na het regenwoud-avontuur zaten we een tijdje in de bus en vertelde Dave een verhaal waar de naam Kangoeroe vandaan kwam. Ten tijde dat Kapitein Cook Australië ondekte, kwam hij aan land met onder andere één van zijn mannen die gespecialiseerd was in planten en dieren. Toen deze voor het eerst een kangoeroe zag wist hij niet wat het was en vroeg het aan een aboriginal. De aboriginal antwoordde: “gangaroo”, wat “kangaroo” werd. Toen dit verhaal later werd verteld moesten de aboriginals erg lachen, want het woord “gangaroo” betekent namelijk “ik heb geen idee waar je het over hebt”…!
Omdat we toch bezig waren met verhalen over kangoeroes vertelde Dave onder andere ook dat je kangoeroes niet kan “farmen”. Dus als je een stukje kangoeroe koopt om lekker op de barbecue te gooien, is het altijd wild geschoten door iemand met een vergunning. Kangoeroes worden gek en maken elkaar namelijk letterlijk af als je ze in gevangenschap op een boerderij houdt.
Ook had Dave een triviant-vraag over het wapen van Australië. (Eerst even nadenken voordat je het antwoord leest.) Wat is de reden dat er een emoe en een kangoeroe op het wapen van Australië staan? Antwoord: Buiten het feit dat dit natuurlijk dieren zijn die in Australië voorkomen, zijn dit dieren die niet achteruit kunnen lopen. Met andere woorden: Australië gaat altijd vooruit. Ik vind het een mooie achterliggende betekenis!
Genoeg informatie weer, verder met m’n verhaal. Oja, grappig dingetje nog: ik kon mezelf niet bedwingen toen ik in het regenwoud een liaan zag hangen – de Tarzan in mij kwam boven. Nadat Dave had voorgedaan hoe je moest slingeren, probeerde ik het ook. Helaas was het minder makkelijk dan ik had gedacht; de liaan was behoorlijk glad en ik had nauwelijks grip. Maar ik heb wel heel hard gelachen!
Dit was alleen nog maar de ochtend. We kwamen aan bij “Spring Gully Stays” waar een heerlijke barbecue voor ons klaarstond. Na de lunch kregen we de mogelijkheid om boemerang te gooien. En al zeg ik het zelf, ik vond het niet verkeerd gaan. Het is wel een raar ding om in de lucht te zien en ik kan er absoluut geen pijl op trekken welke richting hij opgaat. Hierna nog even de voetjes in de rivier om af te koelen en terug de bus in om naar een ander regenwoud te vertrekken. Hier kreeg ik een beetje een “Ferngully”- gevoel. Iedereen die deze film heeft gezien snapt wat ik bedoel met het volgende verhaal. In het regenwoud schijnen er verschillende bomen (meestal vijgen) te zijn die niet vanaf de grond

groeien, maar beginnen vanaf een zaadje hoog in een reeds bestaande boom (“help het groeien”). De vijg groeit dan niet omhoog, maar vindt z’n weg naar beneden waarmee hij de originele boom verstrengeld. Dit is een proces van honderden jaren, maar uiteindlijk heeft de vijg de originele boom zo verstrengeld dat hij helemaal is weggerot en er een grote lege ruimte ontstaat waar deze boom ooit gestaan heeft. In het regenwoud waar we waren, stond zo’n weggerotte boom en konden we door deze vijg naar het midden klimmen om te zien dat je helemaal naar de top kon kijken. (In de film Ferngully heb je een moment waarbij “de boom zich sluit” en alle feeën zich in het midden verzamelen – precies zoals het er bij deze vijg eruit uitzag.) Het was een bijzonder gevoel!
Verderop in dit woud konden we een tree-top-walk doen, wat inhield dat we over hangbruggen van boom naar boom liepen. Bij één boom ben ik helemaal naar de top geklommen via een speciale trap en had een prachtig uitzicht over het hele bos!
Als afsluiting konden we nog wat vogels voeren, maar dat vond ik het minst bijzondere eigenlijk.
Het was een prachtige dag en rond 18.00u werd ik weer bij m’n (hete) hostel afgezet.